Geen hotelkamer, binnen gesneaked op congres en god bless you

Een week vertoeven in Chicago, omdat Danny daar een congres had, was geen slecht vooruitzicht. In februari hadden wel al een hotel geboekt via booking, omdat Amerika super duur is. De vlucht ging prima. We waren blij dat we eindelijk naar zoveel uren in ons hotel aankwamen. Bij de receptie kregen we te horen dat ze onze onze reservering niet konden vinden én het hotel helemaal vol zat! Wat een stress! De man van de receptie zei dat wij maar met booking contact moesten opnemen. Dat ging natuurlijk niet zomaar, omdat we niet zomaar konden bellen zonder heel hoge kosten te maken. Na een half uur gepraat te hebben, wilde hij toch bellen en hebben we uiteindelijk samen met het hotel en booking kunnen regelen dat we een paar dagen later wel in het hotel konden verblijven, omdat het dan niet meer zat volgeboekt, voor de prijs die we in februari hadden geboekt. Dat betekende natuurlijk wel dat we voor twee nachten geen slaapplek hadden. Veel volgeboekt en torenhoge prijzen. Op booking konden we nog het ‘goedkoopste’ hotel vinden voor maar liefst €700 voor twee nachten. 

Na een nacht geslapen te hebben, zag de wereld er al heel anders uit; geen stress meer en zin om de boel te gaan verkennen. We waren vroeg wakker en gingen samen een ontbijtbowl scoren. Daarna escorteerde ik Danny naar het hotel waar zijn eerste meeting was. Ik ging de stad verkennen. Wat een leuke stad is Chicago. Een heel fijne vibe, prachtige gebouwen, relaxed aan de rivier en aan Lake Michigan. 

Ik pakte een taxi boot naar Chinatown. We voeren langs allemaal hoge wolkenkrabbers en ik sprak nog met een Nederlands stel. Een van de weinige Nederlands die ik om me heen heb gehoord. Terwijl deze plek echt een aanrader is. In Chinatown ging ik natuurlijk lekker eten. Het werd een lekkere ramen. 

Na nog wat rondgelopen te hebben pakte ik de metro terug naar het centrum. Daar winkelde ik nog wat en daarna sprak ik weer met Danny af. We liepen nog even naar The Bean. Het icoon van Chicago. Hij had daarna een etentje met collega’s van Nyenrode en ik mocht mee. Het was heel gezellig. We betaalden alleen €120 voor twee hamburgers een een cola. Absurd. Nu hadden ze de rekening wel door het aantal mensen gedeeld, maar met de belasting en andere taxes, tikte het flink aan. 

De dag erna ging ik ontbijten bij het hotel. We hadden blijkbaar voor het té dure bedrag wel $20 in totaal te besteden in het hotel aan eten/drinken. Achteraf bleek dat je tot $10 per dag kreeg, maar door dit misverstand aan te geven, werden we netjes gecompenseerd. Ik relaxte ook nog wat in het hotel en daarna verhuisde ik met mijn spullen naar het andere hotel, maar niet voordat ik met Danny nog bij een falafelsalade tent ging lunchen tussen zijn sessies door. Daarna pakte ik de bus naar ons nieuwe hotel. Gelukkig was nu alles goed gegaan en kon ik inchecken. 
Vervolgens ging ik de air and watershow op het heerlijke strand, slechts 5 minuten lopen van mijn hotel, bekijken die dat weekend gaande was. Wat een happening! Mensen bezochten de stad dit weekend speciaal voor deze show. Het was ook echt spectaculair hoe de vliegtuigen rondtolden en in formaties vlogen. Van straaljagers tot stuntvliegtuigjes. The US Air Force liet zich van zijn beste kant zien. De Amerikanen genoten volop met hun opklapstoeltjes die ze op hun rug droegen en aten zakken chips waar je bang van werd. 

Na de show pakte ik de metro naar een ander strand, omdat ik had gezien dat daar een salsafeestje was. Het was nog een hele trip. Eenmaal aangekomen zag ik vooral bbq's en hoorde ik overal salsamuziek. Maar er was geen feest te bekennen. Na wat rondgelopen te hebben, zag ik dan uiteindelijk wel het 'feest'. Er stond een man met een draaitafel en een set boxen op het strand, maar geen dansers. Jammer! 
Vervolgens pakte ik de bus weer naar huis en verbaasde ik me wederom over de aardigheid van de mensen. Een mevrouw liet haar poederdoosje kapot vallen voor de voeten van een man. Een andere man schoot direct te hulp en de vrouw vroeg of de meneer van plaatst wilde wisselen, omdat hij er misschien last van had. Zo erg was het allemaal niet. Wij zouden gekeken en ons vervolgens omgedraaid hebben. Telkens als ik alleen met de lift ga, laten mannen mij ook eerst uitstappen en iedereen wenst elkaar een fijne dag of zelfs 'a wonderful day'! 

In het hotel heb ik nog even gesport en ging ik daarna op pad voor een pokebowl. Gelukkig kon ik Danny nog even zien voordat hij een etentje had met het bestuur van zijn divisie. 

De volgende ochtend waren we vroeg wakker. Elk momentje dat we samen hadden, moesten we natuurlijk gebruiken. We zaten daarom al om 07:00 bij een ontbijttentje dat al open was. Stan's Donuts genaamd. Buiten dat ze er overheerlijke donuts hadden, konden we er ook een havermoutgerechtje krijgen. Danny moest vaart maken, want de sessie die hij wilde bijwonen begon al vroeg. 

Die ochtend ging ik naar de gratis dierentuin. Omdat de air&watershow vandaag ook gaande was, had de bus omleidingen en wisten de buschauffeurs zelf ook niet meer welke route ze moesten rijden. Het resultaat; 45 minuten en een sprintje later zat ik uiteindelijk in de juiste bus. De dierentuin was lekker rustig en het was mooi ingericht. In de middag ging ik nog lekker op het strand naar de show kijken. 

's Avonds hadden we een etentje met een clubje mensen waarmee Danny een presentatie ging geven. Omdat we wat tijd over hadden gingen we nog even langs het icoon van Chicago. Namelijk 'The Bean'. Het gezelschap bestond uit een 80-jaar oude Amerikaan, een 78-jarige Amerikaanse, een Zwitser een Nederlander en Danny. De oude mensjes waren super lief en grappig. We aten bij een heerlijk modern Libanese tent. 
 



 

Een aantal mensen die ik via Danny zijn congres had ontmoet, stimuleerde mij om de interactieve presentatie die Danny met het clubje mensen waar we de vorige dag mee hadden gegeten, bij te wonen. Daarom ging ik samen met Danny die ochtend naar het hotel waar zijn sessie plaatsvond. Naast me nam blijkbaar een gerenomeerde wetenschapper plaats. Op de een of andere manier doorzag hij meteen dat ik er was voor een 'relative'. Het was een super aardige man. Hij vertelde dat zijn broer vroeger ook zijn presentatie bijwoonde. Er zijn dus meer mensen die binnen sneaken! De presentatie ging top, was goed begrijpbaar en ik heb zelfs meegedaan aan het interactieve gedeelte. Eerst wilde ik daar misschien weg sneaken, omdat ik me ongemakkelijk zou voelen tussen al die goed ingelezen mensen. Blijkbaar zijn de meeste ook niet heel erg bekend met action research en heb ik door Danny natuurlijk een stapje voor. Gelukkig kon ik dus goed meekletsen over het onderwerp. Het lieve oude meneertje wist dat ik me ongemakkelijk zou kunnen voelen en had ook een taakje voor me bedacht namelijk het uitdelen van zijn infoblaadje over action research, omdat dat onderbelicht is in de wetenschap. Nadat iedereen zijn taak had volbracht, ging Danny en een paar andere nog een sessie van een uur bijwonen. Ik werkte wat aan mijn blog én zocht een lekker restaurant uit voor na de sessie. We aten heerlijk Chinees met de mensen van de presentatie. Het was weer heel gezellig en ik heb weer lekker gebabbeld met mijn nieuwe 78-jaar oude vriendin. Daarna heb ik nog lekker op het strand gelegen. 

De laatste dag van het congres skipte Danny. Er waren minder interessante sessies en hij had er een mega druk programma van 4 dagen op zitten. We gingen in de ochtend lekker naar het strand. Na 'the signature dish' van Chicago 'the deep pizza' konden we met een overvolle maag weer op pad. We liepen onder andere op de Navy Pier wat een heel mooi uitzicht op de stad geeft. 's Avonds besloten we voor een gezonde, maar overheerlijke salade te gaan. 

Op onze laatste echte vrije dag, heb ik Danny de hoogtepunten laten zien die ik al eerder had gezien. We maakten een mooie wandeling op de riverwalk en namen even later de boot richting Chinatown, waar ik natuurlijk graag wilde lunchen. Het werd weer een overheerlijke ramen. Dit keer bij een ander tentje. Vervolgens verplaatsten we ons richting de dierentuin. Moe maar voldaan rusten we nog wat uit in het hotel. Daar werd Danny nog door iemand gezegend doordat diegene 'god bless you' random zei. We kwamen een goeie Indiër via google maps op het spoor, wat onze Aziatische eetbeleving die dag mooi afsloot. 

Op onze laatste dag reisdag regende het! Gelukkig hadden we alles gedaan wat we wilden. We brachten nog een flitsbezoek aan 'the bean' en aten daarna taco's en een donut bij Stan's donut. Danny's favoriete gebakjestent hier, dus hij nam er nog maar een! Ook namen we een lekkere to go salade mee en gingen we richting het vliegveld.