Oorlogshistorie, vliegende worstjes en auto met kruisjes

We hadden een hotelletje 5 minuten lopen van het vliegveld. Het was gewoon bij een huis, zonder enig teken van hotelleven. Wel een vriendelijke meneer. We gingen wat eten bij een restaurant in de buurt. Aangezien het nogal afgelegen lag en ik net in een nieuw land was, kneep ik hem wel een beetje bij het zien van 4 reuzen. Niks gebeurd, dus hopelijk programmeert mijn brein ook deze tekens.

De volgende morgen haalden we de huurauto op, zodat we door Bosnië konden crossen. Na heel wat bergweggetjes te hebben gehad, kwamen we aan in Sarajevo. Daar was het helemaal passen en meten om de wagen ongeschonden geparkeerd te krijgen. Eenmaal in het stadje had Danny natuurlijk al snel zijn eerste baklava naar binnen gewerkt. Sarajevo heeft een heel knus oud stadje en net als overal in Bosnië wisselen de kerken en moskeeën elkaar af. Wat ons opviel waren de vele boerka's die we zagen rondlopen. Blijkbaar hebben veel arabieren geïnvesteerd in huizen. In de middag hebben we meegedaan aan een free walking tour. Heel interessant, want we kregen vanalles te horen over de oorlog in Bosnië (1992-1995 burgeroorlog). Van de Sniper Alley waar het eigenlijk een soort van zelfmoordpoging was als je daar ten tijden van de oorlog zou lopen tot aan een een kunstwerk van vlees in blik dat ze tijdens de oorlog aten. Veel gebouwen waren vervallen en hadden nog kogelgaten. Na 25 jaar zijn ze dit nog aan het herstellen. Ook zag je op de grond nog granaatinslagen. De gids vertelde ook veel persoonlijke verhalen wat het extra boeiend maakte. Verder leerden we dat de Bosnische vlag super willekeurig is gekozen. Ze wilden na de oorlog niemand voor het hoofd stoten, dus hebben ze kleuren en sterren gepakt die helemaal niets betekenden. Het schetst hoe problematisch de situatie is. Hoe kan het ook anders met een Bosnische, Servische en Kroatische president in één land.

's Avonds hadden we afgesproken met mijn oud-collega, Maida en haar vriend. Beide zijn ze gevlucht voor de oorlog als kind en wonen nu in Nederland. Ideaal dat we ze zo vroeg op onze reis ontmoetten, want zo kon ik een vragenvuur openen over de oorlog en de dingen die we in Sarajevo waren tegengekomen. Nadat we hadden bijgekletst gingen we nog even wandelen. Na een half uur kwam Maida erachter dat ze haar telefoon was vergeten. Na in spanning te hebben teruggelopen, lag hij er gelukkig nog. Haar vriend vond dat hij wel een cevapi had verdiend bij de beste tent van Sarajevo.

De volgende dag gingen we door naar Jajce. We maakten nog een tussenstop in Travnik waar we een burcht en moskee bezochten. Vervolgens gingen we naar de watervallen in Jajce. In het stadje riep een man in het Engels waar we vandaan kwamen. Hij begon meteen Nederlands te praten en nodigde ons uit om iets komen drinken met zijn vrienden. Ook hij was gevlucht vanwege de oorlog en woonde nu in Rotterdam. Omdat het toch regende hadden we genoeg tijd om ook zijn verhaal te horen over de oorlog, maar ook hoe het leven was in de tijd van Joegoslavië. Wij hadden het idee dat het leven toen moeilijk was. De mensen die toen in dat land hebben geleefd, vonden het de beste tijd die ze gekend hadden. Het was super veilig (door de strenge regering), er was werk, gratis onderwijs, gratis zorg en je kon overal naartoe reizen.

De volgende dag reden we naar watermolentjes, Malo Plivsko Jezero. Ook gingen we naar een meer waarin een schiereiland lag dat met een smalle weg was verbonden met het land. De route naar Mostar was super mooi. Ook Mostar was een leuke en gezellige stad. We pakten weer een free walking tour mee en daar bevestigde zich weer de vreselijke geschiedenis van de oorlog. Hier waren het vooral de Kroaten die oorlog hadden met de Bosniërs oftewel de christenen met de moslims. Er is nu vrede, maar omdat zoveel mensen familieleden en vrienden zijn kwijtgeraakt is het nog altijd een moeilijke situatie. De mensen leven namelijk nog altijd in één stad. Al is deze nog steeds voor sommige mensen verdeeld. Zij willen bijvoorbeeld niet naar de ene kant van de stad, omdat daar Bosniërs of Kroaten wonen. Op de gescheiden scholen wordt ook nog steeds alleen de kant van het verhaal van de eigen partij verteld.

De volgende dag zijn we gaan relaxen bij een zwembad in Mostar. Hier bestelden we ook wat te eten. We waren al niet erg fan van de Bosnische keuken; weinig afwisseling en heel veel vlees. Toen we de hamburger en cevapi zagen, sloegen bij Danny de stoppen door. Het was echt niet lekker. Danny liet een van de worstjes op tafel vallen en uit frustratie gooide die zo het worstje van de berg. Typerend dus wat we van het eten vonden!

's Avonds hebben we weer gegeten bij een van de restaurantjes met uitzicht over het water en de bruggen. De dag erna kwamen we weer bij de auto aan. Daar had iemand het leuk gevonden om kruisjes op de auto te tekenen. Gelukkig met stift die we met behulp van de lieve vrouw van het hotel eraf konden krijgen. We maakten een dagtour naar Blagaj. Een stadje met een huisje bij een rots. Best een tegenvaller vonden wij. Daarentegen verrasten ons het middeleeuwse stad Pocitelj. Vanuit daar reden we door naar de voor ons een beetje verstopte Kravica watervallen.