terug
12-01-2023
De plek waar we gingen wildkamperen was in de Okavangadelta. Een waterrijk gebied van een uitmonding van de gelijknamige rivier. We gingen er met mokoro’s naartoe. Dit zijn bootjes van uitgeholde boomstammen waar je met twee mensen in zat en die door het water werd geloodst door middel van een Botswaanse gids met een lange stok. Een beetje het Venetië-idee! Er waren dus heel wat Botswanen nodig om onze groep van 20 mensen naar onze kampeerplek te brengen, die nog geen kampeerplek was! En wat te denken van alle tenten, matjes, rugzakken, water (10 liter per persoon!) en al het eten, de borden, bestek, potten, pannen en noem maar op. Een hele onderneming, maar je zag dat ze geoefend waren.
12-01-2023
Alles voor eten, drie stontholes, ijs verstoppen
We waren op een camping in de buurt van de Okavangodelta aangekomen. Wederom die verdomde tent opzetten en een aantal uren later weer afbreken. Ik ben er nog een aantal keren flink gefrustreerd door geraakt, maar het gaat steeds beter. We moesten een dagrugzakje inpakken, want de grote rugzakken gingen niet mee. We gingen namelijk twee dagen wildkamperen. Als kampeerliefhebber een hele uitdaging dus! De grootste uitdaging leek voor mij niet eens de tent, maar de wilde dieren die je kon tegenkomen. De gids had een heel verhaal afgestoken over wat je allemaal moest doen als je bepaalde dieren zou tegenkomen. Vooral het nijlpaard boezemde mij angst in. En dan benoemde hij ook nog alle slangen en schorpioenen die zich onder je tent konden verstoppen. Je snapt het wel; ik zag er wel tegenop!De plek waar we gingen wildkamperen was in de Okavangadelta. Een waterrijk gebied van een uitmonding van de gelijknamige rivier. We gingen er met mokoro’s naartoe. Dit zijn bootjes van uitgeholde boomstammen waar je met twee mensen in zat en die door het water werd geloodst door middel van een Botswaanse gids met een lange stok. Een beetje het Venetië-idee! Er waren dus heel wat Botswanen nodig om onze groep van 20 mensen naar onze kampeerplek te brengen, die nog geen kampeerplek was! En wat te denken van alle tenten, matjes, rugzakken, water (10 liter per persoon!) en al het eten, de borden, bestek, potten, pannen en noem maar op. Een hele onderneming, maar je zag dat ze geoefend waren.
Door een prachtige natuur van beekjes met veel riet en waterlelies en een aantal nijlpaarden voeren we om 9 uur ‘s morgens al in de hitte in ongeveer een uur tijd naar ons campeerbosje voor de komende twee nachten.
Daar aangekomen moesten we natuurlijk weer de zanderige tent opzetten. De mensen van mokoro’s hielpen ons heel lief mee. Ook schepten ze voor ons een stronthole om onze behoefte in te doen. Ze zetten een schep bij een boom. Als die weg was, wist je dat er iemand anders gebruik maakten van het gat. Ook gebruikte je die schep om je gemaakte behoefte te bedekken met een zandlaagje. We hadden met z’n allen in totaal wel drie strontholes nodig om alles weg te werken!
Daar aangekomen moesten we natuurlijk weer de zanderige tent opzetten. De mensen van mokoro’s hielpen ons heel lief mee. Ook schepten ze voor ons een stronthole om onze behoefte in te doen. Ze zetten een schep bij een boom. Als die weg was, wist je dat er iemand anders gebruik maakten van het gat. Ook gebruikte je die schep om je gemaakte behoefte te bedekken met een zandlaagje. We hadden met z’n allen in totaal wel drie strontholes nodig om alles weg te werken!
Er werd een heerlijke lunch, gemaakt op het kampvuur, verzorgd. Daarna konden we de hele middag relaxen. Om 17.00 maakten we een korte wandeling door de natuur. We kregen uitleg over onder andere de termietenheuvels. Deze zijn vrij hard en worden door de termieten, die echt heel klein zijn, opgebouwd uit hun eigen lichaamssappen vermengd met zand en grondwater. De heuvels zorgen ervoor dat het land hoger komt te liggen en er eilanden kunnen ontstaan. De kleine beestjes zijn dus heel nuttig. De gids maakten een termietenberg kapot, zodat we konden kijken. Hij garandeerde ons dat hij morgenvroeg weer hersteld was. Ook kregen we strontuitleg. De gids liet ons zien waar olifantenpoep uit bestond (voornamelijk gras) en hoe giraffekeutels eruit zagen. Poep was dus wel een thema tijdens het wildkamperen!
Verder zagen we een giraffe van heel dichtbij en een aantal nijlpaarden, waar ik weer wat minder fan van was. De lucht was ook prachtig. Er hing een grote donkere rolwolk boven ons. Gelukkig hebben we geen drupje regen gehad. Na het eten hebben we nog gezellig gepraat bij het kampvuur en in mijn geval niet te veel meer ‘gedronken’, want op deze plek ging ik sowieso mijn tent ‘s nachts niet uit. Gelukkig zat er ook een heldhaftige Belgische scout (die mij ook vaak helpt met mijn tent!) in mijn groep die mij geruststelde en mij in het donker begeleidde voor toch nog een plasje.
Verder zagen we een giraffe van heel dichtbij en een aantal nijlpaarden, waar ik weer wat minder fan van was. De lucht was ook prachtig. Er hing een grote donkere rolwolk boven ons. Gelukkig hebben we geen drupje regen gehad. Na het eten hebben we nog gezellig gepraat bij het kampvuur en in mijn geval niet te veel meer ‘gedronken’, want op deze plek ging ik sowieso mijn tent ‘s nachts niet uit. Gelukkig zat er ook een heldhaftige Belgische scout (die mij ook vaak helpt met mijn tent!) in mijn groep die mij geruststelde en mij in het donker begeleidde voor toch nog een plasje.
In de tent kon ik me nog een beetje opfrissen met vochtige doekjes die ik had meegenomen. Stromend water was er natuurlijk niet. Zo drie dagen niet in de spiegel kijken is ook een bijzondere ervaring. We waanden ons bijna op expeditie robinson. Alleen kregen wij wel eten. De volgende ochtend alleen niet zo veel voor onze drie uur durende wandeling. Daar was ik natuurlijk op voorbereid en ik zat ‘s morgens om 6 uur daarom maar een blik kikkererwten weg te werken, zodat ik de wandeling in ieder geval doorkwam. Het was weer een heel mooie wandeling waar we gewezen werden op heel wat pootafdrukken van verschillende dieren. Ook zagen we een grote groep zebra’s met een gnoe er tussen door lopen, veel schedels van dieren die aan een (on)natuurlijke dood zijn gestorven, een stel pumba’s (wrattenzwijnen) met baby en de gebruikelijke giraffe en zebra’s. Ook checkten we of de termietenheuvel inderdaad weer aan elkaar vastzat. En warempel de beestje hadden ‘s nachts hard gewerkt om hem weer aan elkaar te ‘lijmen’.
s Middags namen we nog een duik in het poeltje bij ons kamp dat heerlijk verfrissend was. Gelukkig geen nijlpaarden of krokodillen gespot! Voor zonsondergang mochten we weer de mokoro in om de zonsondergang vanaf het bootje te aanschouwen. Eerst stopten we nog bij een nijlpaardenskelet. De schedel en een aantal botten waren nog aanwezig. Hij was waarschijnlijk omgekomen tijdens een gevecht. Vooral vader en zoon vechten tot de dood. Het was een bruut uitstapje, want we spotten een tiental meter later twee vechtende giraffe. Ze stootten steeds om de beurt met hun hoofdhoorns tegen het been van de ander. De gids vertelde dat een van hen het uiteindelijk ook niet zou overleven. Na dit toch wel lugubere uitstapje voeren we naar een groot meer waar helaas wel nijlpaarden zaten, om de zonsondergang te bekijken. De gids vroeg om een aantal minuten stil te zijn en alle geuren, geluiden en mooie beelden op ons in te laten werken. Een mooi moment!
‘s Avonds dansten en zongen de Botswanen nog voor ons en werd het een gezellig avondje rond het kampvuur.
De volgende ochtend was het tijd om het hele kamp te ontruimen, want het wildkamperen zat er weer op. Het viel reuze mee en was gelukkig niet zo spannend als onze eigen gids ons vertelde. We maakten nog een korte ochtendwandeling om de zonsopgang te bekijken en zagen zebra’s en baby zebra’s en sprongen vervolgens na het ontbijt in het bootje.
