Lesbos: gezichtmaskertjes, babydragers, hands en heel veel liefde!

Ook bij het strand lag er een verstopt, die we overigens niet vonden. Het was zo bizar, want op het strand zagen we twee oranje zwemvesten liggen. Ook lag er een mannenschoen en een zwarte opblaasband. Dan word je weer met je neus op de feiten gedrukt dat echt alle vluchtelingen die hier zitten met een bootje de oversteek hebben gemaakt. Omdat er later in de week dreiging was dat Turkije de grenzen open ging gooien, kregen we een protocol over wat we moesten doen als er een boot aan zou komen. Ons teamhuis lag namelijk direct aan zee. Je mag niet zomaar helpen, want dan kun je verdacht worden van mensensmokkel. 

Na terugkomst kwam iemand van Because We Carry voor een Q&A. We konden al onze vragen stellen en praten over dingen die ons opvielen. Ik wilde graag weten hoe Afrikanen op Lesbos terecht komen, aangezien dit niet de meest logische route is. Blijkbaar pakken ze het vliegtuig naar Turkije en vanuit daar stappen ze op een bootje naar Lesbos. Na de bijeenkomst moesten we even iets eten, maar alles was natuurlijk dicht. We probeerden ons favoriete restaurant te bellen een paar dorpen verderop en het bleek dat hij wel wat wilden klaarmaken voor ons. Weer een heerlijke Griekse mezze kregen we geserveerd en we hadden opnieuw een geweldige avond. Ons team is echt fantastisch. Iedereen klikt goed met elkaar en er is een hoop humor, maar we hebben ook veel diepgaande gesprekken. Aangezien we geen boodschappen konden doen en het wc-papier snel opraakt met 8 personen, hebben we nog even iets meegenomen van de wc. 
 

Gelukkig hadden de organisaties op Lesbos de volgende dag weer besloten om te gaan werken. We konden dus weer ontbijtjes uitdelen. Ook zagen we dat de nieuwe keuken, die Joke en ik een paar dagen geleden hadden gepoetst was gearriveerd. Ik hielp Kim even mee met het tellen van de voorraad, maar gelukkig kon ik snel aansluiten bij de bootcamp die aan het strand gehouden werd. Wat een super leuke ervaring was dat. Zo’n 15 mannen waren lekker met ons aan het sporten en er werd gelukkig heel veel gelachen. We deden allerlei soorten wedstrijdje om te kijken wie een oefening het langste volhield. Echt genieten! 
 

Na de lunch beitsten we nog een half uurtje de nieuwe picknicktafel voor bij de keuken, voordat we naar Moria gingen om de beautysalon uit de grond te stampen. Wat was dat bijzonder! Tussen de containers/huizen legden we yogamatten en dekens op de grond, we verspreidden de nagellakjes, gezichtsmaskers en handcreme. De vrouwen, die alleenreizend waren met meestal kinderen bij zich, kwamen snel op ons af. We smeerden gezichtsmaskers op en maakten praatjes. Veel vrouwen wisten was ze wilden; een sheetmask of juist een helemaal blauwe variant. Hilarisch om al die met masker bekleede gezichtjes te zien. Veel kinderen wilden natuurlijk ook, maar het was echt voor de moeders bedoeld. De meeste vrouwen waren Somalisch. Er was ook een Arabisch sprekend meisje. Zij moest heel hard huilen. Een Somalisch meisje probeerde haar op haar gemak te stellen. Mooi hoe de vrouwen voor elkaar zorgden. Ik vroeg of ik haar handen mocht masseren dat vond ze fijn en ze werd er rustig van. Deze kleine dingen zijn zo waardevol voor mij en hopelijk ook voor haar. We maakten een praatje met de vrouwen. Onze gesprekken gingen vooral over het heden, omdat je anders mensen snel aan hun ellende laat denken. Zo vroeg ik of ze ook wel eens met het ren-of yogaclubje meededen. Ze vonden het te vroeg, maar ze gingen proberen om vroeg op te staan. Toen ik zei dat ze het gewoon moesten doen, begonnen ze heel hard te lachen. Nadat we alle spullen hadden opgeruimd en met een warm gevoel naar buiten liepen, stond er een bus voor de ingang. Hier bleken mensen in te zitten die regelrecht waren aangekomen met een vluchtelingenboot. De hele sfeer van de groep was omgeslagen. Het was heel heftig om al die mensen inclusief baby’s in de bus te zien zitten. We hoorden dat ze een voor een uit de bus moesten stappen om zich te registreren. Vervolgens kregen ze een tent en een slaapzak en moesten ze zelf maar een plek tussen de olijfbomen zoeken. Zo heftig! We gingen allemaal in een trieste stemming weg van Moria. 
 

We moesten snel even iets eten, want ‘s avonds stond de kidsparty op het programma. We gingen naar een heerlijk visrestaurant waar ik een kleine gefrituurde inktvis at die nog in tact was met tentakels. Op de kidsparty kwamen kinderen van basisschoolleeftijd. We ontvingen ze door een menselijke boog te maken. De kinderen gingen helemaal los op Arabische en Farsische muziek. We waren hard nodig om de kids in het gareel te houden. Ze renden door de tent en sloegen elkaar soms. We deden ook lekker gek en de kinderen deden onze dansjes allemaal na. Ook dit was weer geweldig! Het feestje werd afgesloten met het lied ‘we are the world’ kinderen maakten hartjesgebaren en dat was hartverwarmend om te zien. 
 

Nadat we zaterdag het ontbijt hadden rondgebracht, gingen Ciska, Meagan, Alex en ik naar Moria om daar babydragers en matrasjes uit te delen. Voordat we begonnen, moesten we nog even oefenen om de babydragers om te doen. Dit zorgden voor hilarische momenten! Ik ging ook nog even achter een gebouw plassen, toen ik werd gestoord door een van de meiden van Because We Carry. We schrokken van elkaar, wat natuurlijk weer heel grappig was. Ook kregen we nog chocoladetaart, omdat een van de meiden op de schrikkeldag jarig was. 

We begonnen met uitdelen tussen de olijfboomgaarden, dus in het niet-officiele kamp. We klopten bij een hokje aan, waar je niet eens in kon zitten. Ik dacht eventjes; wat gaan we hier doen of pakken? Het bleek een huisje te zijn van iemand. Er woonde een alleenreizende jongen. Veel tenten zijn vervangen door huisjes gemaakt van pallets en plastic. Blijkbaar zijn Afghanen goede bouwers (er zitten heel veel Afghanen op Lesbos). Als je niet zo goed bent, kun je voor €200 een huisje door iemand laten bouwen. Een pallet kun je voor €3 kopen. We klopten bij elk huisje aan (ze hadden zelfs deuren!) om te vragen of er een familie in woonde met een baby tot anderhalf jaar oud. Als dat het geval was, deden we een babydrager bij de moeder of soms de vader om. Iemand anders hield dan even de baby vast en zette die vervolgens in de drager. We pakten de armen van de moeder vast en lieten zien dat je het kind niet meer hoefden vast te houden. Dat vonden ze zo leuk! We gaven ze ook nog een matrasje. De meeste moeders waren heel blij, andere reageerden wat neutraler. Ook dit was weer zo mooi om te doen. Daarnaast was het bizar om te zien hoe de mensen leefden. 
 

Na de lunch mochten we kiezen of we op Kara Tepe bleven om wat schilderwerk of sorteerwerk te doen of dat we meegingen naar een voetbalactiviteit met vluchtelingen die de organisaties hielpen met vertalen, de barbershop of andere activiteiten. Ik ging ook maar meedoen, al kan ik geen bal trappen. Dat bleek! Met het eerste balcontact dat ik had, maakte ik meteen hands. Goeie binnenkomer en meteen een penalty tegen. Na de bal nog twee keer met mijn knie geraakt te hebben, hield ik het wel voor gezien. Op de bank zat een 15 jarige Irakese jongen waar ik een hele tijd mee gepraat heb. Hij had eerst een week in Moria gewoond, toen 4 maanden in Kara Tepe en nu woonde hij in een huis met zijn familie in Mytelini. Dit was fijn, maar hij miste ook het community-leven dat hij in de kampen ondervond. 

Na deze bijzonder mooie dag gingen we uiteten in een Libanees restaurant. Op straat zagen we een vrouw haar maandverband verwisselen. Voor de duidelijkheid; dit was gewoon in de stad! ‘s Avonds werd er in het teamhuis nog een appeltaart gemaakt als afsluiter bij het ontbijt op onze laatste dag. Meagan en ik gingen stuk om een foto die we geblurred hadden, omdat mensen niet herkend in beeld mochten. Ciska sloot daarna aan met haar verhaal over haar dikke ogen die ze kreeg van chips en Bart deed er een schepje bovenop door het hilarische tafereel van een paar dagen geleden over in bad of douche gaan. Eigenlijk waren al deze grappen ook gewoon typisch voor de week die we hebben gehad met het team. Wat een topteam hadden wij! Geen gedoe, alleen maar plezier, goeie discussies, zorgzaamheid, behulpzaamheid en heel veel liefde! 

Dat voelde we ook bij het laatste ontbijt dat we uitdeelden op zondagmorgen. Vooral de laatste mevrouw die ik het ontbijt gaf, was een schat. Elke morgen was ze zo dankbaar! Nu gaf ze ook handkusjes en raakte ze haar hart aan. Zo mooi en bijzonder om iets te betekenen voor deze mensen. Na de debriefing, gaven we elkaar een dikke knuffel en was dit geweldige, bijzondere, mooie, maar vooral onbeschrijfelijke avontuur voorbij. Wat een verrijking, ik had dit nooit willen missen!