Springen van rotsen (en in bomen!), koe melken en slapen bij locals

De volgende dag gingen Alexandra en ik eerst naar Somoto. We namen de bus weer lekker vroeg: 7uur! Weer geen ontbijt kunnen krijgen. Deze keer heb ik maar een hele cake opgegeten! Er waren ook nog twee gezellige Zweedse meisjes mee. Samen werden we door onze gids meegenomen in een pick-up en wij mochten achterin! Heel leuk! We gingen hier naar een canyon. Zwemvesten aan, want we dreven over een deel van de rivier. Het was héél erg mooi, want als je naar boven keek zag je de hoge rotsen. Tussendoor sprongen we van rotsen. Echt te gek! De hoogste rots was tien meter en daar ben ik gewoon vanaf gesprongen met mijn hoogtevrees, die ik steeds meer aan het overwinnen ben! Het ding dat ik nog niet overwonnen heb, is mijn angst voor spinnen. Dat bleek wel, want de gids vond het een goed idee om een hele dikke spin van de rotsen te pakken en in het water te gooien. De spin sprong namelijk over het water weer op de rots. Ik zat in datzelfde water, dus was hier echt niet blij mee. Schreeuwend zag ik een boom uit het water steken en daar ben ik maar opgeklommen! Naast spinnen waren er ook veel kleine vleermuizen. Deze canyoning-trip is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gedaan! Na de lunch namen we met z’n vieren weer de bus terug. Dat was nog een onderneming. We moesten eerst een lokale bus nemen. Die zat al bomvol. Maar dat maakt hier niet uit. We propten ons zelf gewoon erin. Ik kon mijn voet niet eens neerzetten, zo druk was het! Een van de Zweedse meisjes was voorin gaan zitten. Zij sprak met iemand die zei dat we moesten rennen voor de andere bus. Zij schreeuwde dan ook heel hard: run for the bus! Dat deden we dus ook! Maar Alexandra zat helemaal achterin de bus en was ons kwijt geraakt. We zeiden al dat er nog iemand kwam, maar de bus begon al te rijden. Gelukkig zagen we haar aan de andere kant van de straat lopen en schreeuwden we naar haar. Op het nippertje kon ze nog mee! Ook hier stonden we weer lekker dicht op elkaar. Wat ook wel grappig was, was dat als je uit de bus wil gewoon moet fluiten en dan stopt de chauffeur. De lunch die we hadden gekregen was zo vullend dat we als avondeten ananas, yoghurt en chips aten. Het is afwisseling, zullen we maar denken!

Het toppunt van opstaan was toch wel half 5. Om 5 uur ging de bus naar Miraflor om daar te hiken en bij de lokale familie te slapen. Onze Spaanstalige gids kwamen we gelukkig tegen bij het busstation. We zouden anders ook echt niet geweten hebben waar we in deze middle-of-nowhere gefloten zouden moeten hebben! We zouden het natuurlijk wel gevraagd kunnen hebben aan een van de cowboys in de bus. Met hoed en laarzen zaten ze helemaal in stijl! Eerst moesten we twintig minuten bergop lopen om aan te komen bij de boerderij. Daar zaten nog toeristen die er afgelopen nacht hadden geslapen. Toevallig ook twee Nederlandse jongens die dezelfde terugvlucht als ik hebben. We kregen ontbijt: bonen, ei en tortilla. Goed om te hiken! Maar eerst hebben we nog iets geweldigs gedaan. We hebben namelijk een koe gemolken! Dat was echt te gek! We hadden het voornemen al voordat we naar de boerderij gingen. Onze gids haalde het kalfje erbij, zodat de melkproductie van de koe makkelijker ging. Het was heel raar om de uiers aan te raken! Ook moest je best hard knijpen om er melk uit te krijgen. Natuurlijk ook even deze nog warme melk geproefd, lekker! Daarna zijn we naar een mooi uitkijkpunt gelopen, waar je uitzicht had over het natuurreservaat. Mijn favoriete vogels (aasgieren!) zweefden boven onze hoofden. Ook weer een hele mooie ervaring. Daarna helemaal omlaag gelopen naar de rivier. Na weer een goeie lunch kregen we nog te zien hoe de vrouw des huize kaas maakte van onze zelf gemolken melk! Ze deed iets in de melk waardoor het ging stollen en voegde water toe. Vervolgens kneep ze al het water eruit, voegde ze zout toe en was de witte kaas klaar! We waren wel moe geworden, dus konden we ’s middags lekker bij komen in de hangmatten die bij de boerderij hingen. Het was wel nogal koud en het waaide hard, dus lekker met een dekentje gechilled en hilarische foto’s gemaakt van ons ingewikkeld in een deken kijkend naar de zonsondergang. Daarna hebben we onze gastvrouw meegeholpen met het maken van een salade. We mochten niet zelf koken, want dat vond ze te gevaarlijk. Ze had geen licht in de keuken, omdat de stroom was uitgevallen. Dus ze kookte met een hoofdzaklamp. Ze moest het vuur zelf aansteken om op te koken. Het was heel primitief. Net zoals de rest van het huis. Er stond een minitv met heel slecht ontvangst. De binnenkant bestond uit alleen maar beton. Niks gezelligs aan. We vroegen ook of ze een spelletjes hadden, want er was hier natuurlijk geen wifi of iets om ons mee te vermaken. Maar ze vertelde ons dat ze daar geen tijd voor hadden. Ze staat zowat de hele dag in de keuken, omdat ze ook drie keer per dag warm eten. Voor mijn idee leven ze niet voor plezier, maar gewoon om te leven. Ze vertelde ook hele interessante verhalen. Bijvoorbeeld dat het heel normaal is dat je op je 15e een kind krijgt en dat de gemiddelde leeftijd voor het krijgen van een kind 17 jaar is! Ze was met haar 41 jaar dan ook al oma van een 5-jarig kleinkind. Met haar man had ze geen contact meer. Hij woonde ook niet op de boerderij, maar in de stad. Officieel waren ze niet gescheiden. Om 8 uur lagen we al op bed, omdat er niks te doen was. Op zich niet slecht, omdat het veel korte nachten achterelkaar waren. 

Om half 6 ging de wekker weer, want we moesten de bus pakken naar een ander gedeelte van het natuurreservaat. Gelukkig waren we net op tijd, want de bus kwam tien minuten eerder. Bij het uitstappen zou eigenlijk onze gids klaar staan, maar dat was niet het geval. We vroegen aan een jongetje of hij wist waar hij was. Daar stonden we dan bij het huis van de gids. Ze verwachtten ons alleen niet! Blijkbaar had het kantoor niet gebeld om te reserveren. Gelukkig waren de mensen heel gastvrij en vriendelijk en werd er meteen begonnen aan het ontbijt. Ook hadden ze een andere gids opgetrommeld. Onze eigenlijke gids was namelijk werken in de bergen. We wandelen naar een mooi uitzichtpunt, in de bossen met mysterieuze bomen met pluimen eraan en we zijn naar een waterval gegaan. 4 uur verder kregen we lunch, waarnaar we nog 3 uur op de bus moesten wachten, aangezien deze maar twee keer per dag ging. 

De volgende dag nam ik de bus met Alexandra richting Managua. Zij stapte eerder uit om naar Granada te gaan. Toen ik de taxi naar het hostel had genomen en daar aankwam, had ik al meteen contact met andere hostelbewoners. Twee jongens, een Ier en een Amerikaan gingen naar een markt en ik vond het wel leuk om mee te gaan. De receptionist zei dat het heel gevaarlijk was. Ik twijfelde nog even, maar hoorden van andere dat zij ook allemaal waren gegaan. We verwachtten een markt waar we nog wat souvenirs zouden kunnen kopen. Er was alleen maar kleding en speelgoed. We besloten nog naar een andere markt te gaan, maar daar was alleen fruit. Van gevaar hebben we niks gemerkt, wel van starende en fluitende mannen. Ook al was ik met twee jongens. Er stond een groep mannen op een pick-up en waren allemaal keihard aan het roepen naar mij. De Amerikaan zei dat ik zijn hand maar moest vasthouden alsof we een stel waren. Dit had ook nul effect! Ze gingen gewoon door met roepen en fluiten. Het handje vasthouden was zeer onschuldig, aangezien ik er later achterkwam dat ze samen een stel waren! Ze wilden ’s avonds sushi gaan eten bij het Hilton hotel. Dat liet ik me natuurlijk niet voorbij gaan. Het was echt super fancy. Daar zat ik dan make-uploos met mijn teva’s in het chique Hilton! De volgende dag nog een relaxt dagje bij het zwembad in het gezellige hostel en dan was het alweer tijd om naar huis te gaan!