Hello Kitty helm, 4 hechtingen, geschaafd voorhoofd, omgeslagen enkel, maar wel hele lieve mensen!�

De volgende dag had ik dus met het Canadese meisje afgesproken. We vertrokken vroeg, zodat we voor de drukte bij de boottocht voor waren. We zaten met een Vietnamees koppel in een roeibootje. Achter ons zat een dun Vietnamees vrouwtje die ons twee uur vooruit zou roeien. We moesten zelf ook een beetje meehelpen, wat natuurlijk logisch was als je haar zou zien! We kregen weer prachtige natuur te zien en zijn op de set van de nog niet uitgekomen nieuwe kingkong film: skull island geweest. Daarna hebben we zeker drie kwartier gereden naar een enorm tempelcomplex met een hele grote pagode als hoogtepunt. Op de terugweg zijn we nog naar een tempel gegaan. Ook hier was de weg ernaartoe indrukwekkender dan de tempel zelf. ‘s Avonds sprak ik met twee Israelische meisjes. Samen hebben we gegeten en weer gesproken over hun interessante leven in Israel. 

Rond een uur of tien vertrok de nachtbus naar Phong Nha. Lekker geslapen in de bus en om 4.00 ‘s nachts kwam ik aan. Toen begon de ellende. Ik stapte uit de nachtbus en mijn voet belandde verkeerd op de schuinaflopende stoep. Ik ging royaal door mijn enkel en hoorde twee keer een knak. Het deed zoveel pijn! Daarna probeerde ik me te herpakken en een stukje te lopen. Hij bleef pijnlijk, maar toch pakte ik mijn backpack en wilde ik naar mijn hostel. Ik voelde me meteen niet lekker, dus ging op een stoeprandje zitten. Daarna weet ik het niet meer. Ik werd wakker met allemaal mensen om me heen. Ik zag een paar Aziatische gezichten en besefte me dat ik in Vietnam was. Iemand hield mijn benen omhoog en mensen waren mijn gezicht aan het deppen. Ik bleek voorover flauwgevallen te zijn met mijn hoofd op de straat. Na een tijdje werd ik binnen in een hostel op een stoel gezet. Ik voelde me weer niet lekker en twee meisjes begeleidden me naar een bankje om te liggen. Ik voelde weer aankomen dat ik flauwviel. Het bankje haalde ik al niet meer. Ik werd wakker op het bankje en dacht echt dat ik dood ging. Zo’n eng gevoel. Een Duits meisje bleef mijn wonden maar deppen. Ze bleek verpleegkundige te zijn. Er was ook een Nederlands meisje bij. Zij studeerde geneeskunde. Het leek ons toch verstandig om naar het ziekenhuis te gaan. Een Israelisch meisje bood ook aan om mee te gaan. Zij was zo verstandig! In Israel was ze een gids voor toeristen, dus ze moest daar ook vaker met mensen naar het ziekenhuis. De meiden keken goed mee of de injecties voor de verdovingen rechtstreeks uit de verpakking kwamen en of het allemaal hygiënisch en goed gebeurde. In totaal kreeg ik 4 hechtingen in mijn neus. Ook kreeg ik 3 soorten medicijnen mee. Het Israelische meisje heeft ze allemaal gecheckt op internet en heeft zelfs haar vader gebeld om wat na te vragen. Zo lief! Mijn hele voorhoofd is geschramd en ik heb bloeduitstortingen onder mijn ogen. Heel charmant dus. Mijn engeltjes (de twee meiden) brachten me naar mijn hostel en vertelden de mensen van het hostel dat ze me om elk uur moesten wakker maken i.v.m. een hersenschudding die ik misschien zou hebben. Ze hebben zelfs facebook met de receptionist uitgewisseld en hem een bericht gestuurd dat ze me moesten wakker maken. Dat gebeurde ook! Elk uur stond er iemand in mijn kamer om me wakker te maken. Later hoorde ik van een meisje dat hier werkt en Engels sprak dat ze iemand instructie had gegeven om me wakker te maken en te vragen hoe ik heette. De vrouw moest het zinnetje ‘whats your name’ uit haar hoofd leren, omdat ze dat niet kende. Na het slapen was ik naar het restaurant beneden gestrompeld. Die enkel is nog het vervelendste van alles omdat je niks kan. Toch had ik een hele leuke dag. Een Nederlands gezin die ik al eerder had gezien kwamen vragen hoe het met me ging en ook de meiden waren heel bezorgd en kwamen naar me toe. ‘s Avonds verzamelde iedereen bij Easy Tiger hostel. Er was daar happy hour en een heel gezellige sfeer met alleen maar backpackers. Ik ben nog nooit zoveel aangestaard. Mensen vragen ook of ik van de scooter ben gevallen, omdat je veel ongelukken ziet. De volgende ochtend was ik weer wakker gemaakt door iemand van het hostel. Dat had ik niet gevraagd, maar was wel heel lief. De hele dag heb ik een beetje rond het hostel/restaurant gehangen. Maar elke keer kwamen er mensen langs die ik al eerder had ontmoet. Het was dus weer heel gezellig. Later in de middag wilde ik weer terug naar het ziekenhuis. Het meisje van het hostel vertelde me dat ze bij een apotheek ook de wond konden schoonmaken. Het was maar 400 meter van mijn hostel, maar lopen ging niet zo vlotjes. Toen bedacht het meisje om me met haar scooter te brengen. Het regende en de wond mocht niet nat worden, dus ik kreeg een mondkapje op die zij ook gebruiken om te beschermen tegen de zon. Bij de ‘apotheek’ aangekomen bleken ze toch niets te kunnen doen. Toen reden we naar een ander huis, wat ook een soort van kliniekje bleek te zijn. Ik moest op een houten tafel gaan liggen. Gelukkig was alles heel schoon en heeft de verpleegster mijn wond goed schoongemaakt. Weer heb ik een ton aan medicijnen gekregen en desinfectie materiaal, zodat ik zelf de wonden kan schoonmaken. Het meisje van het hostel moest weer terug, dus ik moest toch terug lopen. Toen ik onderweg was, kwam ik de verpleegster tegen op de scooter. Ze gebaarde dat ze me wel naar het hostel zou brengen. Super lief! Mondkapje weer op en daar ging ik dan. 

P.s ik zal jullie de foto’s van mijn gezicht besparen. Geloof mij, het ziet er echt niet uit!