terug


13-11-2016

Audrey Hepburn, Japanse beroemdheid en lila sokken

Zo'n twee uur van Tokyo ligt het bergstadje Nikko. Hier had ik afgesproken met Ty. Een in Amerika geboren Japanner die zijn ouders opzocht in zijn geboorteplaats Nikko. In Hiroshima hebben we elkaar ontmoet in de slaapzaal. Toen had Ty beloofd om mij Nikko te laten zien. Hij kwam me ophalen bij het station. Heel leuk om iemand weer opnieuw te ontmoeten in een andere setting. We hebben samen een tempelcomplex bezocht, twee grote watervallen en een groot zonnebloemveld. Daarna zijn we nog wat gaan eten en ben ik terug gegaan naar het hostel. Het was rond half 5 en ik wilde misschien nog wel iets gaan doen, totdat het donker werd rond half 7. Maar toen kwam ik deze geweldige vrouw met haar hondje tegen in de gezamenlijke ruimte van het hostel. Ze noemde mij meteen Audrey Hepburn, want ze vond dat ik op haar leek. Mooi compliment, maar ik zie de overeenkomsten niet! We hadden het ook over leeftijd en ze vond dat ik er jong uitzag, maar zij sloeg helemaal alles. Ze was 61, maar leek 45. Ze liet me haar crémepjes zien die ze gebruikten. Op een gegeven moment vroeg ik wat voor werk ze had gedaan. Bleek ze een super beroemde zangeres en actrice te zijn geweest in Japan! Ze had eerst in een meidengroep opgetreden, genaamd Golden Half en daarna is ze solo verder gegaan onder haar eigen naam Maria Mori. Ik was natuurlijk mega nieuwsgierig, dus heb haar meteen gegoogled en op youtube opgezocht. En ja hoor, ze had zelfs haar eigen wikipedia! Ze wist zelfs niet eens dat ze die had! Ik heb alle informatie voorgelezen, maar het blijkt wel weer dat wikipedia vaak niet klopt. Ze was niet in 1956 geboren, maar in 1955. Ook stond er dat ze een Amerikaanse vader had die voor de FBI werkte. Ze lachte zich helemaal scheef, want ze had gewoon een Japanse vader! Haar hondje Santa, die vaak aan het blaffen was om niks, was echt haar kindje. Op een gegeven moment, liet ze Santa sorry 'zeggen' tegen ons, omdat hij zo blafte. Niet eén keer, maar zeker tien keer. Ze liet hem een buiging maken en alles. De twee waren echt een hilarisch stel. Mensen vertelden mij dat er een typhoon aan zou komen en dat de hele nacht en de volgende dag keiharde regen zou vallen met heel harde windstoten. Ik zag mijn dag al in het water vallen. Maar de volgende morgen scheen de zon al weer! Samen met een Britse jongen ben ik gaan wandelen in een bos langs allerlei tempels. In een van de tempels waren middelbare scholieren een 1 tegen 1 gevecht aan het houden met stokken. Ze vielen elkaar aan en moesten met de stok een bepaalde lichaamsdeel raken om punten te scoren. Heel leuk om hier bij uit te komen. Vervolgens hebben we nog een andere route gelopen, die eigenlijk niet de moeite waard was. Op het einde van de tocht, lag er een onsen (warmwaterbad). Meer dan een handdoek heb je niet nodig, dus die hebben we gekocht en hebben onze spieren even laten rusten. Ik keek op google maps en het bleek dat we nog 1 uur en 20 minuten terug moesten lopen. Daar had ik eigenlijk niet zo'n zin in. Wat doe je dan? Juist, een lift zoeken! Vantevoren had ik in google translate de vraag gezet of we mee mochten naar Nikko station. Het bleek te werken, de derde persoon die we benaderden gaf ons een lift! Het was een oud opaatje en omaatje die ook de onsen hadden bezocht. Gelukkig had ik klompjes in mijn rugzak en heb ik ze er een gegeven. Toen we terug in het hostel waren, kwamen we Maria weer tegen. We moesten met haar meekomen. In de koelkast lag een plastic zak met daarop een blaadje met 'Audrey Hepburn' erop! Ze had super veel eten voor mij gekocht! Sushi, okinomiyaki, gyoza en balletjes met kaas en octopus erin. Het blaadje bleek een brief te zijn! De brief begon met 'Hi Audrey Hepburn'! Er stond in dat het eten voor mij was, maar als ik het niet op kon, ik het ook kon delen met de Brit. Verder beschreef ze nog allemaal andere lieve dingen over mij. Ze had ook een doekje met katten erop. Ze zei dat ze het maar een paar keer had gebruikt en ze wilden het graag aan mij geven. Super lief! Ik wilde haar een knuffel geven, maar dat is echt