terug
19-03-2019
Ik besloot om me nog een keer de weg op te wagen. Ik keek naar links en rechts en rende een stukje. Toen zag ik een hond. Meestal ben ik bang, maar ik hoopte dat hij met me mee rende. Ik vond het toch te gevaarlijk en ik besloot weer de bosjes in te gaan. Ik was in het bos vrij kalm. Overlevingsmodus, denk ik. Ik hoefde niet te huilen, ik dacht alleen maar ik wil hier levend uit komen. Dadelijk moeten ze mijn dode lichaam hier in de bosjes gaan zoeken. Dadelijk ligt mijn kop hier van mijn romp. Allemaal gruwelijke gedachtes die voor mij zo dichtbij waren. Ik liep verder en toen hoorde ik een auto. Ik dacht; ik moet iemand vinden om me te helpen, want ik kan nu niet zomaar terug naar de stad. Ik ging de weg weer op en daar zag ik een blanke jongen op de fiets. Ik schreeuwde tegen hem dat hij moest stoppen, want er was iemand met een machete en dat hij me moest helpen. Ik rende terug naar het kruispunt. Daar zag ik een Mexicaanse man bij een truck. Ik rende naar hem toe en hij belde de politie. Ik was zo bang. Ik wilde niet wachten op de politie. Ik wilde alleen maar weg. Toen stopte er nog een toerist in een huurauto. Ik zei dat ik naar de stad terug wilde. Toch moest ik even op de politie wachten, vertelden ze me. Er waren al heel snel 3 politieauto's en een ambulance. Er stopte een Mexicaans meisje dat bij de cenote werkte. Zij sprak goed Engels en probeerde mijn paniekerige en huilerige taal te vertalen. Ik werd nog door de ambulancebroeder gecontroleerd en mijn benen werden gedesinfecteerd, omdat die onder de schaven en schrammen zaten van de bosjes. Daarna moest ik aangifte gaan doen bij het politiebureau. Het Mexicaanse meisje wilde wel met me mee. Ik vroeg haar; kan ik je vertrouwen, want ik vertrouwde niemand meer. Elke man die langskwam, bekeek ik om te kijken of het de dader kon zijn. Al snel kwam een Duits koppel aangefietst, hen had ik eerder ontmoet. Ik vroeg ook of ik het meisje kon vertrouwen. Ze zeiden van wel. Ik vroeg toch of zij ook met me mee wilden naar de politie. Dat deden ze. Ook bij de politie waren ze heel lief voor me, maar hen vertrouwde ik ook niet. Het bleek dat een aantal maanden geleden op hetzelfde stuk twee meisjes ook met een machete waren overvallen. Zij hadden geen aangifte gedaan. De man was blijkbaar wel een bekende van de politie.
Mijn gevoel was meteen, ik wil naar huis. Ik voel me zo niet veilig hier. Diezelfde avond heb ik een ticket geboekt en op Eerste Kerstdag ben ik lekker thuis. Ik heb nog heel wat te verwerken. Voor mijn gevoel wilde iemand me echt vermoorden. De gebeurtenis heeft zich al honderd keer herhaald in mijn hoofd. Ik heb aan veel Mexicanen gevraagd of ze denken dat die man me echt wilde vermoorden. Iedereen zegt dat ze echt alleen mijn spullen wilden hebben. Als ik terugdenk, denk ik ook dat dat klopt, omdat ze me niet vast hebben gegrepen of me hebben aangeraakt. Dat zouden ze makkelijk kunnen doen met z'n tweeën. Toch is het gevoel dat ik eraan heb overgehouden wel dat ik heb gevreesd voor mijn leven. En dat is vreselijk.
19-03-2019
Onbeschrijfelijk, maar ik heb het toch geprobeerd.
Ik voel nu niet dat ik lekker kan opschrijven wat ik na mijn vorige blog nog heb gedaan. Er is iets vreselijks gebeurt. Ik ga daarom ook niet verder reizen in Mexico, maar ik kom lekker naar huis. Zaterdag heb ik een fiets gehuurd om de cenotes rond Valladolid te verkennen. Ik kwam twee Nederlanders tegen waarmee ik al een tweetal cenotes had bezocht. Zij moesten terug naar de stad om de bus te pakken. Ik twijfelde om mee te gaan. Er lag namelijk nog een cenote die ik binnen 10 minuten fietsen kon bereiken en het was pas 15.45. Ik voelde me veilig en besloot de hobbelige weg te nemen. Ik fietste en op een gegeven moment zag ik links een man aan de kant van de weg staan met een machete en aan de rechterkant stond ook een man. Ze stonden met hun gezicht naar de bosjes toe. Ik begroette ze, omdat ik dacht dat dat altijd beter is. Ze draaiden zich om en de man aan de linkerkant kwam op me afgelopen met de machete en maakte een slaande beweging naar me. Voor mijn gevoel was het enorme ding zo'n 20 centimeter van mijn hals verwijderd. Ik zei; no, no en ik dacht werkelijk dat ik er geweest was. Het gevoel dat bij me binnenkwam was ongeloof. Ik dacht dit gebeurt niet echt, hoe kan dit, dit is een droom, ik ben er geweest, waarom ben ik hier alleen naartoe gegaan, mijn laatste moment is gekomen. Dit is zo beangstigend. Terwijl ik dit opschrijf, voel ik de spanning weer in mijn lijf. Ik weet niet hoe of waarom, maar ik pakte mijn rugzak uit het mandje voor me. Ik had de hengsels om het stuur gedaan, maar