terug
17-10-2024
Nadat we weer een noedelsoep achter de kiezen hadden, liepen we wat door Xi’an. Wat een verschil met Beijing! Het was hier veel drukker en hectischer qua mensen, verkeer, neonverlichte reclameborden en veel gekrakeel door microfoons. Dit is Chinatown, hoe het op veel andere plekken op de wereld is, maar dan in China zelf.
Bij een kantoortje voor toeristen informatie werden we ook zuchtend en steunend via google translate te woord gestaan. Er zijn echt veel onaardige mensen.
Er was op straat, recht onder ons raam van het hotel tenminste wel één iemand die Engels sprak. Namelijk een mensgrote pop van een aap of iets dergelijks die voor een soort bioscoop stond en constant dezelfde zinnen herhaalde.
17-10-2024
Langste buitenlift ter wereld, miscommunicaties en heel veel noedelsoep
Na ons hotel te hebben gevonden aan de hand van de afbeelding van onze boeking, werden we weer uiterst nors begroet. Bij de receptie spraken ze geen Engels en aan de non verbale communicatie was af te lezen, dat ze totaal geen zin in ons had. Had zij even pech, want we kwamen nog een keer terug nadat we op onze kamer waren geweest en het niet de kamer was die we hadden geboekt en de wifi het niet deed. Iedere kamer heeft hier in China een eigen wifikastje die wij door de Chinese tekens niet aan kregen.Nadat we weer een noedelsoep achter de kiezen hadden, liepen we wat door Xi’an. Wat een verschil met Beijing! Het was hier veel drukker en hectischer qua mensen, verkeer, neonverlichte reclameborden en veel gekrakeel door microfoons. Dit is Chinatown, hoe het op veel andere plekken op de wereld is, maar dan in China zelf.
Bij een kantoortje voor toeristen informatie werden we ook zuchtend en steunend via google translate te woord gestaan. Er zijn echt veel onaardige mensen.
Er was op straat, recht onder ons raam van het hotel tenminste wel één iemand die Engels sprak. Namelijk een mensgrote pop van een aap of iets dergelijks die voor een soort bioscoop stond en constant dezelfde zinnen herhaalde.
‘s Avonds gingen we naar de McDonald’s. Even voor het beeld; ik ben met Danny in de 6,5 jaar dat ik hem ken, geen een keer naar de Mac geweest. Danny heeft er een ongelooflijke hekel aan, maar na het zien van het eten en het vooruitzicht van weer een noedelsoep, besloten we ons geluk bij de Mac te beproeven. We sloten af met een Mac Flurry voor minder dan €1!
We ontbeten weer bij het hotel, want op straat is niets te vinden waar wij blij van worden op de vroege morgen. Al werd je bij het ontbijt ook niet blij van de afbeeldingen van eten die je begroetten, namelijk een gefrituurd eendenkuiken met kop en al.
We ontbeten weer bij het hotel, want op straat is niets te vinden waar wij blij van worden op de vroege morgen. Al werd je bij het ontbijt ook niet blij van de afbeeldingen van eten die je begroetten, namelijk een gefrituurd eendenkuiken met kop en al.
Na het ontbijt namen we een Didi (taxi) naar het terracottaleger. Dat scheelde een uur reistijd en het kost hier bijna niks.
Zoals bij alle bezienswaardigheden, leek dit ook op een grote pretparkattractie. Gelukkig waren we redelijk snel binnen, natuurlijk met ons paspoort, want zonder kom je nergens binnen.
We waren onder de indruk van alle terracotta soldaten en paarden. Het was immens en de beelden waren heel mooi gemaakt. Ook was er nog te zien hoe de beelden waren gevonden en hoe ze de scherven weer aan elkaar plakten wanneer dat nodig was.
Zoals bij alle bezienswaardigheden, leek dit ook op een grote pretparkattractie. Gelukkig waren we redelijk snel binnen, natuurlijk met ons paspoort, want zonder kom je nergens binnen.
We waren onder de indruk van alle terracotta soldaten en paarden. Het was immens en de beelden waren heel mooi gemaakt. Ook was er nog te zien hoe de beelden waren gevonden en hoe ze de scherven weer aan elkaar plakten wanneer dat nodig was.
Na dit bezoek namen we weer een Didi naar de stad en maakten we nog een wandeling op de stadsmuur. Het werd al donker, dus we zagen ook al de lichtjes van de stad.
‘s Avonds aten we hotpot; een soep, in ons geval tomatensoep en champigonsoep, waarbij je groente en vlees besteld en dit in de soep gooit waardoor het gaar wordt.
Het was heel lekker. Danny wil vervolgens gaan betalen en zegt twee keer Alipay (hét betaalmiddel hier). Ze begrijpen het niet. Er moet weer iemand bij komen en vervolgens wordt via google translate gevraagd of hij de rekening wil.
De tweede dag kwamen we weer bij het ontbijt aan. Weer moesten we ons kamernummer aanwijzen en opschrijven. De man aan de balie houdt het blaadje op de kop. Geen mens weet waarom. Ze kunnen hier namelijk ook gewoon cijfers lezen. Toen moest er weer iemand bij gehaald worden en uiteindelijk konden we ontbijten. Deze keer was de thee een uitdaging. En dit ging zo ongeveer als de binnenkomst bij het ontbijt. Best vermoeiend allemaal, maar gelukkig liggen Danny en ik vaak helemaal dubbel door deze miscommunicaties.
‘s Avonds aten we hotpot; een soep, in ons geval tomatensoep en champigonsoep, waarbij je groente en vlees besteld en dit in de soep gooit waardoor het gaar wordt.
Het was heel lekker. Danny wil vervolgens gaan betalen en zegt twee keer Alipay (hét betaalmiddel hier). Ze begrijpen het niet. Er moet weer iemand bij komen en vervolgens wordt via google translate gevraagd of hij de rekening wil.
De tweede dag kwamen we weer bij het ontbijt aan. Weer moesten we ons kamernummer aanwijzen en opschrijven. De man aan de balie houdt het blaadje op de kop. Geen mens weet waarom. Ze kunnen hier namelijk ook gewoon cijfers lezen. Toen moest er weer iemand bij gehaald worden en uiteindelijk konden we ontbijten. Deze keer was de thee een uitdaging. En dit ging zo ongeveer als de binnenkomst bij het ontbijt. Best vermoeiend allemaal, maar gelukkig liggen Danny en ik vaak helemaal dubbel door deze miscommunicaties.
We liepen nog een rondje door de Moslimbuurt, die hier blijkbaar ook is. Best heftig op de vroege morgen. Ze waren al flink aan het bakken en aan het krakelen. Ik zag twee meisjes naar Danny kijken en giechelen. Ik gebaarde of ze met hem op de foto wilden. En ja hoor, niets liever!
‘s Middags vlogen we naar Zhangjiajie. Op het vliegveld hadden ze Subway. Nou daar gingen we voor! - ondanks dat Danny gezworen had om hier nooit meer naar toe te gaan, wat hij 17 (!) jaar heeft volgehouden. De vlucht van een uurtje verliep vlot. We namen een Didi voor €5 en deze zette ons na 40 minuten af bij ons hotel in de buurt van het National Parc Zhangjiajie. Wat een verademing als iemand aardig is en zijn best doet om ons wat zaken uit te leggen omtrent het park. We kochten tickets waar we onbeperkt toegang hadden tot de kabelbanen en liften die ons door het onweerstaanbaar mooie pijlerlandschap loodsten.
‘s Middags vlogen we naar Zhangjiajie. Op het vliegveld hadden ze Subway. Nou daar gingen we voor! - ondanks dat Danny gezworen had om hier nooit meer naar toe te gaan, wat hij 17 (!) jaar heeft volgehouden. De vlucht van een uurtje verliep vlot. We namen een Didi voor €5 en deze zette ons na 40 minuten af bij ons hotel in de buurt van het National Parc Zhangjiajie. Wat een verademing als iemand aardig is en zijn best doet om ons wat zaken uit te leggen omtrent het park. We kochten tickets waar we onbeperkt toegang hadden tot de kabelbanen en liften die ons door het onweerstaanbaar mooie pijlerlandschap loodsten.
De volgende ochtend gingen we het park bezoeken, maar eerst prepareerden we ons om niet nat te worden. Hoesjes voor onze schoenen, regenjassen en paraplu’s in de aanslag, want het regende zó hard! Na ons Chinees ontbijtbuffet regende het gelukkig wel wat minder, maar het goot nog steeds behoorlijk. Toch gingen we op pad. We dachten dat we gewoon in een bus konden stappen. Alles was in het Chinees, dus we begrepen er sowieso niets van. Totdat ik de kaart raadpleegde en we toch echt verkeerd zaten. Nadat we van het kastje naar de ‘chinese’ muur werden gestuurd, kwamen we eindelijk aan bij de kabelbaan. Doordat ze hier ook onze paspoortgegevens hadden, gingen de poortjes ook open door gezichtsherkenning. Zelfs wc papier kun je hier uit een automaat halen via gezichtsherkenning! Het uitzicht vanaf de kabelbaan, was fantastisch en tegelijkertijd vond ik het doodeng, want het was echt hoog en ging langs steile rotswanden en imposante pijlerformaties af.
We deden een koffiestop en kregen daar grappige berenstickers bij een van de weinige plekken waar je koffie kon krijgen en we gingen wéér naar de Mc Donald’s, we hadden geen zin in kippentenen of weer noedels na ons Chinees ontbijt.
Daarna gingen we verder het park in en waren we nog steeds blij met onze regenuitrusting. Op een gegeven moment kwamen we bij ‘de lift’ uit. Dit is de langste outdoorlift ter wereld van maar liefst 326 meter hoog en duurde ‘slechts’ 2 minuten. Een van de langste 2 minuten van mijn leven; wat was dit hoog en eng. Ik was blij dat we er waren voordat écht paniek toesloeg. Na een volle dag in het park keerden we weer terug naar het stadje en aten we.. rijst! Een verademing. Ow, en ondefinieerbare kip, die we toch maar hebben laten staan. Waren dit kippenorganen met harde uitsteeksels?; we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Ook bijzondere gewaarwording dat ze niet de vraag kunnen beantwoorden of het eten pittig is. Je krijgt dan een heel verhaal of een wedervraag van twee verschillende personen en dan weet je nog niets. Ook was de bediening niet echt op elkaar afgestemd qua kledingstijl. De een liep bijvoorbeeld in een outdoorjas, de ander in traditionele Chinese kledij met belletje aan een jurk en sneeuwwitte make-up. Ook waren er gasten die naar elkaar van de ene naar de andere kant van het restaurant schreeuwden alsof ze in een groot voetbalstadium zaten.
Daarna gingen we verder het park in en waren we nog steeds blij met onze regenuitrusting. Op een gegeven moment kwamen we bij ‘de lift’ uit. Dit is de langste outdoorlift ter wereld van maar liefst 326 meter hoog en duurde ‘slechts’ 2 minuten. Een van de langste 2 minuten van mijn leven; wat was dit hoog en eng. Ik was blij dat we er waren voordat écht paniek toesloeg. Na een volle dag in het park keerden we weer terug naar het stadje en aten we.. rijst! Een verademing. Ow, en ondefinieerbare kip, die we toch maar hebben laten staan. Waren dit kippenorganen met harde uitsteeksels?; we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Ook bijzondere gewaarwording dat ze niet de vraag kunnen beantwoorden of het eten pittig is. Je krijgt dan een heel verhaal of een wedervraag van twee verschillende personen en dan weet je nog niets. Ook was de bediening niet echt op elkaar afgestemd qua kledingstijl. De een liep bijvoorbeeld in een outdoorjas, de ander in traditionele Chinese kledij met belletje aan een jurk en sneeuwwitte make-up. Ook waren er gasten die naar elkaar van de ene naar de andere kant van het restaurant schreeuwden alsof ze in een groot voetbalstadium zaten.
De regen van de vorige dag bleek een zegening te zijn, ervoeren we vooral na ons
bezoek aan het park de volgende dag. We begonnen met 40 minuten in de rij staan om überhaupt het park in te komen. Vergeleken met de vorige dag was het echt mega druk en leek het wederom alsof je in een attractiepark was. De Chinezen rennen om de bus in te stappen, werken met ellebogen en kruipen voor als ze maar een minigaatje zien of het nu voor het toilet is of in een wachtrij. Na soms wat ergernissen te hebben, zagen we ook de lol in van dit fascinerende gedrag. We zagen weer enorme mooie landschappen en ik vreesde weer in de kabelbanen.
In het hotel was een lieve meid die erg haar best deed om Engels te praten. Ze wist een pizzatent voor ons te vinden. Voor €0,50 namen we een Didi ernaartoe. We kwamen vol verwachting aan, echter gaven ze aan dat de tent vol zat deze avond omdat er een feest voor alleen het personeel zou zijn. Er was letterlijk 1 van de misschien wel 15 tafels bezet! We konden wel afhalen. We besloten eerst naar een bakkerijtje te gaan dat hier ook was, zodat we niet weer noedels als ontbijt hoefden te eten de volgende dag. Toen liepen we weer terug naar de pizzatent, die overigens vreemd verstopt lag boven andere restaurants, om take away pizza’s te bestellen zodat we deze ‘zielig’ op de stoep konden opeten. Eenmaal aangekomen konden we nu ineens wel plaatsnemen in het restaurant. Van een personeelsfeest was geen spoor te zien!
bezoek aan het park de volgende dag. We begonnen met 40 minuten in de rij staan om überhaupt het park in te komen. Vergeleken met de vorige dag was het echt mega druk en leek het wederom alsof je in een attractiepark was. De Chinezen rennen om de bus in te stappen, werken met ellebogen en kruipen voor als ze maar een minigaatje zien of het nu voor het toilet is of in een wachtrij. Na soms wat ergernissen te hebben, zagen we ook de lol in van dit fascinerende gedrag. We zagen weer enorme mooie landschappen en ik vreesde weer in de kabelbanen.
In het hotel was een lieve meid die erg haar best deed om Engels te praten. Ze wist een pizzatent voor ons te vinden. Voor €0,50 namen we een Didi ernaartoe. We kwamen vol verwachting aan, echter gaven ze aan dat de tent vol zat deze avond omdat er een feest voor alleen het personeel zou zijn. Er was letterlijk 1 van de misschien wel 15 tafels bezet! We konden wel afhalen. We besloten eerst naar een bakkerijtje te gaan dat hier ook was, zodat we niet weer noedels als ontbijt hoefden te eten de volgende dag. Toen liepen we weer terug naar de pizzatent, die overigens vreemd verstopt lag boven andere restaurants, om take away pizza’s te bestellen zodat we deze ‘zielig’ op de stoep konden opeten. Eenmaal aangekomen konden we nu ineens wel plaatsnemen in het restaurant. Van een personeelsfeest was geen spoor te zien!
Deel nu: