terug


04-11-2016

Levensgevaarlijk vuurwerk, bloeddruk meten en 'cheerleading'

Wat een verademing in Takayama. Dit klein stadje ligt in de bergen met hier en daar wat rijstvelden. Eindelijk iets anders dan alleen maar steden! Heerlijk, die temperatuur! Niet zo klef warm. Het hostel lag maar 1 minuut lopen van het station en daar ontmoette ik al meteen een Japanse meisje, Akane. Zij werkte in het hostel voor 2 weken en kreeg dan gratis verblijf. Na 16.00 was ze klaar met werken en had ze vrije tijd. Net als ik wilde ze net op pad gaan om wat dingen te bekijken. Ik vroeg of ze samen wilde gaan. Dat vond ze super leuk, want dan kon ze ook haar Engels oefenen. Na wat rondgelopen te hebben en mijn selfiestick gebruikt te hebben, die ze helemaal geweldig vond, zijn we naar een restaurant gegaan om soba te eten. Noodles met een of ander waterig drapje. Niet veel aan en ook erg weinig! Gelukkig hadden we onderweg wat typisch Japans snoep gekocht. Wat een zoete troep! Er zat ook een snoepje bij dat smaakte naar saké. Ook niet te eten! In het hostel heb ik het zoontje van de eigenaar ook drop laten proeven. Hij vond het heel lekker, dit in tegenstelling tot zijn ouders! De man van het hostel is trouwens super lief. Hij heeft een busticket voor me gekocht in de supermarkt, omdat alles in het Japans was. Toen hij me rondleidde in het hostel, zei hij op een gegeven moment: 'here is loom'. Ik vroeg: 'loom'? Hij antwoordde: 'yes, loom'. Toen viel het kwartje dat hij 'room' bedoelde! Hilarisch! Hij sprak verder best goed Engels, want zijn vrouw en hij hadden 7 jaar in Canada gewerkt als gids voor Japanse toeristen.  De volgende dag ben ik naar Kamikochi gegaan. Hier heb ik zo'n 4 uur gewandeld. Het was een makkelijke route, omdat het vlak was. Het lag in een vallei, dus overal om je heen zag je bergen en rivieren. 's Avonds had ik met Akane afgesproken om naar een vuurwerkshow te gaan. Zij was helemaal mooi verkleed in een kimono. Ze vroeg of ik er ook een wilde huren, maar ik heb al een paar westerse toeristen daar mee rond zien lopen en vind het echt afschuwelijk en ontraditioneel uitzien. De vuurwerkshow bezorgde me gewoon kippenvel. Er waren namelijk vier platforms in de rivier gemaakt. Op elk platform stond een man en die had een mega grote koker vast waar vuurwerk uitkwam! Levensgevaarlijk! Eerst kwam er zo'n hele grote fontein vuurwerk uit en daarna nog een mega harde knal. Spectaculair! Dit duurde ook nog eens zo'n 2 uur!  Op de terugweg hebben Akane en ik nog een rijstballetjessaté gegeten en geprobeerd een geocache te pakken, maar helaas niet gevonden. Ze vond het zo leuk, dat ze ook meteen de app heeft geinstalleerd.  De meeste mensen bleven maar één dag in Takayama en ik snap niet wat ze dan komen doen! Ik ben namelijk weer gaan hiken. Dit keer met een dubbeldekker kabelbaan (ropeway) zo'n 1000 meer omhoog, om van daaruit zo'n uur omhoog te lopen naar weer een prachtig uitzicht. Ik was nogal geschrokken aan het begin van de hiketrail, omdat je een formulier moest invullen als je vertrok en als je weer terugkwam. Als je geen terugkomformulier had ingevuld, gingen ze je zoeken! Ook stond erbij dat je klimgerei moest hebben om de route te volgen. Daar stond ik dan in mijn sportschoenen. Eenmaal begonnen was er niks aan de hand. Laten we het erop houden, dat de Japanners gewoon helemaal gek zijn op regels! Onderweg begroette iedereen je met een 'Konichiwa' en eenmaal aangekomen op de top, kwam een Japanner naar me toe om een praatje te maken. Even later vroegen twee studenten van de universiteit van Tokyo of ik een vragenlijst wilde invullen in het Japans en of ze mijn bloeddruk mochten meten. Ze onderzochten de conditie van bergbeklimmers. Alles was goed en een Japanse mevrouw die wel goed Engels sprak (ze had ook al in het buitenland gewoond), heeft me geholpen om het formulier in te vullen. Later kwam ik haar weer tegen op een andere top. Ze wilde dat haar kinderen Engels oefenden. Een voor een kwamen ze zich aan me voorstellen. Ze zeiden hun naam en daarna iets onverstaanbaars wat begon met : 'I do...' Ik verstond echt niet wat ze zeiden. Dus kreeg ik een mini-optreden bovenop de berg. Toen begreep ik dus dat het om cheerleading ging! Toen de afdaling weer ingezet en de ropeway weer terug genomen. Ik moest toch nog op de bus wachten en vond het wel heel relaxed om nog even een onsen (warmwaterbron) mee te pakken. Dit was een kleinere onsen, maar met een binnen- en een buitenbad. De Japanse vrouwen die er waren, waren zich aan het douchen op het bekende krukje, dus ik had de baden voor mezelf. Vooral het buitenbad was super mooi. Uitzicht op de bergen en een mooie waterval die het warme water het bad in liet lopen.  De volgende dag had ik niet veel plannen, maar de plannen kwamen vanzelf. 's Morgens heb ik een wandeling gemaakt door een bos met allerlei tempels. Helemaal niemand te bekennen, totdat ik een Duitse jongen tegenkwam, die ook niet echt begreep waar de route begon of eindigde. Samen zijn we verder gelopen. Nog een geocache opgepikt, geluncht en daarna ben ik weer terug naar het hostel gegaan. Akane had me namelijk samen met een Japanse man, ik noemde hem Saké, uitgenodigd om een berg in te buurt te beklimmen, daarna te gaan barbequen en misschien nog de avondmarkt te bezoeken. Klonk als een topplan. Toen ik terug kwam had Saké hidabeef gemaakt. Typisch rundvlees van deze regio. Heerlijk! Door hem vind ik wasabi nu wel lekker! Het gaat om de juiste hoeveelheid. De bergklim was super gezellig. Saké is een heel open en grappige man. Hij had een muziekje opgezet tijdens het lopen en hij danste wandelend de berg op. Natuurlijk deed ik mee. Akane is best verlegen, zoals een echte Japanse! Zij had veel moeite om de berg op te komen. Saké, de lieverd, liet haar zijn rugzak vasthouden, zodat hij haar een beetje omhoog trok. Hilarisch gezicht! Uiteindelijk een geweldig uitzicht over Takayama. Toen we een stukje terug waren gewandeld waren twee Japanners bezig met een fotoshoot bij een té dikke auto. Opeens had ik het briljante plan om te gaan liften. Akane was door het dolle heen, want ze wilde dit altijd al eens proberen. De lift was snel geregeld. Natuurlijk wilden ze eerst hun fotoshoot afmaken. Op een gegeven moment draaiden Akane en Saké zich met de rug naar de mensen toe. Ze zeiden dat het meisje nogal verlegen was als er mensen keken tijdens het maken van de foto's. Ik deed dus maar mee! De mensen zetten ons af bij het guesthouse waar we zouden barbecueën. Kwamen die Hollandse klompjes die ik in mijn rugzak had toch nog goed van pas. Ze waren zo blij met mijn souvenir dat ik een applaus kreeg! De barbecue bleek een grote pan op een gasbrander te zijn waar ze allemaal vlees, vis en groente ingooide. Ook weer heel lekker en gezellig, ook al zat ik samen met vijf Japanners die Japans spraken! Akane was zo lief om te vertalen. Op de terugweg om half 11 nog geprobeerd terug te liften naar ons hostel, maar natuurlijk zo laat niet gelukt!