ik trok hem zo eruit. Er zat niet eens iets belangrijks in de rugzak, maar het was gewoon een reflex. Ik rende vervolgens zo hard als ik kon weg. Ik rende en rende en ik keek achterom. Toen zag ik dat ze de gevallen fiets opraapten. Ik dacht, nu ben ik er geweest, want ze komen me nu achterna en ze zijn met de fiets veel sneller dan ik. Ik kon alleen maar bedenken om niet meer op het pad te rennen. Dus ik sprong de bosjes in. Het was super dichtbegroeid. Ik dacht alleen maar dat ik zo ver mogelijk de bosjes in moest lopen, zodat ze me niet zouden zien. Ik dacht namelijk dat ze me aan het zoeken waren, omdat ze me wilde vermoorden. Dit is een verschrikkelijk gevoel en is echt niet te beschrijven. Zolang je het niet hebt meegemaakt, weet je niet hoe het voelt. Ik had een fel roze topje aan en ik was me aan het bedenken om het uit te doen, zodat ik minder zou opvallen. Ik besloot toch om het aan te houden, omdat er overal takken waren. Ik liep verder het bos is, maar ook richting de kant vanwaar ik was gekomen. Ik dacht dat ik ze steeds hoorde langskomen op de weg, maar ik dacht ook dat ze in het bos waren. Ik hoorde overal geritsel. Van de Nederlandse jongen waar ik even van tevoren mee was, had ik het telefoonnummer gekregen. Hij zei als er iets is, bel je maar. Ik heb hem wel 4 keer gebeld. Hij pakte niet op. Vervolgens heb ik de fietsverhuur proberen te bellen, maar het nummer was niet met de Mexicaanse landcode ervoor. Toen heb ik mijn internet aangezet om de mensen bij de cenote waar ik naartoe zou gaan te bellen. Dit ging veel te langzaam, dus staakte ik deze poging.Ik besloot om me nog een keer de weg op te wagen. Ik keek naar links en rechts en rende een stukje. Toen zag ik een hond. Meestal ben ik bang, maar ik hoopte dat hij met me mee rende. Ik vond het toch te gevaarlijk en ik besloot weer de bosjes in te gaan. Ik was in het bos vrij kalm. Overlevingsmodus, denk ik. Ik hoefde niet te huilen, ik dacht alleen maar ik wil hier levend uit komen. Dadelijk moeten ze mijn dode lichaam hier in de bosjes gaan zoeken. Dadelijk ligt mijn kop hier van mijn romp. Allemaal gruwelijke gedachtes die voor mij zo dichtbij waren. Ik liep verder en toen hoorde ik een auto. Ik dacht; ik moet iemand vinden om me te helpen, want ik kan nu niet zomaar terug naar de stad. Ik ging de weg weer op en daar zag ik een blanke jongen op de fiets. Ik schreeuwde tegen hem dat hij moest stoppen, want er was iemand met een machete en dat hij me moest helpen. Ik rende terug naar het kruispunt. Daar zag ik een Mexicaanse man bij een truck. Ik rende naar hem toe en hij belde de politie. Ik was zo bang. Ik wilde niet wachten op de politie. Ik wilde alleen maar weg. Toen stopte er nog een toerist in een huurauto. Ik zei dat ik naar de stad terug wilde. Toch moest ik even op de politie wachten, vertelden ze me. Er waren al heel snel 3 politieauto's en een ambulance. Er stopte een Mexicaans meisje dat bij de cenote werkte. Zij sprak goed Engels en probeerde mijn paniekerige en huilerige taal te vertalen. Ik werd nog door de ambulancebroeder gecontroleerd en mijn benen werden gedesinfecteerd, omdat die onder de schaven en schrammen zaten van de bosjes. Daarna moest ik aangifte gaan doen bij het politiebureau. Het Mexicaanse meisje wilde wel met me mee. Ik vroeg haar; kan ik je vertrouwen, want ik vertrouwde niemand meer. Elke man die langskwam, bekeek ik om te kijken of het de dader kon zijn. Al snel kwam een Duits koppel aangefietst, hen had ik eerder ontmoet. Ik vroeg ook of ik het meisje kon vertrouwen. Ze zeiden van wel. Ik vroeg toch of zij ook met me mee wilden naar de politie. Dat deden ze. Ook bij de politie waren ze heel lief voor me, maar hen vertrouwde ik ook niet. Het bleek dat een aantal maanden geleden op hetzelfde stuk twee meisjes ook met een machete waren overvallen. Zij hadden geen aangifte gedaan. De man was blijkbaar wel een bekende van de politie.
Mijn gevoel was meteen, ik wil naar huis. Ik voel me zo niet veilig hier. Diezelfde avond heb ik een ticket geboekt en op Eerste Kerstdag ben ik lekker thuis. Ik heb nog heel wat te verwerken. Voor mijn gevoel wilde iemand me echt vermoorden. De gebeurtenis heeft zich al honderd keer herhaald in mijn hoofd. Ik heb aan veel Mexicanen gevraagd of ze denken dat die man me echt wilde vermoorden. Iedereen zegt dat ze echt alleen mijn spullen wilden hebben. Als ik terugdenk, denk ik ook dat dat klopt, omdat ze me niet vast hebben gegrepen of me hebben aangeraakt. Dat zouden ze makkelijk kunnen doen met z'n tweeën. Toch is het gevoel dat ik eraan heb overgehouden wel dat ik heb gevreesd voor mijn leven. En dat is vreselijk.