Bus met gekkies, zout met brood, Toronto als ‘hoogte’ punt

Tegen 23:00 kwamen we aan in ons hotel. Helemaal moe van een reisdag; op de boot bij de walvissen en twee vluchten. Danny trof in het hotel ook nog falafelkussentjes aan, zoals hij ze noemde. We hadden maar liefst 4 kleine kussentjes per persoon. Na lekker geslapen te hebben, stuurden we eerst nog een paar berichtjes naar ons volgende hotel, aangezien we nog geen code voor de deur hadden ontvangen, die wel nodig was om binnen te komen. We namen vervolgens de shuttle weer richting het vliegtuig vanwaar we een bus naar Buffalo centrum konden nemen. De chauffeur van de shuttle werd helemaal enthousiast toen we vertelden dat we naar de Niagara Falls gingen. Hij had daar namelijk een van zijn favoriete restaurants liggen die we écht moesten uitproberen. De man zag er niet uit als een culinair wonder, maar we dachten dat het niet verkeerd zou zijn om eens echt ‘Amerikaans’ te eten. We kiezen namelijk heel vaak voor salades en Aziatisch eten. 

De bus richting Niagara Falls was een hele beleving. ‘De onderkant’ van de samenleving had namelijk klaarblijkelijk ook plaatsgenomen. Een of andere Amerikaan, zei dat hij Duits was, uitte een compliment aan Danny over zijn goeie rugzak en vertelde allerlei opschepperige verhalen, inclusief zijn levensverhaal en chemische aanval die hij in Pakistan meemaakte als soldaat. Hij wilde ons de stad laten zien en zei dat we het beste bij een bepaalde stop eruit konden. Mijn maps gaf iets anders aan, dus dat deden we niet, maar voornamelijk niet omdat het een beetje een gekkie was. Maar dat was niet de enige. Een stel sprak ons ook aan, dit keer met een compliment over de schoenen van Danny. De vrouw had geen tanden in haar mond en we werden omringd met een enorme wietgeur. Hij vond mijn accent en mij super grappig en heel schattig, zei hij wel vier keer. Hij vroeg of we ook de Canadese kant van de falls gingen zien. Zelf mocht hij daar niet komen, omdat hij ‘not a good guy’ was in het verleden. Hij had vastgezeten en had nu nog voorwaardelijk en mocht derhalve het land niet uit. We waren opgelucht toen we konden uitstappen! 

Toevallig stopten we precies voor het restaurant dat onze shuttlechauffeur had aangeraden. Dat was de volgende beleving; een heel Amerikaans restaurant/sportcafe met mega porties eten en drinken. We bestelden op aanraden van de man chickenwings met blauwe dipkaas en een broodje rosbief. Gatver; het was echt vies! Het broodje zat onder het zout. Het was meer zout met brood. Het zout moest je eerst eraf vegen en dan was het nog niet te doen. De chickenwings waren ook niet te eten. De eettent had zelfs een cocktail met een chickenwing bovenop in de aanbieding. Snel gingen we richting het hotel. 

We besloten die middag de Canadese kant van de Niagara Falls te verkennen. We liepen over de brug die Amerika en Canada met elkaar verbond en betaalden $1 om de grens over te steken en een paspoort stempel te krijgen. De watervallen waren heel mooi en lekker groot. De regenbogen vlogen in het rond. Het waren net spookregenbogen, ze kwamen en verdwenen snel weer. 

De volgende ochtend verkenden we de Amerikaanse zijde van de watervallen en stonden we op mooie uitzichtpunten. We aten lunch en een grote koek en lazen nog wat in het restaurantje, voordat onze Flixbus naar Toronto, Canada vertrok. We staken net de grens over of de Flixbus chauffeur had pauze. Dat betekende dat we na nog geen 15 minuten in de bus gezeten te hebben een uur moesten wachten, voordat we weer vertrokken. Hij stopte wel bij de watervallen aan Canadese zijde, maar die hadden we al gezien. 

Na heel veel file te hebben gehad, kwamen we een uur later dan gepland aan in Toronto. We verbaasden ons over deze mega stad. Blijkbaar is het de op drie na grootste stad van het gehele Noord-Amerikaanse continent. Dat was te zien en te merken! Er begon ook nog een grote honkbalwedstrijd, waardoor het nog meer krioelde. Zoals wel vaker in deze contreien, was het vinden van een leuk restaurant niet zo makkelijk. Het werd dus een foodhall onder een metrostation. Blijkbaar bij de Torontenaren erg in trek. Het werd sushi uit een box. Niet de beste keuze, maar we wilden eindelijk naar onze airbnb. 

De volgende dag verkenden we Toronto. We gingen eerst naar Casa Loma, het grootste kasteel van Noord-Amerika. Niet dat je hier heel veel kastelen hebt, maar toch leuk om te zien. 

Vervolgens aten we een muffin en dronken we een koffie bij Tim Hortons. Nooit eerder van gehoord, maar ze lagen hier in Canada overal. Het blijkt de grootste Candases ‘restaurant’ keten te zijn. Het volgende plan was om de megahoge televisietoren ‘CN tower’ in te gaan. We kochten kaartjes, maar konden een uur later pas naar binnen. We lunchten even bij de Griek en kropen toen stiekem voor om snel naar binnen te gaan. Blijkbaar werden we wel beloond met een prachtig uitzicht op wel 350 meter hoogte. 

We hadden ook kaartjes voor het allehoogte platform dat nog eens 100 meter hoger lag. Die vond ik nogal eng, omdat je het bovenin voelde wiebelen. Danny genoot met volle teugen. 

Vervolgens wandelden we naar een groot winkelcentrum. Danny kocht daar een moonswatch, maar dan wel van Jupiter. Nog een blijere Danny! Ook hier ging het brandalarm af, maar blijkbaar was het vals alarm. Na een lekkere quinoa bowl en een bezoekje aan de Wallmart vervolgden we onze weg weer richting onze airbnb. 

Het was alweer tijd om Canada te verlaten. Aangezien het openbaar vervoer op zondag niet bleek te rijden, reserveerden we een taxi via Lyft, een soort uber, voor maar $12. Deze stond keurig om 7:00 ‘s ochtens voor onze deur. Nog geen 15 minuten later stonden we op de ferry die ons maar liefst 120 meter verderop afzette op het kleine vliegveld waar we een vlucht namen richting Washington DC.