terug
03-11-2017
03-11-2017
Kikker eten, verschrikkelijke genocide, lesgeven en aangereden kat
In de bus van Vietnam naar Cambodja moesten we ons paspoort afgegeven. Al niet erg fijn om te doen natuurlijk. Vervolgens moesten we twee keer uit de bus voor de grenscontrole. Na de tweede keer hadden we ons paspoort nog niet terug. Toen werd ik wel een beetje bezorgd. Gelukkg hadden we twee Vietnamezen in de bus zitten die Engels spraken. Zij vertelden dat we het bij de lunch terug kregen. Dat was ook zo! Toen we in Phnom Phen aankwamen stond er al een soort van bananentuctuc voor ons klaar. Die namen we maar meteen, want het regende super hard. In het hostel aangekomen ontmoette we al snel een hoop mensen. Met de hele dorm besloten we 's avonds kikker te gaan eten. Natuurlijk een idee van Elian en mij! Het was echt heerlijk. We kregen de hele kikker in stukjes gesneden en konden zo de pootjes en het ruggetje afknagen. Daarna zijn we nog met z'n allen iets gaan drinken en later gaan stappen. Een van onze dorm genootjes, een Indiër, kon er maar niet over uit hoe prachtig mijn litteken was. Waarschijnlijk kwam dat door alle wiet die hij rookte! Hij had voor $40 dollar aan wiet bij zich. Ik zou niet graag daarmee opgepakt worden en in de Cambodjaanse gevangenis willen zitten.
De volgende dag gingen we naar de killing fields. Iets waar ik al heel lang naar had uitgekeken en erg nieuwsgierig naar was. We gingen eerst naar S21 dat was de gevangenis waar veel mensen werden gemarteld om informatie te verzamelen. De Rode Khmer heeft van 1975 tot 1978 alle mensen uit de steden verdreven en naar het platteland geleid waar ze als slaven moesten werken. Ook werden er veel mensen opgepakt, omdat ze intellectueel waren. Pol Pot, de dictator van de Rode Khmer, wilde een gemeenschap die bij nul begon. Hij wilde geen hoogopgeleide mensen, alleen boeren. Geen klassenstrijd was zijn ultieme doel. Daarom moest iedereen met kennis sowieso dood. Veel werden gevangen genomen en moesten toegeven dat ze bij de Amerikaanse of Russische geheime dienst zaten. De mensen wisten van niks, maar omdat ze soms wel drie keer per dag wekenlang gemarteld werden, gaven ze op een gegeven moment toe en vertelde ze ook dat hun familie erbij zat. In de gevangenis kon je de kleine cellen en martelwerktuigen zien. Ook hingen er veel foto’s en vertelde de audioguide hoe het er in de gevangenis aan toe ging. ‘s Middags hebben we de killing fields bezocht. Dit was een groot massagraf. Van de 8 miljoen Cambodjanen zijn in drie jaar 3 miljoen Cambodjanen vermoord. 1 op de 4 werd vermoord. Het was heel indrukwekkend. Ik heb wel een paar traantjes moeten wegpinken. Zo was er bijvoorbeeld een boom die gebruikt werd om baby’s op dood te slaan. Toen na de genocide het killing field werd ontdekt troffen ze namelijk hersenen en stukken bot op de boom aan. Naast de boom lag een massagraf met allemaal baby’s. Ook zag je vaak stukken kleding uit de grond steken dat door de jaren heen naar boven was gekomen doordat de regen de grond wegvaagde. In het herdenkingsgebouw, waren er wel 8 verdiepingen waar schedels van mensen lagen. Onbegrijpelijk dat dit zich 40 jaar geleden allemaal heeft kunnen afspelen. Net als Auschwitz vind ik dat iedereen dit een keer gezien moet hebben.
De volgende dag konden we via het hostel regelen dat we Engels konden geven in een tempel aan monnikjes tussen de 7 en 12 jaar oud. Er bleken ook oudere monniken tussen te zitten. Een Amerikaanse koppel ging met hen aan de slag. Elian en ik gaven de kinderen les die vrij weinig Engels kenden. In het hostel had ik al wat lesmateriaal op mijn iPad gezet over cijfers, kleuren, familie en fruit. Veel herhaling en spelenderwijs hebben we sommige echt wel wat bij kunnen brengen. En wat waren ze schattig! Na de lunch op de lokale markt namen we de bus naar Kampot. Twee Spanjaarden van onze dorm gingen ook mee. Tussendoor hadden we een plasstop. Elian besefte zich dat ze geen wc-papier bij zich had. Maar lucratief als ze is, zocht ze naar nog wat entreekaartjes om te gebruiken! In Kampot aangekomen hebben we samen met de Spanjaarden op het dak van een boot op de rivier gegeten.
Die dag erna hadden we een super chill hostel geboekt, Arcadia backpackers. Vanuit daar hadden we een scooter gehuurd en duurde het zo’n drie kwartier voordat we aankwamen bij het national park. Op de weg ernaartoe kreeg ik nog de schrik van mijn leven. Voor mij reed een scooter en ik zag een kat de weg oprennen. Voor mijn ogen werd die aangereden. Van schrik was ik gestopt. De kat miauwde nog, maar lag met stijve pootjes. Niet veel later kwam er een vrachtwagen aanrijden en reed over de kat heen! Ik zag meteen bloed tevoorschijn komen. Daarna spartelde de kat alle kanten op en had hij stuiptrekkingen. Gelukkig bewoog hij daarna snel niet meer. Echt luguber om te zien. In het nationale park moesten we met lichtelijke slingerwegen nog zo’n drie kwartier rijden voordat we bij de eerste stop waren aangekomen, een waterval. Daarna kwam het met bakken uit de hemel vallen. De regen deed gewoon pijn aan mijn gezicht toen we op de scooter zaten. Door de regen werd het wel mistig. Dit kwam goed uit bij de volgende stop. Het was namelijk een vervallen kerk. Ook bij een vervallen casino was de mist heel mooi, want het leken net spookgebouwen uit een film. Het casino was maar liefst twee keer in de geschiedenis verlaten. Nu probeerde ze het weer op te knappen. Het ging niet erg snel, want ze takelden (rennend!) met een emmertje bakjes zand omhoog. Ook waren ze de betonnen vloer met water en steentjes aan het stofzuigen.
Onze laatste dag in Kampot hebben we doorgebracht in onze chille hostel met waterpark. Er was een super steile glijbaan, waarbij je hoog in de lucht werd geslingerd. Natuurlijk kwam ik onhandig op mijn bovenbeen neer. Ook hebben we lekker op een band in de rivier gelegen, gevolleybald en met handgemaakte gewichten geoefend. Nadat de bus anderhalf uur te laat vertrok, konden we eindelijk naar Sihanoukville, whats in a name.. daar nam ik afscheid van Elian. Onze reisroutes liepen vanaf nu anders. Maar heb echt een leuke tijd met haar gehad!
Deel nu: