Lesbos: kruiken in vuilniszakken, eentonige kapsels en koken in het donker

Vervolgens werd het team verdeeld over verschillende activiteiten. Ik ging mee naar een pakhuis waar dingen gesorteerd moesten worden om later pakketten van te maken om uit te delen. Mijn taak was om de nieuwe keuken te poetsen die misschien deze week wel zijn plek op Kara Tepe mag gaan innemen. Gezellig met Joke heb ik alle verfresten eraf geschraapt en flink geboend. 
 

We reden terug naar Kara Tepe om met de anderen te gaan lunchen. We vonden een plekje in een dorpje heerlijk aan het water. Toen we weer terug wilden gaan naar het kamp voor het middagprogramma, vertelde de organisatie dat dat niet mogelijk was. Het werd afgeraden, omdat in het dorp Mytelini protesten waren en deze zouden ook op de weg plaatsvinden die het dorp met het kamp verbond. Dit keer waren linkse partijen aan het demonstreren tegen plannen om de vluchtelingen in een detentiecentrum te stoppen. Het zekere voor het onzekere werd genomen en we mochten niet gaan. Een paar dagen van te voren had de politie blijkbaar hard opgetreden en met traangas gespoten. Dit was ook neergedaald in het kamp en ze wilden voorkomen dat wij ergens last van zouden hebben. Achteraf hebben wij er niks van gemerkt en vroegen we ons zelfs af of er echt wel iets gaande was die middag. 
 

We besloten naar het kamp Moria te gaan. Dit is het hele grote kamp met de ‘jungle’ van tenten eromheen. Het was een enorme leuke activiteit. Een soort van clowns/entertainers lieten de kinderen even hun ellende vergeten. In dit deel van het kamp zaten alleenreizende moeders met kinderen. Zo’n enthousiaste kinderen had ik nog nooit gezien. Ze hebben niet veel activiteiten en zijn dus blij met de kleinste dingen. Afgezien daarvan deden de entertainers het ook super leuk. Taal was geen enkel probleem. Ik vond het heel aandoenlijk om de kinderen die nog heel jong waren te zien. Ze hadden allemaal die verschrikkelijke boottocht meegemaakt en wie weet wat nog allemaal meer en dan zaten ze nu ook al maanden in dit kamp. Ik moest echt wel een paar keer slikken bij die gedachte. Het was zo dubbel om zulke blije kinderen op dat moment te zien, terwijl je weet dat ze niet veel hebben om blij te zijn en dat hen ook nog heel wat te wachten staat. 

Na deze activiteit gingen we met z’n allen naar de opslagruimte om pakketten af te maken die we later deze week zouden uitdelen. Weer in een treinvorm, stopten we kruiken, mutsen en sokken in een grote vuilniszak die de mensen vervolgens weer kunnen gebruiken om hun afval in te doen. In een uur hadden we 249 pakketen gemaakt.
 

De dag was toen alweer voorbij. We reden naar de supermarkt om boodschappen te halen voor de dag erna. Door de staking waren namelijk alle restaurants en winkels dicht. Daarna gingen we naar een leuk restaurant waar we weer de hele tafel vol gezet kregen met heerlijke Griekse gerechten. Toen we terug naar de auto gingen bleek op een heuvel parkeren toch niet zo handig. Een andere teamgenoot voorkwam dat een auto die achter onze huurauto geparkeerd stond naar beneden werd geduwd. Zo sociaal als de anderen waren, probeerden ze de auto nog even vooruit te duwen of tegen te houden?! 
 

Op woensdagmorgen deelden we het ontbijt weer uit. Met deze keer een citroen, aardappel en smeerkaasjes in de zakken. Daar kregen de mensen weer brood en bananen bij en de zwangere vrouwen natuurlijk weer 10 amandelen. Na het ontbijt ben ik gaan meehelpen om naaipakketjes voor vrouwen te maken. De stoffen waren al verdeeld in pakketjes, maar er moesten nog knopen en naald en draad bij. Vrouwen konden van te voren aangeven of ze een pakketje wilden ontvangen. Veel vrouwen wilden dit, zodat ze kapotte spullen konden maken of om gewoon iets te doen te hebben. Toen alle pakketjes compleet waren, konden ze uitgedeeld worden. Weer met de bolderkar gingen we op pad. Dit keer kon ik samen met Meagan de route langs de containers lopen. We boden ze twee keuzes aan van pakketjes waarvan ze er een konden kiezen. Sommige vrouwen waren heel blij en dankbaar, andere konden niet kiezen en weer andere wilden grote lappen stof en waren een beetje teleurgesteld zo leek het.

Het was tijd voor de lunch. Aangezien alles gesloten was, gingen we in ons teamhuis lunchen. We moesten omrijden, omdat in Mytelini stakingen aan de gang waren. Tijdens de lunch schrok ik op, want ik zag opeens een kat van boven naar de woonkamer rennen. Blijkbaar was deze zomaar binnen geglipt. ‘s Middags ging ik naar Moria, het andere vluchtelingenkamp om daar de barbers (kappers) te begeleiden die minderjarige, alleenreizende jongens tussen de 14 en 17 jaar te knippen. Zij zaten met 188 jongens (voornamelijk Afghanen) in een afgesloten deel van het kamp, omdat ze natuurlijk extra kwetsbaar zijn. Ze waren super enthousiast toen ze de kappers zagen. Allemaal wilden ze geknipt worden. Dit keer was kamer 7 aan de beurt met 35 jongens erin. De andere jongens van de kamers wisten dat, maar toch probeerden ze ook hun haar te laten doen. Gelukkig was het allemaal goed georganiseerd. Alle jongens wilden hetzelfde kapsel. Opscheer en bovenop lang haar. Ze hadden vaak foto’s op hun telefoon om te laten zien wat ze wilden. Het viel me op dat sommige hele dure telefoons hadden en een aantal hadden zelfs tatoeages. Een had ‘alone’ in zijn gezicht getatoeëerd. Een andere had ‘mama’ in het Farsi in zijn hals staan.
Samen met de begeleidster van het project ging ik nog wat jongens optrommelen om zich te laten knippen. Wat een lucht kwam uit die kamer. Ik ging weer bijna over mijn nek! Ze sliepen allemaal in stapelbedden waar ze lakens en slaapzakken voor hingen voor enige privacy. Alex, onze jongste teamgenoot speelde een potje voetbal met de jongens. Fanatiek dat ze waren! Ik sprak nog een lange tijd met een Afghaanse jongen. Hij vertelde mij over het leven in Afghanistan. Zijn school was gebombardeerd en hij vertelde dat er veel orgaanhandel was. Ze wilden dan ogen of organen van de mensen hebben. Zijn zus en broer zaten buiten het kamp in de ‘jungle’. Ook vertelde hij dat er vaak gevechten waren tussen de jongens onderling en dat velen ook ‘s avonds de jungle introkken om sigaretten of alcohol te scoren. Ze hadden dan schijnbaar messen mee om mensen te bedreigen. Wel apart, omdat de jongens in een afgesloten deel zitten en er eigenlijk niet zomaar uit moeten kunnen ‘s avonds laat. 
 

De dag zat erop en we gingen terug naar huis. Er moest dit keer gekookt worden, omdat er een staking gaande was. Wat een avontuur was dat. Meagan en ik waren ijverig pasta aan het maken voor 8 mensen. Dat ging nogal moeizaam, omdat constant de stroom eraf ging. Op een gegeven moment nam Meagan de hoofdzaklamp van Joke maar om te kunnen zien welke groente ze aan het snijden was. Bijzondere kookervaring dus, zeker met elektrische kookplaten! Nadat we lekker onze pasta op hadden, ontstond er nog een leuke discussie over de verdeling van mannen en vrouwen en de rol die ze kregen tijdens het project en andere zaken die ons opvielen.