Reis van de gaten in rotsen, langste kabelbaan van de wereld en oplichtingspogingen

In Zhangjiajie liepen we na de ticketbalie om kaartjes te kopen voor de langste passagierskabelbaan in hoge bergen ter wereld. Deze zou ons brengen naar Heaven’s Gate. Een enorm natuurlijk rotsgat.

Bij de ticketverkoop was ik via Google Translate met de verkoopmedewerkster in gesprek. Alsof deze uitdaging nog niet groot genoeg was, moesten we tegelijkertijd alle zeilen bijzetten om aanhoudende voorkruippogingen van een pittig Chinees vrouwtje onmogelijk maken. Hoewel ze uiteindelijk de strijd staakte en wij dus ‘zegevierden’, bleken alle tickets voor het onmiddellijke moment echter uitverkocht, waardoor we dus alsnog de deksel op onze neus kregen. Het betekende dat we 2 uur moesten wachten. Ons hotel was vlakbij, dus we gingen even terug om nog wat te relaxen. 

Omdat ik poep onder mijn schoenen had en hier pas op het laatste moment achter kwam, waren we iets later dan we eigenlijk de lift in mochten. Of dat veel had uitgemaakt, vermoedden we van niet, want iedereen moest waarschijnlijk lang wachten om uiteindelijk de kabelbaan in te gaan. En lang betekent in dit geval bijna 2 uur!! Dit wisten we van tevoren niet. We zagen een rij, maar wisten niet dat deze binnen ook nog helemaal doorging. Echt balen! En dan krijg je ook nog een paar ellebogen en duwwerk voor je kiezen. Daar ga je dan vanzelf ook wel aan mee doen. Een vrouw heeft ook een aantal boze blikken gekregen. Bleek dat ze daarna met me op de foto wilde. Ik snap er niks meer van! 

Het lange wachten werd voor Danny enorm beloond. Hij heeft echt genoten van de 25 minutelen lange kabelbaan van 7,5km. De uitzichten waren heel mooi, maar het was zó hoog en het ging zó stijl dat ik echt niet heb durven kijken. We hadden later opgezocht dat de kabelbaan een onvoorstelbare steilheid heeft van 75% op het extreemste gedeelte. Al dat wachten had voor mij dus niet gehoeven. 

Ook op de top was het echt heel hoog en waren veel dingen gebouwd met bruggen. We waren zo’n 1500 meter hoog. Het natuurlijke gat is een van de grootste natuurlijke gaten ter wereld en is ontstaan door het ineenstorten van een berggrot. In de Chineze cultuur wordt het gezien als een heilige plaats. Het was wel enorm indrukwekkend. De 999 trappen omlaag waren beter te doen qua hoogte en zo kon ik toch nog een beetje genieten. Omlaag gingen we in een andere kabelbaan. Deze was minder lang én het was donker wat ervoor zorgde dat de diepte niet zo zichtbaar was. We sloten de dag af met een dinertje bij hetzelfde restaurant waar we ook in de middag waren geweest, omdat het écht lekker was én we gewoon meer gerechten op de kaart zagen staan die ons aanspraken en normaal waren!

‘s Morgensvroeg namen we om 6:00 een Didi naar het station. Voor de tweede keer probeerde ze ons op te lichten. Ze vroegen een parkeertoeslag terwijl ze nergens hadden hoeven te parkeren. De klantenservice van Didi was heel behulpzaam en ze regelden het snel dat we de onterechte toeslag niet hoefde te betalen. De treinrit duurde maar liefst ruim 7 uur. Het was niet bepaald een rustige rit, want iedereen praat of beter gezegd schreeuwt door de coupé, belt heel hard en natuurlijk mag het voortdurend gorgelen en neus ophalen niet ontbreken. Naast ons zat een vrouw die om 7:00 ‘s morgens keiharde muziek van filmpjes die ze aan het kijken was afspeelde. Haar heb ik vriendelijk via translate gevraagd of het niet wat zachter kon. Gelukkig was dat geen probleem. Rekening houden met andere, lijkt hier niet echt in de cultuur te zitten. 

We kwamen aan in Guilin, een ‘kleine’ stad zo groot als Amsterdam qua inwoners. 
Na een veel te dure pizza te hebben gegeten, maar wat waren we blij dat ze dat hier hadden, liepen we wat rond. We zaten in een gebied waar het niet erg fris rook. We vonden het een vieze stad. Het hotel daarentegen was wel erg goed en had koffie! Ook een unicum. Koffie drinken ze hier blijkbaar niet veel. Toen we ‘s avonds
Op zoek gingen naar een Indiaas restaurant, wat we aangeraden hadden gekregen op ons verzoek, kwamen we terug van ons idee van een vieze stad. De mooi verlichtte pagodes (zon en maan) en het bruisende leven maakte het toch wel erg gezellig. Het eten was ook erg lekker. Helaas lukte het niet meer om de komeet te spotten die Danny graag wilde zien. Dan maar weer 80.000 jaar wachten.. 

De volgende dag gingen we de stad verder verkennen. Er waren veel parkjes, veel groen en water. We bezochten de Elephant Rock. Ook een gat in een rots. Een daarvan leek voor ons ook echt op een olifant. Het krioelde er natuurlijk weer van Chinese toeristen. 

