Aanrijding, verzopen kat, omgekeerde sandalen en oude bekende

De volgende dag werden we opgehaald om te gaan canyoningen. Ook stapten er een Nederlands gezin en een groepje Nederlandse jongeren in. We kregen een wetsuit aan en oefenden op een muur hoe we moesten abseilen. In totaal moesten we van 3 rotsen abseilen. Die gingen bij mij niet allemaal even soepel, omdat mijn enkel nog zwak is. Op een gegeven moment raakte mijn kont de rots en staken mijn benen de lucht in. Niet zo’n handige pose om naar beneden te komen, kan ik vertellen. Daarna moesten we ook nog over glibberige smalle paadjes lopen en klimmen. Ik had nog gevraagd of het te doen was voor me. Makkelijk zei de man van het kantoor. Niet dus! De gids moest me aan mijn zwemvest omhoog houden, zodat ik niet viel. Beetje onverantwoord dus. Maar wat was het leuk! We dreven soms in de rivier naar een andere plek. Ook was er een waterval/ glijbaan waar je heel hard van afgleed. De gids had niet verteld dat je echt vet lang onder water bleef. Ik zwom naar boven en zag lichtere kleuren in het water en dacht daar is het oppervlak, maar er kwam maar niks. Uiteindelijk als een verzopen kat boven gekomen, gelukkig! Tussendoor sprongen we nog van een 7 meter rots af. Elian ging ook als een speer. Weinig hoogtevrees gezien! Als laatste hadden we een terror abseil. Ze noemen het de washmachine-waterfall, omdat je door de waterval moet abseilen en je allemaal water op je hoofd kreeg. Op een gegeven moment moest je het touw loslaten en plonste je in het water. De waterval zou je dan met de stroming eruit duwen. Daar hadden we weer een bijna doodmoment! Het duurde zo lang, voordat je weer boven kwam. Op een gegeven moment dacht ik dat ik zelfs de verkeerde kant aan het op zwemmen was. Maar toen kwam ik gelukkig toch met een geschrikt gezicht en op zijn zachts gezegd lichtelijk in paniek boven. Al met al was het een super spannende excursie, maar wel heel leuk! 

Elian en ik wilden heel graag gaan karaoke. Natuurlijk is dat leuker met een grote groep. We nodigden daarom onze hele canyoning groep uit om met ons mee te doen. Ze vonden het allemaal een super leuk plan. Daar zaten we dan ‘s avonds in onze privekamer onze eigen liedjes uit te kiezen. We hadden een paar goeie zangers in ons midden zitten. Waarschijnlijk zongen Elian en ik het lelijkst, maar toch hadden wij de topscore gehaald. Wat geschreeuw en enthousiasme al niet kan opleveren!

Na de karaoke sprongen we meteen om 12 uur ‘s nachts in de nachtbus. Nu hadden we er ook wel voor gezorgd dat we gereserveerde stoelen hadden! Ze hadden ons geadviseerd om de laatste bus te pakken, zodat we rond half 8 zouden aankomen in Ho Chi Minh City. Niets was minder waar. Om half 6 werden we letterlijk de bus uitgezet. We vroegen om een taxi of lokale bus, want we stonden ergens langs de snelweg. Zoals wel vaker hier gebeurt, krijg je als antwoord oke en vervolgens loopt de persoon dan weg. Je krijgt het idee dat ze dan iets voor je regelen. Maar ze zeggen blijkbaar alleen oke om van je af te zijn. We konden geen taxi aanhouden, want er kwam er geen voorbij. Daar stonden we dan verloren met ons slaperig hoofd. Niemand sprak Engels die ik aansprak. Ik was er op een gegeven moment klaar mee en riep: Who speaks English? Heel schattig staken twee mensen hun hand op! Zij regelden voor ons twee taxi-scooters die ons naar ons hostel brachten dat nog 20 minuten rijden was. Niet een heel plezierig ritje met mijn backpack op mijn rug en een helm die ik moest vasthouden, omdat die anders afwaaide. Eenmaal aangekomen in het hostel was er niemand. We vonden op de eerste verdieping een bank en een lekkere stoel en daar hebben we nog drie uur kunnen slapen. Vervolgens troffen we nog niemand aan in ons hostel. We gingen toch maar op pad. In de middag zag ik dat we een mail van het hostel hadden, dat we nog een bevestiging moesten geven. Ik mailde terug dat we al lang waren aangekomen. Ook mailde ik maar om een tourtje te boeken. Via de mail reageerde ze snel. Maar toen we die dag erna onze tickets voor een tour en ons bustickets moesten krijgen, was er weer niemand! Toen heb ik een buurjongen die net aan kwam rijden gevraagd of die wilde bellen en toen kwamen ze. 