Na een heerlijke douche gingen we nog met een aantal mensen boodschappen doen. Ook zette we een groepje af dat met een helikopter een rondvlucht ging maken. Een reisgenoot had haar paspoort niet bij zich, wat kennelijk nodig was.
We lijken enigszins op elkaar, dus kwam ze de truck ingerend en vroeg of ze mijn paspoort mocht lenen. Na even getwijfeld te hebben, heb ik die gegeven en.. ze kon mee! Bij het boodschappen doen hadden we afgesproken dat ik ijs zou meenemen voor in onze koelbox. Er was alleen nog maar een zak en we moesten nog een half uur wachten op de gids die weer voor een paar dagen inkopen moest doen. De Belgische scout en ik wilden de laatste zak ijs eigenlijk verstoppen onder de bevroren kip, maar blijkbaar zagen we eruit alsof we iets in ons schild voerden, want we werden opeens heel erg in de gaten te houden! We besloten het pak ijs toch te kopen in de hoop dat het met de 30 graden die het was niet zou smelten. Het plan was voor niks bedacht, want de gids was weer snel terug!
De volgende ochtend was het tijd om het hele kamp te ontruimen, want het wildkamperen zat er weer op. Het viel reuze mee en was gelukkig niet zo spannend als onze eigen gids ons vertelde. We maakten nog een korte ochtendwandeling om de zonsopgang te bekijken en zagen zebra’s en baby zebra’s en sprongen vervolgens na het ontbijt in het bootje.
Na een heerlijke douche gingen we nog met een aantal mensen boodschappen doen. Ook zette we een groepje af dat met een helikopter een rondvlucht ging maken. Een reisgenoot had haar paspoort niet bij zich, wat kennelijk nodig was.
We lijken enigszins op elkaar, dus kwam ze de truck ingerend en vroeg of ze mijn paspoort mocht lenen. Na even getwijfeld te hebben, heb ik die gegeven en.. ze kon mee! Bij het boodschappen doen hadden we afgesproken dat ik ijs zou meenemen voor in onze koelbox. Er was alleen nog maar een zak en we moesten nog een half uur wachten op de gids die weer voor een paar dagen inkopen moest doen. De Belgische scout en ik wilden de laatste zak ijs eigenlijk verstoppen onder de bevroren kip, maar blijkbaar zagen we eruit alsof we iets in ons schild voerden, want we werden opeens heel erg in de gaten te houden! We besloten het pak ijs toch te kopen in de hoop dat het met de 30 graden die het was niet zou smelten. Het plan was voor niks bedacht, want de gids was weer snel terug!
Helaas moest ik ‘s avonds toch de tent uit, want mijn darmen waren het niet helemaal eens met wat ik had gegeten. Gelukkig ben ik geen wilde dieren tegen gekomen. De volgende ochtend reden we vroeg weg en staken we de grens tussen Botswana en Namibië over. Bij de grensovergang was er een ambtenaar die een gesprek vanachter zijn bureau met me aanknoop. Ik dacht eerst waar gaat dit heen. De groep dacht hetzelfde. Zij dachten dat ik problemen had met het paspoort dat ik eerder even had uitgeleend. Niets bleek minder waar. Ik kreeg namelijk een hele uitleg over waarom mensen meerdere namen hebben en dat de Queen van Engeland de enige op de wereld was zonder paspoort. Vals alarm dus gelukkig!
We kwamen ‘s middags aan op de camping en we konden onze tent opzetten op gras. Heerlijk! Weer eens wat anders dan zand. De plek was super mooi. We keken uit op een rivier. Wel belangrijk om niet naar de rivier te lopen, want het wemelt er van de hongerige krokodillen. Er is zelfs een krokodil die honden, kinderen en een paard dood heeft gebeten. Die proberen ze nu te vangen en uit te zetten in een ander gebied, omdat die daar dan geen schade meer aanricht aan mensen aangezien hij het gebied niet kent.
We kwamen ‘s middags aan op de camping en we konden onze tent opzetten op gras. Heerlijk! Weer eens wat anders dan zand. De plek was super mooi. We keken uit op een rivier. Wel belangrijk om niet naar de rivier te lopen, want het wemelt er van de hongerige krokodillen. Er is zelfs een krokodil die honden, kinderen en een paard dood heeft gebeten. Die proberen ze nu te vangen en uit te zetten in een ander gebied, omdat die daar dan geen schade meer aanricht aan mensen aangezien hij het gebied niet kent.
Deel nu: