Als vissen op het droge, muggenspul ipv rekening en lugubere spoorlijnen

Ook stuitten we op een heel leuke lokale versmarkt. Een voordeel was dat er helemaal geen toeristen waren. Erg leuk om tussen de locals en de lokale producten rond te lopen. Iets minder fijn waren de levende vissen die op het droge aan het spartelen waren totdat letterlijk hun kop eraf gehakt werd. Daarna was het tijd om in een boemeltrein met open ramen verder te reizen naar onze eindbestemming die dag.

Eenmaal aangekomen in Kanchanaburi bezochten we de bekend bridge on the river Kwai en een bijbehorend museum. Deze spoorweg is in de Tweede Wereldoorlog aangelegd door tienduizenden krijgsgevangen en honderdduizend lokale mensen die dachten dat dit een goede baan zou zijn. Velen zijn omgekomen door de zware omstandigheden die het werk met zich meebracht. Uitputting, verhongering, ziekte waren veelvoorkomende doodsoorzaken net als doodgeslagen worden door de Japanners die toentertijd de baas waren.
 

We bezochten vervolgens de begraafplaats waar een deel van deze zeer onfortuinlijke mensen begraven lagen, waaronder ook bijna 2000 Nederlanders. Heel indrukwekkend en bizar dat we daar vroeger op school amper over geleerd hebben. 
 

‘s Avonds moesten we de onbewaakte spoorlijn oversteken om bij een restaurant te komen. Wij vonden de mensen in dit dorp slechter Engels spreken en trager van begrip dan in andere delen van Thailand. Zo vroegen we de rekening in een restaurant. Ze kwamen na twee keer ‘verifiëren’ aan met muggenspul. Ook stelden we een keer een vraag en moesten daar drie verschillende mensen voor worden bijgehaald. In de rustige restaurants en hotels zaten ze wel met 5 man sterk te wachten totdat ze iets konden doen. Ze waren super vriendelijk, maar des te minder bekwaam. 

Ook onze songtaewchauffeur die ons de volgende dag naar The Hellfirepass bracht, was bijzonder vriendelijk. De beste man was ook bijna niet te verstaan. Aandoenlijk hoe hij ons naar de ‘lestloom’ wees en ons naar de ‘lailway’ bracht. We hadden de hele songtaew voor onszelf. Leuke ervaring om hier mee te reizen. Al was een uur en een kwartier enkele rit lang genoeg geweest. We zaten onder de asfalt en rubberstukjes.

Eenmaal aangekomen bij The Hellfire Pass werden we getrakteerd op een mooi uitzicht. In het museum lazen en zagen we de verschrikkelijkheden die de aanleg van de Birma-Siam spoorlijn met zich mee heeft gebracht. Zo was er een hele berg stenen te zien die de krijgsgevangenen en lokalen tot slaaf gemaakten moesten verplaatsen. Daarvoor was een klein kommetje rijst geplaatst die ze per dag kregen om deze duizenden kilo’s stenen per dag te verwerken.

Het museum beschreef ook wat The Hellfire Pass precies was. De trein moest van de Japanners namelijk vanuit Thailand naar Birma rijden, zodat ze snel goederen konden vervoeren voor hun strijd in Azië. Op de snelste route lag er alleen een enorm rots in de weg. Eerst werd er met dynamiet gewerkt en daarna moesten gevangenen de op plaatsen 20 meter dikke rotslaag met de hand afbeitelen. In de steile rotswanden zag je de groeven waar ze gebeiteld hadden. Onvoorstelbaar om te zien hoe ze te werk moesten zijn gegaan. Ook nog eens in de hitte en de moeilijke omstandigheden van de jungle en dit dag en nacht. 
 

Op de terugweg stopten we ook nog op een ander deel van de spoorweg waar we een mooi uitzicht hadden over de spoorlijn die tegen een steile rotswand aangelegd was. Over deze spoorlijn kon je ook lopen, wat niet helemaal zonder gevaar was. Helaas werden we lekgeprikt door de muggen, zodat we maar kort van het uitzicht genoten. 
 

‘s Avonds probeerde Danny Formule 1 te kijken. Een vrouw van het hotel was helemaal enthousiast, want ze had zelf ook eens Moto GP gezien. Ze gaf aan dat ze het live gezien had, dus wij gingen mee in haar enthousiasme. Later bleek dat ze het op tv had gezien. Hopelijk zag ze onze afname in spontaniteit niet. Ze was erg behulpzaam om de race op een giga tv te krijgen, maar helaas lukte dat niet. 

De laatste fase van onze reis speelde zich af in Bangkok. Een minibusje dropte ons ergens in Bangkok. Vandaar moesten we eerst met de lokale bus naar de skylinetrain. De mensen bij het busstation waren erg aardig en lachten zich kapot vanwege de bagage die we in de bus hadden opgehoopt. Ongelooflijk wat voor aftandse plek het was. De bus moest door smalle straatjes met gebroken stoepjes om de weg op te gaan. Met volle overgave zetten ze ons af bij het treinstation. In de trein sprak een oud mannetje ons aan. Hij kende Andre Lileu! Toen we uitstapten in de wijk van ons hotel, zagen we pas echt hoe druk Bangkok was. In het begin van onze reis hebben we dat niet zo gezien. We verbleven toen in een ander gedeelte. In dit gedeelte zagen we ook ontzettend veel oude witte mannen met een mooie, jonge Aziatische vrouw aan hun zijde. Dit fenomeen hebben we natuurlijk grondig bestudeerd.

Ons hotel bleek in het echt veel aftandser dan op de foto’s. Er hingen briefjes dat ze aan het renoveren waren. We vroegen na het zien van onze kamer of er al opgeknapte kamers beschikbaar waren. Dat was het geval en we mochten met gesloten beurs verhuizen. De nieuwe kamer kon wat ons betreft nog steeds een renovatie gebruiken. Danny draaide de kraan open en het water spoot onder de wasbak eruit. Gevalletje lekkage. De conciërge kwam het gelukkig snel maken. 

Die middag wandelden we via de skywalk naar Lumpinipark. Tijdens de wandeling zagen we grote verschillen tussen arm en rijk. We probeerden ook nog een tour of taxi te regelen naar de floating market en trainrailway market buiten Bangkok. Op internet lazen we al vele berichten dat je goed moest opletten dat je niet werd opgelicht en dat ze veel te hoge bedragen vroegen. Dat ondervonden wij ook en we besloten er vanaf te zien. 

De volgende dag hadden we dus nog een dag Bangkok. We bezochten het hectische Chinatown. Op de een of andere manier ging iets niet helemaal goed met de weg vinden naar het juiste treinperron. We hadden net een kaartje gekocht, maar gebruikten die, niet erg slim om meteen door de exit te lopen. Weg kaartje. Het personeel was weer heel vriendelijk en gaven aan dat zij de staf van het station bij Chinatown wel zouden inlichten dat we geen kaartje hadden. En wat bleek? Dit verliep zoals ze hadden gezegd! Chinatown was erg leuk om te zien en we begaven ons echt even in China. We scoorden op de Chinese markt nog twee echte Pino en Tweety sleutelhangers (voor de insiders). 

Onze laatste ochtend besteedden we in een immens winkelcentrum, voordat we weer terug naar huis keerden.