‘s Middags aten we bij een tentje een burrito en yoghurt met fruit wat onze dag ook weer goed maakte. ‘s Avonds kregen we een aanrader van het hotel om een vegetarisch restaurant te bezoeken. Het bleek een buffet te zijn en we kregen heel wat bekijks zo als enige westerlingen. Danny werd nog uitgelachen om zijn eetstokjeseettechniek en ik kon geen water vinden. Zelfs met translate was het een uitdaging. 

De volgende ochtend hadden we een boottocht op het programma staan naar onze volgende bestemming, Yangshuo. 
We moesten eerst een enorme geluidsmarteling doorstaan. Deze begon al om 7:15 en duurde zeker een uur. De begeleidster/gids in de bus, krakeelde maar door de microfoon die loeihard was. Ze haalde amper adem en ratelde maar door. Blijkbaar wilde ze ook allemaal dingen verkopen van parfum tot enorm stinkende pasta van vlees of vis. Ik moest mijn neus dichtknijpen zo erg stonk het. Danny kreeg spontaan moordneigingen die hij moest onderdrukken, omdat hij helemaal gek van die vrouw werd. Uiteindelijk waren we blij dat we niet hadden gevraagd of ze wilde stoppen met krakelen, omdat ze ons als enige naar de boot bracht, anders zouden we het waarschijnlijk niet begrijpen waar we naartoe moesten. Dat ‘verschrikkelijke mens’ zoals Danny haar veelvuldig noemde, had dus toch nog een aardige kant. 

Er waren enorm veel boten, net als dat er natuurlijk weer enorm veel Chinezen waren. Het was echt een prachtige boottocht waar we steeds mooi op de rivier en het omliggende Karstgebergte uitkeken. We troffen ook nog een oude aardige Chinese man waarmee we een gesprek probeerde te voeren via translate. We werden ook nog getrakteerd op gezang, wat klonk als kattengemiauw, en gedans van de serveersters. 

Verder was het een anti-typische Chinese attractie; er heerste namelijk rust op de boot en we kregen zelfs een mandarijn van iemand.

Na de vier uur lange prachtige boottocht kwamen we in de stromende regen aan. Een lieve Engelssprekende man bood ons een taxi aan. Deze zette ons af bij ons prachtige hotel waar we maar liefste twee slaapkamers hadden en twee balkons met ge-wel-dig uitzicht op de bergen. Danny kon er zelfs slaapkamerbasketballen en dat allemaal voor €21 per nacht. 

In dit stadje was het heel toeristisch. Er lagen zelfs een paar Westerse restaurants en gelukkig hadden ze ook weer een Indiaas restaurant waar we twee keer gebruik van maakten. Verder hebben we hier alleen maar aardige mensen ontmoet. We werden weer lekker bekeken en zelfs een keer liefdevol aangeraakt. Zo vaak zag men blijkbaar geen authentieke westerlingen. 

Tijdens het ontbijt bij een tentje waar ze toast en zelfs wafels serveerde, kwam een klein jongetje met zijn moeder naar ons toe om onze naam op te schrijven. Zo oefenende hij Engels. 

Daarna huurden we fietsen. We dachten dat we een goede plek hadden om naartoe te fietsen met uitzicht op de bergen, maar zoals heel vaak klopt informatie op het internet niet. De mevrouw van de fietsen raden ons een route aan. Die ging langs een grote weg en uiteindelijk naar een steenoude brug. We hadden een uur gefietst en het was helaas niet de moeite waard. We zagen een verzameling stenen die ons steenkoud liet. Toen we een ander pad terug wilde nemen dat wel langs mooie natuur zou komen, zagen we alleen maar een rotsachtig pad en dat leek ons niet goed voor onze stadsfietsen. We besloten dus toch maar om de saaie weg terug te fietsen. 

‘s Avonds aten we bij een tentje waar ze ook
live muziek hadden, al hadden ze dat bij bijna alle tenten. Eerst dachten we dat ze in het chinees zong. Daarna dachten we het had net zo goed Fries kunnen zijn. Het bleek engels: ‘hundred miles’ zong ze. Om de moraal van deze vermoedelijk beginende artieste op te krikken, besloten we haar een digitale fooi te geven via Alipay, hetgeen ons naast geld ook bijna een half uur koste, zo traag was de Wifi. 

De volgende dag besloten we geen fietsen te huren, maar met een Didi te gaan, hetgeen spotgoedkoop was. Echter, weer een tegenvaller in het Land van de rijzende zon. We wilden namelijk naar The Moon Hill, natuurlijk weer een gat in een rots. Deze wilden we beklimmen voor een mooi uitzicht. Eenmaal aangekomen bleek deze dicht. Vervolgens met internet en 3 kaarten proberen uit te puzzelen waar we dan naartoe konden gaan. We namen een didi voor een plekje van €1 verderop. We kwamen weer uit bij een enorme attractie. We besloten de bamboevlotjes links te laten liggen. Helaas waren er ook geen wandelopties. Chinezen houden er blijkbaar niet zo van. 

We namen een gedeelde taxi naar het station vanwaar we de trein namen naar Hongkong. De taxi-chauffeur die door het hotel geregeld was kwam op een gegeven moment met vertaalberichtjes op de proppen dat hij ons niet bij het station kon afzetten en dat we een andere auto moesten nemen én extra moesten betalen. Na een heel gesprek via translate maakten we hem wel duidelijk dat wij niet gingen bijbetalen. Toen was het opeens gratis, maar we moesten nog steeds overstappen naar een andere auto. We vertrouwden het niet helemaal. Met de nieuwe chauffeur communiceerde we duidelijk wat onze verwachten waren. Hij bracht ons gelukkig netjes naar het station.