Die dag waren we naar het 3D-museum geweest. Ze hadden allerlei bijzonde 3D schilderingen gemaakt en je kon overal op de foto alsof jijzelf in het schilderij zat. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om wat lunch te kopen. Op een terras mochten we het opeten. Net als op de heenweg namen we een ‘grab’ taxi. Super handig! Het is net als ubertaxi. Je downloadt een app en besteld dan een taxi, eigenlijk is het gewoon iemand die met zijn auto taxi speelt. De taxi bracht ons naar een museum over de Vietnamoorlog. Heel interessant, vooral het gedeelte over agent orange. Het gif dat voor veel doden heeft gezorgd en veel huidaandoeningen, maar vooral voorbeelden van generatie erna waren vreselijk om te zien. ‘s Avonds zijn we nog door een park gelopen waar ze aan het dansen waren. Samen met een Vietnamees nog een bachata gedanst! Ergens anders kwamen we een groep hiphoppers tegen. 

Die morgen hadden we lekker uitgeslapen, misschien iets te lang, want we moesten alsnog haasten voor onze excursie naar de cu-chi tunnels. Alweer kreeg ik geen geld uit de pinautomaat, maar hij deed wel alsof ik geld had gekregen. Later toch gelukt, dus we konden met een gerust hart gaan. We gingen naar een gebied waar je in de vietcongtunnels kon gaan. Het was echt een super interessante excursie. Ze lieten de boobytraps zien die de vietcong gebruikten tegen de Amerikanen. Ook hadden ze bedacht dat ze de Amerikanen konden misleiden door hun sandalen omgekeerd te dragen. De Amerikanen volgden dan het spoor, maar eigenlijk liepen de Vietnamezen de andere kant op. De tunnels waren heel krap en laag. Hier hebben ze wel meer dan tien jaar in gewoond. Ze zagen nooit daglicht, omdat ze overdag in de donkere tunnels waren en ‘s nachts buiten. Sommige mensen zijn daardoor ook blind geworden en baby’s overleden vaak op jonge leeftijd ook door het eenzijdige eten. Die dag leerden we ook een Nederlandse jongen kennen. ‘s Avonds zijn we samen met nog een koppel Mexicaans in de wereldstad gaan eten. 

Onze laatste dag in Vietnam hebben we doorgebracht bij de Mekong Delta. We hadden weer een tour geboekt. Deze bleek echt waardeloos te zijn. Eerst werden we gedropt bij een winkel waar ze allerlei dingen van bamboo maakten, daarna bij een werkplaats waar ze rijstbladen en snoep maakten. De drijvende markt, waar wij voornamelijk voor kwamen, was erg teleurstellend. Er lagen maar een paar boten. Na de lunch mochten we nog even op een krakkemikkige fiets op het eilandje fietsen. Dat was wel heel leuk. Toen het regende nodigde een mevrouw ons namelijk uit om bij haar te schuilen. We kregen ook nog fruit van haar. Vervolgens werden we op een roeibootje gezet, waarbij we 200 meter op en neer werden gevaren. ‘s Avonds spraken we af met een Amerikaan uit ons hostel. Elian ging nog naar een toren om het uitzicht over de stad te bekijken. Ik zette nog een couchsurf hangout uit en we spraken af met twee Vietnamese meisjes. Maar voordat de Amerikaan en ik daar aankwamen, zag ik een heel bekend gezicht. Ik stapte op de man af en vroeg waar hij woonde. Ja hoor, het was de Australiër die ik twee jaar geleden in Indonesië heb leren kennen. Heel toevallig! We dronken een biertje en gingen daarna naar de Vietnamese meisjes. Hun Engels was gebrekkig, maar toch konden we een gesprek voeren. Elian en een Duits meisje sloten later ook nog aan. We zijn nog gaan stappen en toen we rond half 3 bij het hostel aankwamen, was de deur op slot! Gelukkig was de man van het hostel nu wel aanwezig en opende vrij snel de deur. Ik vermoed alleen, omdat we nog een nacht moesten betalen! De volgende morgen ging de wekker weer om 7 uur, want we gingen naar Cambodja!