terug
18-03-2018
Toen we aankwamen bij de accomodatie bij Lake Aniwhenua, de plaatsnamen zijn hier niet uit te spreken, kwam er een te enthousiaste maori vrouw, die eruit zag als een echte blanke kiwi, de bus is. We konden vervolgens een kamer uitzoeken en ons inschrijven voor activiteiten. Iedereen kreeg te horen dat hij een sweetheart, my love en honey was. Ik schreef me in voor palingvissen in het donker. Van tevoren kregen we te zien hoe maoriës eten klaarmaakte. Ze verwarmde eerst stenen, daarna legde ze daar het vlees en aardappelen op en dekten ze het af met plastic, dekens en uiteindelijk zand. Het was een zelfgemaakte oven. Na deze demonstratie gingen we een groepsspelletje doen. Het leek alsof ik op kamp was. Daarna kon je de haka doen, de echte maori dans die ze ook bij rugby doen, of een armbandje maken. Ik hield het bij een potje volleybal met een prachtig uitzicht met het meer op de achtergrond. Ik zag mezelf nog niet met een rare kop een dans doen! Als voorgerecht kregen we brood dat precies leek op oliebollen. Daarna werd het eten in een mandje geserveerd. Ook nog even op wat knapperige varkenshuid geknabbeld. Na het eten ging de enthousiaste vrouw helemaal op in haar verhaal over dat we de kinderen in het arme dorp hadden geholpen. Zij sponsorde hen namelijk met het geld wat wij bij haar uitgaven. Het was eigenlijk de bedoeling dat we de volgende dag de school gingen bezoeken waar de kinderen les kregen, maar door de zomervakantie ging dat niet. We zouden dan ook al het eten dan niet op was gegaan (ze maakten extra veel) aan hen geven. Nu ging dat naar de ouderen van het dorp.
18-03-2018
Paling vissen, muggenkerkhof, luie wandelaars, snelle lifters
Toen we nog maar net in de bus zaten, sprong er al een gids op de bus om ons te vertellen over de maori cultuur. Hier had ik helemaal niet om gevraagd! Het lijkt soms meer een georganiseerde busrit dan echt backpacken, kijken waar je uitkomt en doen waar je zin in hebt. Ze vroegen natuurlijk weer de hoofdprijs voor de accomodatie en activiteiten. We stopten eerst bij de oudste maori grottekeningen. Het vrouwtje denderde aan een stuk door met haar verhaal. Veel heb ik er niet van mee gekregen, want ik ontbrak haar verhaal hoestend en proestend. Het was weer zo ver, fijn voor de mensen die bij mij in de slaapzaal sliepen!Toen we aankwamen bij de accomodatie bij Lake Aniwhenua, de plaatsnamen zijn hier niet uit te spreken, kwam er een te enthousiaste maori vrouw, die eruit zag als een echte blanke kiwi, de bus is. We konden vervolgens een kamer uitzoeken en ons inschrijven voor activiteiten. Iedereen kreeg te horen dat hij een sweetheart, my love en honey was. Ik schreef me in voor palingvissen in het donker. Van tevoren kregen we te zien hoe maoriës eten klaarmaakte. Ze verwarmde eerst stenen, daarna legde ze daar het vlees en aardappelen op en dekten ze het af met plastic, dekens en uiteindelijk zand. Het was een zelfgemaakte oven. Na deze demonstratie gingen we een groepsspelletje doen. Het leek alsof ik op kamp was. Daarna kon je de haka doen, de echte maori dans die ze ook bij rugby doen, of een armbandje maken. Ik hield het bij een potje volleybal met een prachtig uitzicht met het meer op de achtergrond. Ik zag mezelf nog niet met een rare kop een dans doen! Als voorgerecht kregen we brood dat precies leek op oliebollen. Daarna werd het eten in een mandje geserveerd. Ook nog even op wat knapperige varkenshuid geknabbeld. Na het eten ging de enthousiaste vrouw helemaal op in haar verhaal over dat we de kinderen in het arme dorp hadden geholpen. Zij sponsorde hen namelijk met het geld wat wij bij haar uitgaven. Het was eigenlijk de bedoeling dat we de volgende dag de school gingen bezoeken waar de kinderen les kregen, maar door de zomervakantie ging dat niet. We zouden dan ook al het eten dan niet op was gegaan (ze maakten extra veel) aan hen geven. Nu ging dat naar de ouderen van het dorp.
Het was tijd om te gaan palingvissen. Met regenlaarzen aan liepen we naar de oever van het meer. We kregen een vislijn en konden er zelf stinkende stukken aas aan doen. Nog geen twee seconden had ik mijn lijn in het water of ik voelde al iets! Dat hoorde iedereen toen natuurlijk, want wat moest ik doen als ik die paling eraan had?! Ik vond het ook wel zielig. Gelukkig of helaas had de vis alleen het aas opgegeten. Niet veel later had een jongetje de eerste paling gevangen. Volgens de traditie moest deze worden teruggegooid om zo een offer te brengen aan de goden. Onder de prachtige sterrenhemel bleven we proberen. Bij mij resulteerde het alleen in opgegeten aas. Het jongetje ving een tweede paling. Dit bleek een baby te zijn en moest ook teruggegooid worden.
Het was tijd om naar bed te gaan, maar dat ging nog niet zomaar. Eerst hadden de jongens tientallen moorden gepleegd. De kamer zat namelijk vol met vliegen en muggen. Het hele plafond was een kerkhof geworden. Eigenlijk wilden we zelfs niet dat Xarain zijn tanden gingen poetsen. We vonden het een beter idee als hij gewoon een smintje zou pakken, omdat alle beesten anders weer binnen zouden komen.
Het was tijd om naar bed te gaan, maar dat ging nog niet zomaar. Eerst hadden de jongens tientallen moorden gepleegd. De kamer zat namelijk vol met vliegen en muggen. Het hele plafond was een kerkhof geworden. Eigenlijk wilden we zelfs niet dat Xarain zijn tanden gingen poetsen. We vonden het een beter idee als hij gewoon een smintje zou pakken, omdat alle beesten anders weer binnen zouden komen.
Omdat het bezoek aan de school de volgende dag niet zou doorgaan, gingen we naar een hotspring. Het was een heerlijke warme rivier in de bossen. De geur ervan krijg ik niet meer uit mijn bikini, maar het is het waard zullen we maar zeggen. Daarna stopten we bij de Huka rivier. In 3 seconde stroomt er zoveel water doorheen dat je er een olympisch zwembad mee kan vullen. Samen met Melanie, een piepjong Nederlands meisje van 20, maakten we foto’s bij de rivier. Zij had een nieuwe go pro. Als je tegen het ding zei: ‘go pro take photo’ dan zou het een foto moeten maken. Niet dus… we schreeuwden alles bij elkaar, maar we kregen maar geen foto. Wel hilarische momenten, want mensen keken ons aan alsof we gek waren geworden. We sprongen weer in de bus richting Lake Taupo. Hier verbleef ik twee nachten. Het meer is zo groot als Singapore! De meeste mensen uit de bus gingen door. Samen had ik nog Mac Donalds lunch met 5 andere Nederlanders. Die middag heb ik al mijn internetactiviteiten, bij gewerkt, want wifi was de afgelopen dagen nergens te vinden. Ik had nog wat hostels geboekt, want het loopt hier allemaal heel snel vol. Een spontaan plan om ergens langer of korter te blijven is niet te doen wat betreft plaatsen vrij in de bussen en in hostels. Daarna lekker gekookt en nog wat gekletst met een Brit die twee aanslagen in Istanbul had meegemaakt.
De volgende dag hadden Eline en Fleur gevraagd of ik mee ging wandelen. Zij zaten ook bij mij in de bus en kwamen, hoe kan het ook anders, ook uit Nederland. We wandelden naar de Huka falls. Natuurlijk was het overal prachtig. We kwamen onder andere uit bij een plek waar mensen gingen bungeejumpen. Na zo’n 3,5 uur gelopen te hebben en over bevallingen gesproken te hebben (Eline is bijna afgestudeerd als verloskundige), hadden we geen zin meer om alles weer terug te lopen. We besloten te gaan liften terug naar de stad. Eline had een schriftje bij en schreef daar ‘Taupo’ op. Fleur ging in een bocht van een parkeerplek staan en Eline en ik aan de kant van de weg. Na 7 minuten hadden we beet. Een man was zelfs voor ons omgedraaid! Hij had alleen niet in de gaten dat we met 3 meiden waren. Hj was met zijn werkbus. We propten ons met z’n drieeën naast de man. Tien minuten later stonden we weer in de stad. We gingen nog een paar uur chillen bij het meer totdat het alweer avond was.
Deel nu: