terug
15-03-2019
15-03-2019
Creditcardproblemen, luxe backpackers, zeeziek en onzichtbaar plankton
De dag voordat ik vloog, sliep ik nog een nachtje in een hostel in Amsterdam. Daar lagen twee Duiters al heel vroeg op bed. Ze vertelden me, dat het kwam omdat ze paddenstoelen hadden gegeten. Ze waren blij dat ze hun hostel nog hadden gevonden. In het vliegtuig zat ik bij Kimberley en Jelmer. Kimberley bleek een stiefzus te zijn van een oud-leerling van mij. Hoe toevallig! Beide reisde ook alleen. Tijdens een tussenlanding in Cuba raakten we behoorlijk aan de praat. Een stewardess pikte onze gesprekken op. Ze noemden ons de water-en-appelsap-rij. één keer raden waarom. Erg leuk om allemaal inside information van de stewardess te horen. Via haar hoorden we dat stewardessen konden uitrusten in een ruimte bovenin het vliegtuig. Dat wilde ik natuurlijk wel even zien. Ik vroeg het aan een andere steward en het mocht! Het zag er best knus uit met allemaal matrasjes. Als je hier met vier mensen een pauze moet houden, is het allemaal toch wat minder fijn. Toen we eenmaal in Mexico aangekomen waren, ging ik mijn bagage ophalen en een busticket scoren. Ik had nog niet gepind, dus ik dacht slim te zijn om het ticket met mijn creditcard te betalen. Twee keer kreeg ik de melding dat deze geblokkeerd was. Ik keek nog eens goed naar de kaart en ik zag dat ik met mijn domme kop mijn verlopen kaart had meegenomen. Geen idee of ik de verkeerde heb doorgeknipt of helemaal niets heb doorgeknipt en deze gewoon heb bewaard. Niet heel handig dus! Daar stond opeens mijn reddende engel, Kimberley voor me. Ze is half Mexicaans, dus ze spreekt vloeiend Spaans. Dat was wel heel handig. Bij de pinautomaat op het vliegtuig kon je namelijk alleen dollars pinnen. Gelukkig kon ze vragen waar we dan pesos kon pinnen. Naar heel wat kanten op te zijn gestuurd was het eindelijk gelukt. Ook hielp ze me met het juiste busje uit te zoeken dat me naar het centrum van Cancun bracht. Daar kwam ik een Duitse jongen tegen waarmee ik mijn eerste Mexicaanse taco's ben gaan eten.
De volgende dag had ik dan eindelijk mijn busticket gereserveerd en kon ik doorreizen. Dat was het juiste moment, want de wc op de kamer van het hostel was verstopt. De details van het overlopen van de wc zal ik besparen!
Na een drie uur durende busrit kwam ik aan bij de ferry. Deze moest ik namelijk nemen om op Isla Holbox te arriveren. Een super knus eiland waar geen auto’s, maar alleen maar golfkarretjes rijden. De wegen bestaan uit wit strandzand. In het hostel waar ik verbleef, hing een heel fijne sfeer. Die middag ging ik even naar het strand. Zodra de zon weg was, was het echt frisjes. Net voordat ik wat wilde gaan eten, kwamen er 3 Amerikaanse meisjes de slaapzaal binnen. Ze vroegen vrijwel meteen of ik mee ging eten. Toen schoof ik de eerste burrito naar binnen. De meisjes bleken nog 5 broers te hebben. Ook hadden ze allemaal thuisschool gehad. Dit pakten iets minder goed uit, omdat ze niet volgens schema hadden leren lezen en schrijven. We hadden een mooi gesprek over de gevolgen hiervan en van het grote gezin. ‘s Avonds was er een jamsessie in het hostel. Echt genieten!
Na een drie uur durende busrit kwam ik aan bij de ferry. Deze moest ik namelijk nemen om op Isla Holbox te arriveren. Een super knus eiland waar geen auto’s, maar alleen maar golfkarretjes rijden. De wegen bestaan uit wit strandzand. In het hostel waar ik verbleef, hing een heel fijne sfeer. Die middag ging ik even naar het strand. Zodra de zon weg was, was het echt frisjes. Net voordat ik wat wilde gaan eten, kwamen er 3 Amerikaanse meisjes de slaapzaal binnen. Ze vroegen vrijwel meteen of ik mee ging eten. Toen schoof ik de eerste burrito naar binnen. De meisjes bleken nog 5 broers te hebben. Ook hadden ze allemaal thuisschool gehad. Dit pakten iets minder goed uit, omdat ze niet volgens schema hadden leren lezen en schrijven. We hadden een mooi gesprek over de gevolgen hiervan en van het grote gezin. ‘s Avonds was er een jamsessie in het hostel. Echt genieten!
De volgende dag heb ik heerlijk uitgeslapen. Vervolgens ben ik met de meiden gaan ontbijten en zijn we naar een super luxe dakzwembad gegaan. Toen we terug liepen, fietste Jelmer voorbij. Kleine wereld die backpackerswereld! Na echt de lekkerste taco’s ooit te hebben gegeten, kwam ik Jelmer in het hostel tegen. De hele avond kletste ik met iedereen.
De volgende morgen moesten we vroeg op, want we gingen een excursie doen. Je kon zelf je eigen vis vangen waar vervolgens ceviche van werd bereid. Dat is rauwe vis met tomaten, ui, kruiden en citroensap. Heerlijk! Het vissen ging alleen niet zoals ik het wilde. Dat lag dit keer niet aan mijn vaardigheden of geduld, maar ik was zeeziek geworden! Tijdens het varen ging alles prima, maar toen we stil lagen, schommelde we heen en weer. Na twee keer het visdraadje te hebben gegooid, kon ik alleen nog naar mijn vriend de horizon kijken. Vervolgens stopten we bij een plek waar je kon snorkelen. Het was erg fris en ik voelde me nog steeds ellendig. Ik liet eerst alle andere het water ingaan, om daarna te besluiten of het het waard was. Ze beloofden namelijk wel manta’s en haaien! Het zicht was belabberd door het bewolkte weer. Ik had dus niet veel gemist. Eenmaal aangekomen op een eiland, leefde ik weer op. Het was dus geen probleem om twee porties ceviche te eten!
Die avond deed ik een gratis lesjes yoga in het hostel en besloot vervolgens met een Zwitsers meisje die half Nederlands was de lichtgevende plankton op te zoeken. De kans was niet heel groot dat we het zagen, omdat er volle maan was. Toch waagden het om 40 minuten naar de donkerste kant van het eiland te lopen. Dat was al een avontuur op zich. Het was pikkedonker en overal lagen grote plassen water, waar we amper om heen konden. We gebruikten de bosjes waar cactussen stonden. We hebben echt gelachen, want niemand anders bedacht zich om dit lopend te gaan doen. Blijkbaar liepen er ook overal spinnen vertelde het meisje me. We hadden wel een goeie taakverdeling. Zij zorgden ervoor dat we de goeie kant opgingen. Voor mij was dat nog een hele opgave zo zonder telefoon. Die hadden we namelijk in het hostel gelaten. Eenmaal aangekomen op de plek was het mijn taak om het water in te gaan om de plankton te zien. Niks natuurlijk, maar wel een mooi avontuur!
Deel nu: