terug
25-10-2018
25-10-2018
Volgepakt in de trein, ruzie met een Duitser en een bij, omgekiepte scooter en met standbeeld ervandoor
De volgende dag stond ik vroeg op, want ik ging een mooie treinreis maken. Een uur van tevoren moest ik daar zijn. Het bleek wel waarom.. er stond een hele rij van Westerse toeristen om een kaartje te kopen. Op het station ontmoette ik twee Nederlandse stellen. We propten onszelf in de trein. Een jongen van het stel, kon bijna niet mee, omdat de trein zo vol zat. Hij hing uit de deur, maar kon nog net mee. Na zo'n drie kwartier aan iedereen vastgeplakt te hebben, waren we er wel klaar mee. De reis zou nog 3 uur duren en het was de bedoeling dat je mooi zicht had op de theeplantages. We zagen alleen maar mensen. Op een willekeurig station stapten we uit met als doel een bus, taxi of tuktuk te pakken. De trein reed weg en we zagen dat de achterste coupés bijna helemaal leeg waren! We baalden toch wel dat we waren uitgestapt, maar we snapten ook niet waarom de locals ook in de volgepropte coupés zaten. Het station bleek echt in the middle of nowhere te liggen. Ik hield een truck staande, maar die wilde ons niet meenemen. De beste optie bleek 20 minuten later de trein weer terug te nemen, naar een iets groter station. We moesten het spoor overlopen om bij de trein te komen. Wat een ervaring! Daar konden we een taxi busje regelen dat ons naar de plek van bestemming bracht. Daar regelden we de wandeling die we in Horton Plains, Worlds End gingen doen. Die middag ben ik alleen nog even naar een waterval gelopen.
De volgende morgen ging ik om 5 uur samen met een Japanner uit het hostel de twee stellen ophalen. We stonden zo vroeg op om de zonsopgang te zien. Die zagen we vanuit de auto! De wandeling was leuk en mooi. De auto bracht ons vervolgens naar een station waar we in de buurt nog iets aten. De trein kwam zo’n 45 minuten later aan. We hadden onze deze keer goed opgesteld, dachten we. We stonden bij de laatste wagons, omdat we die de vorige keer bijna leeg zagen wegrijden. Helaas, achteraan zat het helemaal vol. Toen zijn we maar met onze backpacks naar de voorkant gesprint. Daar zagen we heel veel plek! Bleek dat ze deze wagon helemaal hermetisch hadden afgesloten! Alleen de eerste klas mocht erin, terwijl er tweede klasse op de coupé stond. We zagen de trein al aan ons voorbij flitsen, want we konden geen één deur gebruiken om in te stappen, omdat overal mensen uithingen. Een man van het treinstation, maakte toch plek en we konden er gelukkig toch in. We moesten weer staan. Gelukkig niet zo dicht op elkaar gepakt als de vorige keer, maar nog steeds niet echt wat ik me ervan voor had gesteld. Deze o, zo bekende treinreis, had ik liever overgeslagen. Zeker geen aanrader, misschien kwam het omdat we in het weekend reisde?
Van andere meisjes in de trein hoorde ik al dat de vier Nederlandse jongens uit Utrecht die ik in mijn hostel in Kandy had ontmoet ook in de trein zaten. Toen we uitstapten regende het hard. Tuktuks waren er niet te vinden, waarschijnlijk door de hordes toeristen die uit de trein kwamen. Ik stond bij een restaurant een beetje in te kakken, omdat ik geen optie zag om naar het hostel te gaan. Ja hoor, de Nederlandse jongens, Wouter, Pjotr, Guido en Matthijs stonden voor mijn neus! Ik was meteen weer in mijn element! Gezellig deden we een drankje bij een of ander rasta-café. Toen ik naar beneden naar de wc liep, zag ik daar de twee koppels zitten, waar ik eerder afscheid van had genomen. Ik bracht de groepjes bij elkaar en zo was het een Nederlandse bende, zoals altijd hier!
Snel dropten we de backpacks in het hostel. Ik had met de jongens afgesproken om wat te gaan eten en drinken. De volgende dag besloten we om naar de Nine Arch Bridge te gaan en Little Adams Peak te beklimmen. ‘s Morgens werd ik wakker van een vervelende Duitser die volop het licht aan deed. Prettig als je bovenin in een stapelbed ligt. Ik vroeg of hij het uit wilde doen, maar meneer vertelde dat hij niks zag. Ik vertelde hem dat hij maar buiten zijn spullen moest inpakken en vroeg hem boos of hij nooit in een slaapzaal had geslapen. Wat een aso! De ongeschreven regels van een hostel waren hem blijkbaar niet bekend. Er was wat vertraging, maar na geluncht te hebben, wandelden we naar de brug. Lekker over het spoor lopen tussen de toeristen. Totdat ik in een keer gezoem hoorde. Er was een bij tussen mijn haar en haarbandje gevlogen. Ik trok snel het haarbandje uit, maar de bij had zich al genesteld in mijn haar. Paniekerig riep ik om hulp. Voor mijn gevoel was de bij er niet een, twee, drie uit. Wouter pakte hem gelukkig, legde hem met zijn voortanden op het spoor en Matthijs voerde de genadeklap uit met zijn voet. Natuurlijk had het beest me wel gestoken. De angel werd vakkundig verwijderd en de paniek werd door mijn helden gedoofd. We deden een drankje om van de schrik te bekomen. Gelukkig maar, want nu konden we wel de trein zien die over de brug kwam aanrijden.
Met het waterpistooltje van Matthijs zorgde ik voor de nodige verkoeling toen we richting Little Adams Peak liepen. De berg op lopen, deden we in minder dan tien minuten. We deden nog een drankje bij een chique hotel met prachtig uitzicht. Het was tijd voor een douche. Toen ik weer richting het centrum wilde, vroeg ik de man van het hostel om een tuktuk. Ik vertelde hem ook dat ik de vorige keer te veel moest betalen. Hij had tegen mij gezegd dat de chauffeur goeie prijzen vroeg. Niet dus. De man van het hostel bood aan om mij op zijn motor te brengen. Daar zei ik geen nee tegen! We aten lekker hamburgers en deden nog wat drankjes.. de jongens iets langer dan ik!
Het was zo gezellig dat we afspraken om de volgende dag samen met scooters naar Lipton Seats te rijden. Na een dik uur op mijn scooter gewacht te hebben, kon ik naar het hostel van de jongens rijden. Tijdens deze rit scheelde het niet veel of ik was op mijn hoofd gespuugd vanuit een bus. Ook werd ik een verkeerd pad ingestuurd, waar ik door een modderpoel moest. Dat leek me niet zo’n goed plan. Nadat ik had gekeerd en de hobbelige weg over was, gebeurde er iets (misschien gas en remmen tegelijk?) waardoor ik omkiepte met de scooter. Schelden dat ik deed! Gelukkig liet een Sri Lankaan zich niet van de wijs brengen en raapte hij de scooter op. Beetje schade en een paar schrammen op mijn been verder, bereikte ik het hostel. Voor de tweede keer in twee dagen gebruikte ik hun betadinezalf. De jongens waren ook al 2 uur aan het wachten op de scooters. Eindelijk konden we gaan. Toch blij dat ik zelf had gereden, want anders zou ik nooit meer durven na het omkiepen. We reden tussen de theeplantages door richting de bergen.
Aangekomen op het punt, pakte Wouter het standbeeld van meneer Lipton even vast. Natuurlijk moesten we even thee drinken. Daar werd Matthijs geraakt door een omgevallen kopje heet water. Guido wilde ook wel even zelf rijden, dus mocht ik bij Pjotr achterop. Toch wel meer mijn ding. Pjotr rijdt als een local.. snel en niet bang. Af en toe mijn hart vastgehouden, maar hij wist wat hij deed! De lieverd bracht mij ook naar mijn hostel om de scooter af te leveren, zodat ik niet in het donker terug hoefde te rijden. We sloten de dagen gezellig samen af met een etentje.
Deel nu: