Tsunamiverhalen, babyschildpadjes, op de vlucht voor honden en kokosnotenboer

Ik had nog genoeg tijd over voor het donker werd om naar het stadje Hikkaduwa te gaan. Daar ben ik naar het indrukwekkende tsunami museum gegaan. Het was eigenlijk een donker huisje waar een vrouwtje allemaal foto’s en materiaal had verzameld. Ze vertelde er heel emotioneel bij, waardoor het nog eens extra hard binnenkwam. Ze vertelde dat er op 26 december 2004 eerst een kleinere golf het land raakte. Mensen hadden nog nooit van het fenomeen tsunami gehoord, dus ze hadden geen idee wat er aan de hand was. Veel mensen begonnen te rennen, maar het was toen nog niet heel heftig. Daardoor gingen mensen in de tussentijd (20 minuten) tussen de eerste en de verwoestende tweede golf terug naar de kust. Daar zagen ze op een gegeven moment de grote golf aankomen. Er was ook een verhaal dat een volgepakte trein met mensen helemaal overspoeld werden. Er vielen daarbij zo’n 1500 doden. Je zag ook allemaal foto’s van dode mensen en alle verwoestingen. Het was heel heftig. Daarna ben ik nog naar een officiëler museum geweest, maar die was lang niet zo indrukwekkend. Daar vroegen ze wel geld voor. Zeker geen aanrader!

Gelukkig had ik nog tijd om naar een schildpaddenopvang te gaan. Dat beurde me na het heftige museum helemaal op. Er waren babyschildpadjes die je mocht vasthouden. Zo lief! Ze waren pas 3 dagen oud, maar werden over 2 dagen uitgezet in de zee. Ook hadden ze veel schildpadden die een poot misten. Bij de opvang probeerde ze de schildpadden te leren hoe ze met 1 poot minder konden zwemmen, zodat ze weer de natuur in konden. Ook hadden ze nog een zandvlakte waar ze eieren van schildpadden opnieuw hadden ingegraven. Blijkbaar zijn de eieren namelijk ook een lekkernijen, daardoor worden ze door stropers meegenomen. Dit voorkwam dat.

Op mijn laatste dag in Sri Lanka was ik van plan om de stranden van Unuwatuna te gaan ontdekken. Ik besloot dit lopend te doen. Het begon als een echte uitdaging. Ik nam namelijk een shortcut door de bossen om bij ‘Jungle Beach’ aan te komen. Tijdens deze beklimming, moest ik vaak de weg vragen aan locals, maar ook vroeg ik ze om hulp om de blaffende honden weg te jagen. Op een gegeven moment stond ik, als niet zo’n grote hondenfan, doodsangsten uit. Er blafte een hond telkens naar me en hij kwam op me aflopen. Ik was helemaal alleen in het bos en dacht echt dat hij me ging bijten. Gelukkig kwam ik toen een man tegen. Hij hing ook naar het strand, maar blijkbaar eerst naar zijn huis. Zijn instructies om het strand te bereiken, waren voor mij niet helemaal duidelijk. De lieve man liep met me mee, maar goed ook, want het was niet een heel duidelijk pad! Na twee keer uitgegleden te zijn, bereikte ik dan toch het mooie jungle beach. Een meisje op het strand zei dat er nog een verborgen strandje was. Je moest weer wat klimmen en klauteren om het te bereiken. Ik kwam toen twee Sri Lankaanse jongens tegen. Mijn gevoel was hier niet echt goed bij. Ik dacht meteen dat ze me zo konden bestelen of me aanraken. Er was namelijk niemand! Een jongen draaide ook zo om me heen. Op een gegeven moment liep ik in het midden. Dit vond ik ook raar. Waarschijnlijk was zijn rare gedrag te verklaren, doordat hij gewoon met me op de foto wilde!

Ik was wel toe aan een duik. Mijn tas deze keer netjes gestald bij een gezin, Nederlanders natuurlijk. Alsof je geen andere toeristen tegenkomt! Weer twee andere Nederlanders leende mij hun duikbril om wat visjes in de zee te spotten. Heel aardig! Ik vervolgde mijn wandeling na wat op het strand gechilld te hebben. Lunch nam ik op een mooi plekje in de jungle met uitzicht op apen. Toen ik naar Unuwatuna beach wilde gaan, kwam er een vrolijke man vanuit zijn tuin op me af lopen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en somde vervolgens allemaal bekende Nederlanders op, van Wim Kok tot Inge de Bruijn. Hij vertelde dat hij kokosnootboer was en nodigde me uit voor een kokosnoot! Eerst liet hij zijn huis zien met Nederlandse en buitenlandse souvenirs. Helaas had ik geen klompjes meer! Hij bleek ook een guesthouse te hebben. Hij maakte de kokosnoot voor me open en hij liet tegelijkertijd stekels van een stekelvarken zien. Nadat ik het vruchtvlees ook op had, wilde hij nog zijn paradijs laten zien! In zijn achtertuin kon je naar boven klimmen om zo een prachtig uitzicht te hebben over de zee. We hebben het stukje twee keer geklommen, omdat het bij de eerste keer opeens met bakken uit de hemel kwam. Hij vertelde me dat het mooie plekje zijn redding was tijdens de tsunami. Na de eerste golf vluchtte hij de rotsen op. De tweede grote golf kwam in de baai terecht en niet bij zijn stukje zee. Hij heeft wel 6 uur op de plek vastgezeten en zag overal dode mensen drijven. Heel heftig verhaal. Na afscheid te hebben genomen van de hartelijke man ging ik uiteindelijk toch nog naar het strand. Het werd al bijna donker.

Ik ging terug naar het hotel en dook nog even het zwembad in. Daar ontmoette ik twee Nederlandse meisjes uit Veghel. We gingen samen ons laatste avondmaal in Sri Lanka eten. Daarna wilden we nog een drankje doen. De terrasjes hadden lekkere bedden om op te zitten. Meerdere tentjes wilden dat we bij hen iets kwamen drinken. Die kans hebben we natuurlijk even uitgebuit! We vroegen hoeveel korting we overal kregen. We gingen voor de deal: 3 halen, 2 betalen! De meisjes zagen ook nog een stelletje dat ze kende. Zij kwamen ook bij ons zitten.

De laatste dag was een echte reisdag. Ik nam om 10.00 de bus, ik stapte in totaal 3 keer over en bereikte om 4 uur de luchthaven. In totaal wel maar voor zo’n €3! Nu kon de reis naar huis pas echt beginnen!