totaal niet Japans. Ze schrok er helemaal van terug! Later kwam ik haar tegen in het café van het hostel. Ze bleek flink gedronken te hebben, nu gaf ze me uit zichzelf wel een knuffel! Toch weer het verschil tussen die nuchtere en dronken Japanners. Natuurlijk heb ik haar een brief terug geschreven en kwamen mijn sleutelhangerklompjes weer goed van pas! Op het station van mijn volgende bestemming Asahikawa sprak een Amerikaanse jongen met lila sokken (klein detail!) mij aan. Samen zijn we naar de dierentuin gegaan. De entree was maar € 8 en het was echt een mooie dierentuin. Meestal ga ik niet zomaar een dierentuin bezoeken, maar aangezien ik nog maar een middag over had en hier niet zoveel te doen was, was het een prima optie. Eigenlijk vind ik mensen in eerste instantie nooit irritant. Maar deze gast... Hij sprak alleen maar over zichzelf. Op het einde realiseerde ik me dat hij niet eens weet wat ik in het dagelijkse leven doe, hoe oud ik ben of wat dan ook. Bovendien ging hij van elk Japans bordje dat we in de dierentuin tegenkwamen een foto maken. Op een gegeven moment zei ik dat ik naar de dieren ging kijken in plaats van naar de bordjes die ik niet kon lezen! Hij sprak een beetje Japans vandaar dat hij het interessanter vond dan de dieren. Ook gooide hij Japanse woorden tussen zijn Engelse zinnen. Ik was natuurlijk in het Engels aan het denken of het een woord was dat ik niet kende. Maar nee hoor. Na herhaaldelijk te hebben gezegd dat ik geen Japans sprak, bleef hij de woordjes tussendoor gebruiken. Na de dierentuin had hij nog tijd over voordat zijn trein weer ging. Ik had echt geen zin om nog iets met hem te doen! Dus fijn afscheid genomen! Het was de eerste keer dat hij ging backpacken en ook sliep hij bij Japanners die hij via internet had ontmoet in plaats van hostels. Misschien dat hij het cultuurtje van andere mensen leren kennen niet helemaal door had! 's Avonds heb ik een salade gemaakt onder andere van een Nederlandse paprika. Heel bizar! Nog een biertje gekregen van de lieve host van het guesthouse. Ook heb ik even gevraagd of hij Maria Mori kende. In eerste instantie niet, maar na een research op internet wist hij toch wie het was! De volgende dag ben ik naar een boerderij geweest met velden vol bloemen. De lavendel was het populairst. Daarna wilde ik gaan fietsen door heuvels, maar blijkbaar was ik de typhoon toch achterna gereisd. De hele dag alleen maar regen gehad! Dan maar een toeristische bustour. Ik was nogal nat geworden ondanks paraplu en regenjas, dus ik wilde een lange broek aandoen die ik meegenomen had. Ze hebben hier ook van die hurkwc's. Ik zette mijn tas op de grond om me om te kleden. Toen ik op de bus aan het wachten was, dacht ik; wat ruik ik? Ja hoor, had de rugzak in de pis gestaan. Snel de tas schoongemaakt en de tour kon beginnen. Die sloeg eigenlijk helemaal nergens op. We maakten onder andere een fotostop bij een grote boom. Inderdaad mega interessant, niet dus! Toen ik terug kwam, bleek dat er geen treinen meer reden door de regen. Dan maar met de bus terug, eerst verdwaald, daarna een uur in de bus moeten staan. Wat een topdag! 's Avonds in het hostel was het wel gezellig met een Japanner en Australiër. Omdat het de hele dag weer zou regenen, besloot ik niet te gaan hiken. De host van het guesthouse had me min of meer gekoppeld aan een Japanner met een flinke kater. De Japanner van de vorige avond zou ook mee gaan naar het favoriete ramen-restaurant (noodles) van de host. Meestal zit er varkensvlees in de ramen. Maar dit keer waren het koeiendarmen. Het was eigenlijk heel lekker! En dat als ontbijt! Vervolgens zijn we naar een souvenirshop gegaan. Het was eigenlijk een winkel met allerlei cakejes en koekjes. Samen met de hilarische Japanner (die helemaal kickte op 'famous' dit en 'famous' dat) hebben we alle dingen die we konden proeven, geproefd. Zeker zo'n 15. Lekker toetje dus! We zijn nog naar een tempel gegaan en hebben daar een wens uitgebracht. Daarna heb ik afscheid van ze genomen en ben ik nog naar een saki-brouwerij gegaan, wat ook echt niets voorstelde. Maar de dag toch goed omgekregen!