Pannenkoekenrotsen, sprinten in pyjama, piloot voor 20 minuten

Tijdens het kayakken in Abel Tasman hebben we zeehonden gespot. Ook gingen we door een stuk dat net onder was gelopen door de zee. Daar moesten we de kayak uit, omdat we vast zaten.

Deze rotsen lijken op een stapel pannenkoeken, vandaar ook de naam pancakerots. Met mijn twee favoriete Japanners heb ik nog een paar toepasselijke pannenkoeken gegeten.

In Franz Josef hebben we drie dagen gewacht om met een helihike mee te gaan. De dag dat ik zou gaan, hoorde ik al dat het waarschijnlijk te bewolkt was. Een Belgisch meisje zag dat ik net wakker was en vertelde mij dat er nog 1 plekje vrij was voor 2 dagen later. In mijn pyjama ben ik naar het boekingkantoor gesprint. Ik kon het laatste plekje bemachtigen. Na een goed oud en nieuw feestje, zou ik dan toch de helihike gaan doen. Toen we nog in bed lagen, hoorden we de eerste helikopters al vertrekken. We hadden er zin in! Het weer bleek om te slaan en op het laatste moment werd het toch geannuleerd. Nog geen 5 minuten later had ik een ander probleem. Ik bleek vol te zitten met beten van bedbugs! Bij de receptie waren ze er van overtuigd, dat ik ze zelf vanuit een ander hostel had meegenomen. Na een grondige inspectie, zag ik ze onder het matras kruipen! Alles wat maar uitwasbaar was in mijn backpack heb ik vervolgens uitgewassen. Ook heb ik heel snel een ander hostel kunnen vinden. Hier wilde ik niet langer blijven! In Franz Josef hebben we wel nog een mooie wandeling kunnen maken naar een gletsjer. Daar moest ik natuurlijk ook even met het konijn van de Japanse meiden op de foto. Dit konijn gaat overal mee naartoe en moet met alles op de foto. Een hilarisch gezicht. We hadden geen zin meer om helemaal terug te lopen. Een lift konden we gelukkig snel regelen!

De bus bracht ons vervolgens naar Wanaka. Het duurde wel drie uur langer dan het tijdsschema beschreef, want onze super slechte niet georganiseerde chauffeur stopte te pas en te onpas. Gelukkig had ik de volgende morgen een tweede hoogtepunt (na het jagen) van deze reis. Ik ging namelijk zelf een vliegtuig besturen! Het was een minivliegtuig voor 4 personen. We zaten nog niet goed en wel of we reden al naar de startbaan. Ik mocht wat knopjes induwen en letterlijk het vliegtuig laten opstijgen. Door langzaam een pook naar me toe te trekken, gingen we omhoog! Ik vond het ook wel eng hoor. We gingen een beetje scheef en het was spannend om dat goed te herstellen. We vlogen over een meer en ik mocht ook bochten maken. Dat vond ik al helemaal eng! De piloot, die ook nog eens het uiterlijk had van een typische piloot, zei dat ik nog meer kon sturen, maar dat durfde ik toch niet aan. In totaal waren we 20 minuten in de lucht, maar het leken maar een paar minuten. Daarna gingen we landen. Ook dat mocht ik doen. Het was lastig om het vliegtuig recht naar de grond te manoeuvreren, gelukkig stuurde de piloot een beetje bij. Het was een bizarre ervaring om nooit te vergeten!

Queenstown, de avonturenstad van de wereld, stond op het programma. Ik probeer veel dingen, maar toen we alleen maar naar de bungeejump gingen kijken, kon ik het al bijna niet aanzien. Ik ben daarom een hike gaan maken. Beetje jammer, want veel inspanning was voor niets. Het was zo bewolkt, dat we niet verder dan de berg waar we opstonden konden kijken. Gelukkig kon je in Queenstown goed feesten. Zelfs het konijn van de Japanse meisjes was erbij! Vanuit de stad had ik een goedkope trip via de website bookme.com kunnen boeken. Voor eenderde van de prijs had ik het vervoer en een boottocht naar Milford Sounds. Dit is een fjordengebied. Het duurde wel 5 uur voordat we aankwamen bij de boot, maar de weg ernaar toe was al prachtig!

Misschien is Mount Cook wel het mooiste plekje dat ik heb gezien in Nieuw-Zeeland. Het stadje is heel klein en bestaat eigenlijk alleen uit hotels. Samen met twee Nederlanders wisten we snel een lift (camper!) te scoren naar de parkeerplek waarvandaan we een hike zijn gaan maken. Het eerste stuk bestond uit 2200 trappen. Het was echt mega zwaar. Tijdens de klim had ik al besloten om na de trappen het anderhalf uur durende laatste stuk niet meer te gaan doen. Mijn hoofd bonsde van de hoofdpijn. Het leek me slimmer om het niet te doen. Toen ik eenmaal boven was, zag het uitzicht er prachtig uit. Eenmaal op adem gekomen en na een paracetamol, kon ik het toch niet laten om nog verder naar boven te gaan. Het was klimmen en klauteren op handen en voeten. Ook zwaar, maar ik had liever dit twee keer dan al die trappen! Wat ben ik blij dat ik het heb gedaan. Het uitzicht was bizar mooi! Aan de ene kant van de berg keek je uit op een gletsjer en twee gletsjermeren die in elkaar overgingen. Daarna ging het meer over in een meanderende rivier. Aan de andere kant van de top waren veel gletsjers en watervallen te zien. Dit alles werd nog unieker door het gedonder van de lawines! Je zag ze letterlijk omlaag komen. Een heel toffe ervaring en de hele inspanning méér dan waard!

De volgende dag gingen Bart en ik, een Nederlander van de Straybus die Britt vaag bleek te kennen, liften naar de start van een wandeling. De eerste auto was het raak. Het was een familie uit Hongkong die in Auckland woonde en nu met een camper aan het rondtrekken waren. We maakten een prachtige wandeling, maar we waren nogal verwend door de dag ervoor! Terug hadden we ook meteen een lift. De dag erna gingen we naar Christchurch. Totaal niks te beleven. Wel zie je nog wat de aardbeving 8 jaar geleden teweeg heeft gebracht. Veel gebouwen zijn vernield en compleet afgebroken. Morgenavond vlieg ik na 5 weken Nieuw-Zeeland weer terug. Dat wordt nog spannend, want Bart vertelde mij dat je blijkbaar een visum voor China moet hebben als je in het land twee tussenstops hebt. En dat visum heb ik niet. We zullen zien!