Staarwedstrijden, mijn liefde voor Juan en als een echte Pocahontas kaaimannen spotten!

We namen de langzame boot naar onze eindbestemming. Onderweg begin het vaker hard te regenen. Alle schermen aan de zijkant gingen dan dicht, waardoor het leek alsof we in de rups op de kermis zaten! In El Castillo aangekomen, zagen we een heel knus dorpje. We vroegen de gastvrouw van het hostel meteen het hemd van het lijf. We kwamen erachter dat het dorpje echt helemaal afgelegen van de buitenwereld was. Mensen die een winkeltje hadden gingen 1 keer per week met de boot op en neer om nieuwe spullen te halen. Ze hadden ook geen auto’s, dus gebruikten ze karren om spullen te vervoeren. Er was een school, maar die onderwees maar tot en met leerjaar 2 van de middelbare school. Daarna moesten de kinderen naar het ‘vaste land’. We boekten bij onze gastvrouw ook alle excursies die we wilden doen in ons beste Spaans. Best trots dat dat was gelukt! Voordat die avond de eerste excursie begon, zijn we nog wat gaan eten bij een restaurant zonder menukaart. Alles wordt ook pas bereid als je besteld hebt. Het duurde even dus! Hierna namen we deel aan een excursie waarbij we kaaimannen gingen spotten. Samen met twee Italiaanse vriendinnen stapten we in een bootje met een gids die met zijn zaklamp de oever afspeurde naar oogjes. Het was een hele klus om ze te vinden, maar toch is het een paar keer gelukt. Een van de Italiaanse vrouwen was zo enthousiast dat ze meerdere keren in de boot viel. Ze kon dan wel weer goed het Spaans van de gids vertalen met haar Italiaanse accent. We lachten haar bijna in haar gezicht uit, zo sterk was haar accent. Op een gegeven moment sprong de bestuurder van de boot half in het water om een babykrokodil te vangen! Die hebben we zelfs kunnen aaien. Hij was nu zo’n half jaar oud en was dus vrij klein. Deze kon zo’n 8 meter worden! 

De volgende ochtend aten we ontbijt bij een tentje. Meagan was minder blij, want ze vond mieren tussen haar pannenkoeken! Het deed haar wel denken aan haar thuis in Curacao, want daar heeft ze ook last van mieren. We hadden een drukke dag, dus ik begon de dag goed met bonen, rijst, kaas en ei. Lekker vullend! Het was spannend of alle excursies door konden gaan, omdat het vaak echt met bakken uit de lucht kwam vallen. We hadden heel veel geluk! ’s Morgens zijn we gaan kanoën. Meagan kon helaas niet mee doen, omdat de val van de vulkaan tijdens het boarden, nog steeds te voelen was. Zij zat lekker voorin foto’s te maken. Tijdens de rit leek het we net alsof we in de film Pocahontas waren beland. Hele mooie natuur. Al vrij snel zagen we een kaaiman. Verder hebben we vanuit ons bootje apen en mooie vogels gespot. Ook konden we gaan zwemmen. Het water zag er vies uit was, maar we hebben een kleine poging gewaagd. Je zwemt niet elke dag in de jungle natuurlijk! De gids had een blad geplukt, die ze vroeger gebruikten als verdoving. Als je erop kauwde begon je tong ook gek aan te voelen, het werkte wel dus!

Na een goeie lunch was het tijd om te paardrijden! Voor mij wel een beetje spannend, want ik heb misschien twee keer in mijn leven paardgereden. We moesten regenlaarzen aan, we vonden het al gek, want we hadden goeie schoenen aan. Het bleek wel waarom dat moest! De paarden moesten zo’n halve meter door het water/de modder banjeren. In het begin stond ik doodsangsten uit. Ik zag mezelf al in die modder liggen. Gelukkig is Meagan ervaren in rijden, dus zij gaf me goeie tips! Na de modder getrotseerd te hebben, kwamen we bij een rivier. Ook die moesten we over! Daarna moesten de paarden klimmen en klauteren en gleden ze vaker uit. Mijn Juan (paard) was mijn beste mattie geworden. Hij zocht de goeie paadjes om te lopen en bracht mij veilig naar de eerste stop. Trots op hem! We kwamen aan bij een cacaoplantage, in the middle of nowhere! Helaas was er veel verwoest door de orkaan Otto die hier in november aan land kwam. Mega grote bomen waren met wortels en al uit de grond getrokken. Gelukkig stonden er wel nog cacaobomen overeind. Onze gids maakte een vrucht open en we zagen allemaal kleine bonen met wit plakkerig spul eromheen. Dat smaakte heel zoet. Als dat eraf was kwam de cacaoboon tevoorschijn. Ook haalden de gids een sinaasappel uit de boom. Na die opgegeten te hebben, mocht ik weer naar Juan. Mijn held reed mij weer door prachtige natuur berg op en berg af. Hij moest deze tocht sowieso twee keer per week lopen om de cacaobonen naar het dorp te brengen. Als afsluiting zijn we nog naar een bedrijfje geweest waar ze cacao produceerden voor onder andere Rittersport! We zagen het proces van begin tot eind en hebben natuurlijk ook wat chocola gekocht! Die bleek trouwens echt niet te smaken. Een koetjesreep vind ik nog lekkerder! Echt honger hadden we niet. We besloten daarom als echte backpackers als avondmaaltijd chips te eten! Lekker in ons bedje in de jungle met een filmpje erbij. Eén keer raden welke film… juist, Pocahontas vonden we wel toepasselijk! Die nacht vond ik wat minder relaxed, want ik hoorde een beest de hele tijd zoemen. We sliepen onder een klamboe, maar het was toch niet echt chill. Daarna voelde ik iets onder me liggen. Het voelde niet als de chips die we hadden gegeten! Ik gooide het achter het bed. Later keek ik en bleek het een kever/tor te zijn. Heel vies!! Toen we ’s morgens wakker werden, zagen we ook nog een mega grote mot. Meagan schatte de spanwijdte op zo’n 20 centimeter!