terug

26-10-2016

Naakte Japanners, poging tot karaoke en zweten alsof je leven er vanaf hangt

De laatste avond in Nagasaki had ik weer afgesproken om samen met mijn host te gaan eten. Ik was al een beetje laat en wilde de juiste bus nemen. Ze had me verteld op welke tekens ik moest letten, maar er staan er zoveel op, dat ik dat niet geregeld krijg! Bijna standaard is dan dat ik half in de deuropening van de bus sta en roep of die naar een bepaalde richting gaat. Al die Japanners kijken me dan echt aan of ik gek ben. Waarschijnlijk verstaan ze ook niet wat ik zeg met mijn accent! Dan komt google maps weer te pas en laat ik snel zien waar ik naartoe wil. Zo gezegd, zo gedaan! Toen ik bij de bushalte aankwam, waar ik af had gesproken met mijn host, bleek er niemand te zijn. Maar op zoek naar wifi dan. Niks! Toen dacht ik wel even...en nu?! Maar na 10 minuten kwam ze gelukkig aan lopen en hebben we samen met een Brits meisje en ander Amerikaans meisje gegeten. Toen terug gelopen naar het appartement van Carly. Zij zou heel goed een goeie vriendin van mij kunnen worden, jammer dat ze niet echt in de buurt woont! 's Avonds heb ik haar nog wat salsapasjes geleerd en zij mij ceroc. Dat is een soort rock&roll. Ondertussen hebben we ons volgestopt met drop, die ze trouwens erg lekker vond! De volgende dag heb ik de bus gepakt naar Beppu. Mijn Canadese couchsurfhost, Alex was zo gastvrij dat hij me van te voren al instructies had gegeven dat ik zijn sleutel uit zijn brievenbus kon pakken als ik eerder aan kwam dan hij! Heel raar want ik stond op een gegeven moment dus alleen in iemand zijn huis die ik nog nooit had gezien! Voordat Alex was gearriveerd, kwamen er eerst nog een Amerikaanse jongen, Wes, en een Japanse jongen binnen (die ik mijn koosnaampje Noekie gaf, omdat hij eigenlijk Noakie had, maar dat kon ik in eerste instantie niet onthouden!) Wes was net aangekomen in Japan en ging ook als Engels leraar aan de slag. Zoals elke Amerikaans, Brit of wat dan ook doet! Wes sliep ook bij Alex, omdat zijn appartement nog niet klaar was. Eindelijk ontmoette ik die desbetreffende Alex dus! Samen hebben we gekookt en later die avond kwam nog een Amerikaanse jongen. Die bleef ook slapen! Het werd dus een echt slaapfeestje. Heel gezellig! De volgende dag had Alex eieren met toast gemaakt. Vervolgens ging ik naar Beppu om daar naar 'The Hells' te gaan en een onsen te bezoeken. Op het station sprak ik nog met een Japanner die me vertelde dat hij 7 dagen in de week moet werken. In het weekend wel kortere dagen, maar dan nog! Het is heel normaal hier. Kunnen wij en vooral leraren van geluk spreken! Ik moest op een ander station overstappen. Dus ik vroeg aan hem of hij mij kon vertellen waar ik heen moest. Alles is in het Japans, zelfs een treinkaartje kopen is onmogelijk zonder hulp. Hij bracht me zelfs tot aan het perron, de lieverd! Vervolgens moest ik nog een bus nemen. Daar zag ik een westerling, eindelijk kan ik bijna wel zeggen! Ik sprak hem natuurlijk meteen aan! De jongen bleek uit Italië te komen, maar woonde in Singapore. Hij ging naar dezelfde bezienswaardigheden. Dus we besloten om samen te gaan. Beppu staat bekend om de geisers en warmwaterbronnen. Overal zie je dan ook stoom uit schoorstenen komen. The 'Hells' zijn verschillende meren gevuld met kokend water. Ik weet even niet hoe ik dit goed in het Nederlands kan uitleggen! Ze zijn gevuld met blauw, grijs of rood water. Het stinkt ook wel een beetje! Ook kon je zitten in een voetenbad dat een heerlijke temperatuur had. Na dit bezoek zijn we op zoek gegaan naar een onsen. Dat zijn natuurlijke warmwaterbaden. We wilden naar een bepaalde onsen toe, maar we konden die zo snel niet vinden. We vroegen aan een koppel die ons naar de desbetreffende onsen brachten en met google translate vertelden ze dat ze ons ook nog een kortingsbon wilde geven, de lieverds! Bij de onsen scheidden de wegen van de Italiaan en mij, want mannen en vrouwen moeten gescheiden. Dat is maar goed ook, want in de onsen moet je naakt. Nog facebook uitgewisseld, want hij ging de volgende dag naar Hiroshima en ik ook. Dus wie weet konden we elkaar daar weer ontmoeten. Normaal ga ik niet naar de sauna als ik naakt moet, maar ik heb maar een uitzondering gemaakt. Ik voelde me wel ongemakkelijk tussen al die blote Japanse vrouwen! Daardoor ben ik vergeten te douchen, voordat ik in een van de baden ging, maar dat heeft niemand gemerkt volgens mij! Na een half uur had ik alle baden gehad en vond ik het weer goed geweest. Zeker omdat het buiten ook al een soort van sauna is. Heel raar want je kon daar douchen door op een krukje voor een spiegel te gaan zitten en dan je af te spoelen en shampoo te pakken die daarbij stond. Toen weer terug naar het appartement van Alex. Daar zaten alle mensen weer die ik al eerder had gezien, plus nog een Amerikaanse en Vietnamees meisje. We aten allemaal samen en daarna kwam het bier op tafel en hebben we wat spelletjes gespeeld. De volgende morgen heeft een van de Amerikaanse jongens me nog getrakteerd op een donut. Het waren zijn favoriete! Daarna heb ik de shinkansen gepakt naar Hiroshima. Het lijken wel monsters die treinen. Ze gaan wel 300km/h. Je ziet dat het snel gaat, maar verder merk je er weinig van. Ze zijn allemaal ook super luxe. Als de trein van richting verandert, kun je de stoelen omdraaien, zodat je altijd vooruit gaat. Voordat je de trein instapt, kun je op de grond zien welke je wagon je moet hebben (bij een gereserveerd kaartje). Iedereen wacht netjes in een rijtje, totdat de trein er is. Mijn hostel lag maar 10 minuten van het station van Hiroshima, maar met volle bepakking lopen door dit weer, betekent drijfnat aankomen! Een heel leuk hostel met veel westerse toeristen. Daar was ik wel blij mee, want in de vorige steden waren niet veel westerlingen, waardoor ik alleen 's avonds aansprak had van mijn hosts. Couchsurfen is heel leuk om te doen, omdat je lokale dingen kan doen, maar je moet ook vaak rekening houden met de tijd van aankomst en vertrek. Logisch want je moet meegaan in het ritme van je host. Ook is een hostel een super makkelijke plek om mensen te leren kennen. Die eerste avond in Hiroshima had ik afgesproken met de Italiaan die ik eerder ontmoet had in Beppu. We zijn eerst wat gaan drinken in een restaurantje waar een reuze schildpad rondliep. Ik dronk daar tomatenbier, best lekker! Daarna zijn we samen gaan eten, maar we wisten niet zo goed wat we moesten bestellen. We wezen maar wat aan, maar dat bleek super weinig. Daarna nog maar drie gerechten besteld! Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een karaokebar. Dat wilde ik zo graag doen! Er zijn alleen maar privékamers waar je het kunt doen, dus geen bar. We zagen het niet echt zitten om met z'n tweeën te gaan zingen. Dus ik besloot bij een kamertje aan te kloppen waar maar liefst één Japanner helemaal in zijn eentje los aan het gaan was. Ik vroeg of we mee mochten zingen! Maar de man antwoordde dat zijn tijd bijna op was. Dat geloof ik eigenlijk niet, maar ze zeggen hier nooit 'nee', dus ik denk dat het een excuus was, zodat hij niet met ons hoefde te zingen. Wel jammer, want ik had graag samen met hem meegeblerd! Wij zijn daarna op zoek gegaan naar een andere karaokebar. Soms zijn ze echt verstopt en moet je trappen omhoog en deuren opendoen, voordat je in een café of bar komt. Geen karaokebar gevonden, maar we deden wel een deur open van een of ander rockcafé daar nog een biertje gedronken en vervolgens terug naar het hostel. 's Morgen kwam ik erachter dat ik met een Amerikaan op de kamer sliep en een Brit. De Brit nodigde me uit om een keer bij hem te komen skiën. Hij woonde namelijk in Frankrijk. Leuk die vrienden over de hele wereld! Die dag ervoor had ik weer met twee andere Britse jongen gesproken. Ik kwam ze bij de ingang van het hostel tegen. Ze wilden net als ik ook op pad gaan om het museum van de atoombom te bezoeken. Toen heb ik mezelf uitgenodigd! Geen probleem gelukkig! Het museum was super heftig. Er lagen onder andere vingertoppen, nagels en een tong die waren aangetast voor de straling of de warmte. Ook heel heftige foto's en verhalen. In vergelijking met Nagasaki was het hier ook veel toeristischer. Dat was ook wel te merken aan de aanspraak die ik hier had (en aan het hostel natuurlijk). Met de twee jongens ben ik ook nog naar een gebouw geweest dat overeind is blijven staan tijdens het vallen van de bom. Het stond heel dichtbij het hypocentrum, daardoor is de ontploffing er net langs gegaan. Ook hebben we nog een kasteel bezocht. Vervolgens ben ik weer terug naar het hostel gegaan, waar ik mijn Amerikaanse roommate weer tegenkwam. Samen hebben we okonomiyaki gegeten, de soort pizza, die ik in mijn vorige blog beschreef. Ik begrijp serieus niet waarom er alleen sushi-restaurants in Nederland zijn. Iedereen zou dit namelijk lekker vinden! De laatste dag in Hiroshima heb ik doorgebracht op een eiland dichtbij. Overal liepen herten vrij rond. Ze kwamen ook naar je toe, natuurlijk voor eten. Bij het eiland staat een hele grote oranje poort/shrine in de zee. Met eb kun je er naartoe lopen. Ook lag er een tempelcomplex. Na dit allemaal bezichtigd te hebben, wilde ik een berg beklimmen om van het uitzicht te genieten. Ik heb nog even getwijfeld, want het was zo'n 32 graden en 80% vochtigheid. Toen kwam ik een Belgische jongen tegen. Er was verder geen enkele toerist op de route, dus ik vroeg of hij ook van plan was om de hiking te doen. Hij zei van wel, dus ik dacht; ik kan niet achterblijven. Na zo'n tien minuten gelopen te hebben, kwamen we een Frans meisje tegen die ook alleen was. Ik vroeg of ze mee wilde lopen. Zo hadden we een leuk groepje om samen de klim van zo'n anderhalf uur naar boven te doen. Het was echt zweten geblazen, maar het uitzicht is het altijd waard! We pakten een andere route terug en gingen daarna oesters scoren, want dat was een soort handelsmerk van het eiland. Niet heel lekker vond ik. Prullenbakken zijn ook nergens te vinden, dus daar sta je dan met je oesterschelpen. Elke dag zit mijn rugzak vol met rotzooi. Iedereen is zo netjes om al hun prullen thuis weg te gooien. Samen zijn we weer terug naar Hiroshima gegaan en hebben we nog samen gegeten. Toen ik 's avonds weer terug was in het hostel, sliep ik samen met een Japanse/Amerikaanse jongen op de kamer. Zijn ouders wonen in Nikko een plaats waar ik ook naartoe ga. Super lief, want hij wilde me deze plaats laten zien. Dus we hebben afgesproken om elkaar daar weer te ontmoeten. Het was tijd om Hiroshima te verlaten en verder te reizen naar Kyoto, een culturele stad. Voordat ik daar naartoe ging, ben ik halverwege de shinkansen uit gesprongen. Natuurlijk niet letterlijk, want als je die trein voorbij ziet rijden op volle snelheid, geloof je je ogen niet, zo snel! Ik ging nog even naar Himeji waar ik een kasteel heb bezichtigd. Backpack in een kluisje op het station en gaan! Wel wachten met oversteken op groen, maar dat hoor je vanzelf door de geluiden die dan afgespeeld worden. Lijken wel vogeltjes die fluiten! Daarna ben ik nog ergens gaan eten. De bestelling ging via een machine. Je moest er het bedrag instoppen van het gerecht dat je wilde en dan kwamen ze het brengen.