terug20-10-2016Konichiwa ????? Japan!
De reis naar Japan was lang! Met maar weinig slaap door het 7 uur tijdsverschil, stapte ik uit in Nagoya, Japan. Er stond nog een binnenlandse vlucht op me te wachten naar Fukuoka. Ik maakte me wel een beetje zorgen of ik deze ging halen, omdat ik door de douane moest, mijn bagage van de band moest halen en opnieuw moest inchecken. Ik bleek nog genoeg tijd te hebben om tussendoor nog een hostel te boeken die nacht! Stresskip Anouk, ja! Ik had eigenlijk een couchsurfer geregeld, maar die reageerde niet altijd. Hij kon ook pas om 8 uur 's avonds afspreken en om 7 uur 's morgens moest ik weer weg, kwam ik op het laatste moment achter. Dus ik besloot lekker een nacht in een hostel te slapen. Binnen 15 minuten was het geregeld. Aangekomen in het hostel ben ik meteen 3 uur gaan slapen. Dat kan niet zomaar bij een couchsurfhost. Toch wel fijn zo'n hostel ben ik achter gekomen. Later die dag raakte in in het hostel aan de praat met een Zweedse jongen. Hij was al meerdere keren in Japan geweest en vertelde mij van alles. Onder andere over het eten. We besloten samen iets te gaan eten. Super fijn, want hij kon me meteen allerlei dingen adviseren. Ook kon ik ongegeneerd met stokje leren eten, want dat lukt me nog steeds niet heel goed! Daarna liet hij me in een razend tempo alle 'hoogtepunten' van Fukuoka zien. Ik heb een aardig looptempo, maar het tempo van die jongen was bizar! Alles bij elkaar hebben we zo'n drie gelopen. Ondertussen vertelde hij mij over de bizarre dingen hier in Japan. Hij had ook een soort van Japans vriendinnetje, waardoor hij echte inside information had! Zo mocht hij met haar nooit hand in hand lopen of een kus of knuffel geven. Dat wordt gezien als onbeleefd. Wat mij al was opgevallen is dat de mensen hier zich erg onderdanig gedragen. Ze zijn heel keurig en super beleefd. Zo wachten ze allemaal voor een rood stoplicht ook al is nergens een auto te bekennen. Eigenlijk zou ik dan gewoon (willen) overlopen, maar omdat niemand dat hier doet, wil ik natuurlijk ook niet de stomme toerist uithangen. Dat is wel opletten geblazen, ik voel me soms echt zo'n 'verstoorder', omdat ik niet altijd de regels in de gaten heb. Zo mag je niet praten in de lift en in het openbaar vervoer ook liever niet. Bij de bagageband op het vliegveld lagen stickers op de grond met daarop dat je achter die sticker moest wachten. Ik was mij van geen kwaad bewust, maar ik stond er natuurlijk vóór. Japanners zullen hier nooit iets van zeggen. Ze gaan alle confrontatie uit de weg. Wie weet leer ik hier nog wat van ;-)! Verder zie je allemaal mensen met paraplu's lopen tegen de zon. De vrouwen hebben ook van die mouwen die ze aan en uit doen. Zo hoeven ze geen zonnebrand te gebruiken en blijven ze toch lekker wit. Geen overbodige luxe die paraplu's, want het is hier bloedheet! Terug naar de wandeling met de Zweed. Hij liet me allerlei buurten zien in Fukuoka. Zo liepen we ook door een straat waar mannen naartoe gingen om met een vrouw te praten. Het is een soort van nette prostitutie. Je betaalt een vrouw, zodat ze met je praat. Als je vaker wil afspreken dan kan dat, natuurlijk tegen betaling. Als de vrouw het dan goed vindt, dan kun je een keer met haar afspreken in een hotel om een stapje verder te gaan dan praten! Heel bizar want alle vrouwen staan in een catalogus die je op straat gratis mee mag nemen. Je kunt dan iemand uitkiezen. Er staan ook mannen in het boekje. Maar ik vond er weinig mannelijks aan! Vervolgens zijn we naar een park gelopen, ofja eigenlijk dus bijna volle sprint! Het was ondertussen al half 11 's avonds, maar de hoeveelheid mensen daar was absurd. Ze deden allemaal maar één ding, namelijk Pokemon Go spelen. Mensen vielen letterlijk over hekjes of liepen ergens tegenaan, omdat ze alleen maar pokemons aan het vangen waren. In het parkje waren ook perkjes met allemaal zonnebloemen. De Zweed vertelde dat mensen die geen tuin hadden hier de zonnebloemen konden water geven. Zo hadden ze toch een soort van tuintje. Ook zagen we overal zakenmannen. Zij moeten blijkbaar met hun baas mee voor een gezellige tijd. Ze mogen niet zomaar zeggen dat ze naar huis willen of niet meer willen drinken. De baas beslist. Zo onderdanig zullen wij Nederlanders nooit worden! De volgende dag heb ik de bus naar Nagasaki genomen. Tegen de avond had ik afgesproken met mijn Amerikaanse couchsurfhost. Ik had nog wat tijd over, dus ik besloot om alvast wat dingen te bezichtigen. In de bus vroeg ik iets aan een Japanner, die me natuurlijk nauwelijks verstond. Toen we uitstapten merkte ik dat hij ook nog op het station was. Hij zag me op een kaart kijken en bood hulp aan. Ik zei dat ik iets wilde zien, maar niet wist wat. Hij bracht me naar een tram en reisde met me mee. Super lief! Hij bracht me naar Glover Garden. Bij de entree dropte hij me! Hij ging zelf niet mee, ook niet als ik voor heb betaalde. Jammer! Bij de entree aangekomen, wilde ik mijn backpack ergens neerzetten. Maar dat mocht niet! Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en uiteindelijk zou ik 20 minuten moeten lopen in de hitte om dat ding te droppen. Ik deed een beetje moeilijk en op een gegeven moment had de dame van de receptie iemand gevraagd die me misschien verder kon helpen. Deze man kwam aan met een ipad. Hij startte facetime op, zodat ik mijn vraag aan de mevrouw aan de andere kant van de ipad kon stellen. Ook zij kon me niet verder helpen. Op een gegeven moment was het al bijna tijd om mijn host te ontmoeten, dus ik ging weer een andere kant op. Mijn couchsurfhost was echt geweldig! Een super leuk spontaan meisje van 23 die hier Engelse les geeft. Ze nam me mee om 'ramen' te gaan eten. Dat zijn een soort noedels in soep. Het was haar favoriete restaurant. Ik snap heel goed waarom! De eigenaresse was een mega lief omaatje! Omdat Carly, mijn host, hier wekelijks kwam, kregen we ook nog allemaal bijgerechten, thee en een alcoholisch drankje bij ons eten. Als toetjes gaf ze ons nog een ijsje. Ze was echt iemand die ik mee naar huis zou willen meenemen. Ze was te schattig om te beschrijven! Fooi geven is hier niet gepast, dus ik dacht aan mijn sleutelhangerklompjes! Ik gaf er haar een. Ze was zo blij als een kind! Carly woont in een super schattig huisje. Alles is laag en klein. Het is zo veilig dat ze nooit de deur op slot doet. Dus iedereen kan zo binnenlopen, maar hier in Japan gebeurt dat echt niet! De volgende dag ben ik naar het museum geweest dat gaat over de atoombom die hier 9 augustus 1945 is gevallen. Met google maps in de hand op goed geluk op de stopknop in de bus duwen, stapte ik precies op de goeie plek uit! In de buurt van het museum is er precies op de plek waar de bom is gevallen een monument. Heel bijzonder! Als lunch natuurlijk sushi gehad. Vervolgens startte mijn zoektocht naar het kantoor waar ze de boottocht naar Hashima (het nu onbewoonde eiland, waar ook een James Bond film is opgenomen) regelen. Met google maps in de hand zocht ik naar het kantoor. Nergens te vinden. Op een gegeven moment kwam ik een man tegen en ik vroeg de weg aan hem. Hij snapte er niet heel veel van. Toen ik hem bedankte, eigenlijk dus voor niks, kwam hij heel dichtbij alsof hij me wilde kussen. Vervolgens deinsde ik terug en pakte hij mijn hand om er een kus op te geven. Heel bizar. Later toen ik in een park zat, nadat ik het kantoor wel had gevonden, kwam ik hem opnieuw tegen. Hij kwam bij me zitten, veel te dichtbij. Ik dacht dat de mensen hier afstandelijk waren, maar deze oude knakker blijkbaar niet. Hij begon Japans tegen mij te praten. Ik sprak natuurlijk niet terug. Op een gegeven moment gaf hij me een kus op mijn schouder! Ik maakte duidelijk dat ik dat niet wilde en negeerde hem. Niet typisch Japans volgens mij! Later heb ik dit aan mijn host voorgelegd. Zij was ook super verbaasd. Dit is echt niet Japans! Na dit voorval heb ik nog even snel wat Nederlandse roots meegepikt. Er is hier namelijk een dorpje van vroeger waar veel Nederlanders woonde. Alle VOC-activiteiten ga ik af.. Vorig jaar in Indonesië en nu hier. Daarna had ik afgesproken met mijn host om een soort van Japans pizza te eten. Ik kan niet beschrijven hoe lekker! Op een soort van deeg lagen noedels en groente en daarover heen nog kaas. Ik dacht in het begin ook.. Noedels met kaas?! Maar het was goddelijk. Een vietnamees vriendinnetje was er ook bij. Later gingen we met z'n allen naar een ziekenhuis, daar was namelijk een Engelse les. Echt heel leuk om daar bij te zijn! We werden heel hartelijk ontvangen met wijn en chips. De wijn was vooral bedoeld om de Japanners wat losser te maken, zodat ze sneller Engels gingen spreken. We hielden een voorstelrondje en al snel was het lachen, gieren, brullen geblazen! Een Japanse dokter deed heel hard zijn best en durfde te praten, maar door zijn sterke accent, begreep ik er helemaal niks van. Er was ook een man uit Nigeria die over de corruptie in zijn land vertelde en een Canadeese man die veel van Nederland wist en steeds zei dat hij een schattig meisje was of een ballerina. Ik snapte de clou niet, maar het was wel grappig! De volgende dag heb ik mijn treinkaart voor de komende 3 weken laten activeren en heb ik mijn busrit naar Beppu geregeld. Nog even een 'Nederlandse' wijk bezocht en daarna ben ik Chris Zegers achterna gereisd. Hij was namelijk voor 3 op reis naar het spookstad-eiland Hashima gegaan. Als enige blanke zat ik op de boot met hoed en al om me te beschermen tegen de zon. Op de terugweg heel even aanspraak gehad met een Japanner die Engels sprak..wat een wonder! Hij woont in Kyoto en ik moest maar laten weten als ik daar was. Nou wie weet!
