Binnen sneaken bij award-uitreiking, bioscoop ontruimd en walvisstaarten

‘s Ochtends had Danny nog tijd om samen ergens te gaan ontbijten, voordat hij naar het congres ging. We werden in een hip tentje verwelkomd door een zwaaiende vrouw die onze bestelling opnam. Toen we gingen, zwaaiden ze weer. Danny ging informatie opslurpen over organisatieverandering en ik ging de stad verkennen en wat winkelen. Er heerste een heel relaxte sfeer in de stad. Mensen zijn ook enorm beleefd. Excuseren zich overal voor, laten je voor gaan, zeggen wel heel vaak dankjewel etc. Ze hebben hier ook veel warenhuizen met merkkleding die ze blijkbaar opkopen van de grote merken. Er is vaak maar één item beschikbaar van een model en het is uitgestald in sfeerloze winkels. Het is een grote rotzooi in mijn ogen, het lijkt tweedehandskleding, maar blijkbaar smullen ze er hier van. 
‘s Avonds gingen Danny en ik bij een hotpotrestaurant eten. We kregen heerlijke soep op tafel gepresenteerd en je kon daar allerlei vlees en groente in koken. 

De volgende dag ging ik eerst ‘s morgens even sporten in de fitnessruimte van het hotel. Daar keek je mooi uit over de stad. Daarna kocht ik een ontbijtje, blijkbaar to go, zoals heel veel hier. Ik liep daarna over verschillende marktjes en verkende de haven en het gebied eromheen en ging even langs een veel te dure supermarkt. 

Tegen de avond haalde ik Danny op bij het hotel waar zijn conferentie was. We verkenden de stad, bezochten het grote universiteitscomplex van de MIT. Daarna scoorden we ergens een poké bowl. Verrassend dat je hier wel binnen kon zitten, maar sowieso je eten geserveerd krijgt in een kartonnen bak. Binnen was geen plek, dus we gingen lekker in een parkje zitten. 

Aangezien ik al veel gelopen had en Danny ook moe was, namen we de metro naar het universiteitencomplex van Harvard. Er was geen kaartjesmachine, dus we vroegen aan wat wachtende mensen op het perron hoe we een kaartje konden kopen. Zij liepen naar de poortjes en omdat het ook exit poortjes waren, gingen die vanzelf open. We glipten naar binnen en stapten in de metro. We dwaalden wat rond op Harvard en namen de metro terug naar ons hotel. Naast ons hotel zat een concertzaal. Een vrouw met rollater wilde naar binnen, blijkbaar wilden ze naar huis, maar wist niet meer waar dat was. Zielig! Danny wilde zijn presentatie wederom oefenen, dus ik opende mijn oren als critical friend (dit is echt een term!). 

De volgende dag heb ik rustig aan gedaan. Lekker gelezen in het park met een broodje Bhan Mi. In de middag liep ik weer naar het hotel waar alle conferenties waren en wilde Danny weer zijn presentatie oefenen! Dit keer zaten we in de overvolle lobby waar alle AOM-leden rondliepen. ‘s avonds hadden we een etentjes met de professor van Danny die hem begeleidt bij zijn promoveren. Super aardige vrouw. Er sloten ook nog drie andere collega’s van Nyenrode aan. Het was een heel gezellige avond. 

Het was dan eindelijk zo ver: Danny zou zijn presentatie gaan geven. Zo gezegd zo gedaan; Danny pikte me op in de lobby en we liepen samen naar de zaal waar zijn presentatie was. Op de gang haasten we nog even om een salade naar binnen te werken en toen kon het beginnen. Danny was als tweede aan de beurt en presenteerde super goed, zonder zenuwen! 

Als viering aten we een ben&jerry’s in de lobby. Dat was van korte duur, want Danny had nog allemaal sessies gepland. Een daarvan was het in ontvangst nemen van zijn gewonnen award voor beste actie-onderzoek paper! Van tevoren had Danny al aan de organisatie gevraagd of ik er bij mocht zijn, dat mocht niet. Maar ook hier ging ik proberen om toch naar binnen te sneaken. De vrouw die Danny om toestemming had gevraagd was er ook. Danny en ik maakten amper contact, zodat ze me niet zou herkennen. Ik had namelijk ook geen badge om zoals alle andere deelnemers. Helaas stelde de uitreiking niet veel voor. De award zelf daarentegen wel! Die ging mee in de backpack! 

Aangezien Danny nog ‘socials’ had ging ik ‘s avonds ergens alleen eten. Ik koos voor Japanse ramen. Met een groot glas water, dat je hier overal gratis krijgt en dat ze bijschenken als het voor de helft leeg is. Toen ik mijn eten nog niet voor de helft ophad, lagen ze de rekening al voor mijn neus. 

De laatste dag van het congres had Danny maar een paar sessies gepland staan. Ik wilde graag naar de Barbie film! Helemaal Amerikaans en bijzondere gewaardwording om om 10:00 ‘s morgens naar de film te gaan. In een ander land naar de film gaan, kan een speciale ervaring zijn. Dat was het.. helaas! De bioscoop was immens groot. Ze hadden 19 zalen! De film was heel leuk. Helaas heb ik de laatste 10 minuten niet gezien. Er begonnen opeens allemaal lampen te knipperen en niet veel later riepen ze om dat iedereen naar buiten moest vanwege een brandalarm. Aangezien ik via twee roltrappen omlaag moest en het enorme complex nog door moest, was ik heel bang. Ik wist niet of er daadwerkelijk ergens vuur was en zulke dingen meemaken in een ander land is toch een andere gewaarwording dan in eigen land. In Nederland ben ik vaak degene die het langst blijft zitten, omdat het ‘toch wel een oefening zal zijn’.  Niet veel later stonden er een hoop mensen buiten en kwamen er van alle kanten brandweerauto’s met loeiende sirenes aan. Aangezien de film nog maar tien minuten duurde, ben ik niet buiten gaan wachten. Ook omdat ik niet wist of er écht iets aan de hand was. Het leek me beter om terug te gaan naar het hotel. 

Onze laatste dag in Boston hadden we een walvistrip geboekt. Grote kans dat we ze zouden zien. Met volle bepakking begaven we ons richting de boot, omdat we later die avond naar Buffalo vlogen. Na twee reispilletjes, hielden we ons goed op de boot. En we werden beloond door verschillende walvissen die water opspuitten en hun grote staartvinnen lieten zien. Het was echt prachtig om bultruggen om je heen te zoeken én te zien. Vervolgens aten we een Mexicaanse burrito en begaven we ons richting het vliegveld van Boston om richting de Niagara falls te gaan.