terug


09-11-2016

Eten in een gevangenis, sumoworstelaars en schoenenjatter

Tokyo was geweldig! Geen woorden voor. Je moet hier een keer naartoe om te ervaren hoe het is. Doe dan vooral zoveel mogelijk gekke dingen! Toen ik op het station aankwam waar ook het hostel lag, zag ik een meisje met een koffer op een kaart kijken. Ik vroeg of ze ook naar haar hostel op zoek was. We bleken in hetzelfde hostel te slapen, zelfs de bedden onder elkaar. Het meisje, Camilla, komt uit Zweden en was in Japan voor haar medicijnenstudie. We hadden meteen een heel leuke klik en onze plannen voor Tokyo kwamen helemaal overeen. We besloten meteen samen op te trekken. Camilla had ook afgesproken met een Noors meisje, Lise, dat in hetzelfde project als haar zat. We ontmoetten haar bij een tentoonstelling over animee, tekenfilmfiguren. Het was op de bovenste verdieping van een hoog gebouw, dus we hadden ook prachtig uitzicht. Camilla en ik hebben in een bus in de vorm van een kat gezeten, van een of andere Japanse tekenfilm. Ook hiervoor moesten we in de rij staan natuurlijk! We wilden wat gaan eten, maar we kwamen uit bij een van de hoogtepunten van mijn dagen in Tokyo. Er was namelijk een gratis concert van 5 piepjonge meisjes die popmuziek maakten. Gacharic spin heette de band...voor de liefhebbers! Het meest hebben we genoten van het publiek. Het waren bijna alleen maar mannen van tussen de 30 en 50 die alle liedjes konden meezingen en alle danspasjes meedansten. Het waren gewoon normale mannen, sommige zelfs met een stoer kapsel dat was opgeschoren. Ik heb me helemaal doodgelachen, maar vooral ook genoten van de mensen die zo aan het genieten waren. Dat kan je soms zo goed doen! De mannen hadden zich ook helemaal uitgedost voor de band. Ze droegen zweetbandjes en t-shirt van de band. Bij bepaalde liedjes kwamen de handschoentjes met lichtjes bij de vingertoppen er ook aan te pas. Ook hadden ze van die grote lichtstaven waar ze allerlei danspasjes mee deden. Ze dansten echt alsof hun leven ervan afhing. Ze kenden ook alle pasjes en die waren nogal kinderachtig! Bij één liedje renden de danseressen steeds op hun plek. Natuurlijk deden de mannen het hele liedje mee. Ik kan niet vertellen hoe geweldig het was om dit te zien. We hebben echt genoten met een uur lang een lach op ons gezicht. Daarna hebben we een restaurant opgezocht. In het restaurant hingen beelden van vagina's en konten en borsten aan de muur. Ook heel apart. De volgende dag ging het vanzelf dat we weer met z'n drieeën op pad gingen. We gingen naar het harajuku-district. Dit is het hippe deel van Tokyo. We zagen ook wat echte Harajuku's (meisjes verkleed als poppen), maar niet zoveel als ik verwachtte. Heel veel kawaii-winkeltjes, oftewel alles was schattig! Japanners zijn dol op kawaii. Ze vinden echt alles schattig en het kan niet roze of kinderachtig genoeg zijn. Er lag ook een uilencafé. Daar zijn we natuurlijk naar binnen gegaan. Je kon er rondlopen en uilen aaien. Eigenlijk super zielig, maar je wilt dit gewoon proberen. De uilen zitten de hele dag maar op een stokje, dus dan is het niet gek dat eentje Camilla bijna wilde bijten! Vervolgens zijn we naar een 'beergarten' gegaan. Op heel veel gebouwen hebben ze op het dak een tuin gemaakt. Tokyo is super dichtbevolkt, dus een beetje groen en een rustig plekje is fijn om even bij te komen van de drukte. Daarna zijn we naar, ze zeggen, de drukste oversteekplaats van Tokyo gegaan. Bizar in hoe weinig tijd mensen zich van alle kanten verzamelen om over te steken. Als je eenmaal aan het oversteken bent is het hele kruispunt bezaaid met mensen die alle kanten op lopen, want dat kan op dat moment. We hebben dit spektakel ook even bewonderd van boven af. Na even uitgerust te hebben in een echt park, was het tijd om weer iets bizars te proberen; Alcatraz restaurant. We hadden gehoord dat dit echt een mega gekke ervaring zou zijn. Nou, ik kan vertellen dat dat waar is! We kwamen binnen en zagen allemaal mensen achter tralies zitten. We werden naar onze eigen gevangenis gebracht. Het restaurant was niet alleen gebaseerd op een gevangenis, maar ook op een ziekenhuis. Dat was te zien aan de menukaart en aan alle rare gerechten en drankjes die we voorbij zagen komen. Lise besteld een curry, waarvan de saus blauw was en een drankje dat uit een bloedtransfusie kwam. We kregen er ook nootjes bij, dat waren onze medicijnen! Camilla had een drankje waarbij ze een dildo moest gebruiken om het op te drinken. Eerst werd dit voorgedaan door onze serveerster/verpleegster met blauw haar en piercings in haar neus en tandvlees! Ik kreeg mijn drinken in een babyflesje waarbij de serveerster mij hielp om het op te drinken. De jongens die naast ons zaten hadden een drankje met een banaan die leek op een piemel. De verpleegster deed een of ander wit spul op de banaan, dat natuurlijk moest lijken op sperma. Een andere jongen moest met behulp van een tampon het drinken opzuigen. Hoe bizar! Als we iets wilden bestellen, moesten we met een ijzeren staaf tegen de tralies slaan en dan kwamen ze de bestelling opnemen. Als toetje konden we een maandverband krijgen met kersen en rode saus erop! We besloten voor nog een drankje te gaan. Dat hebben we geweten. Een half uur heb ik moeten bijkomen! We kozen voor een shotje. De verpleegster kwam aanzetten met een soort van injectiepen met blauwe vloeistof erin. Ze spoot dit in een keer in onze mond. Wat er toen gebeurde, was niet normaal! Alledrie begonnen we tegelijk te hoesten en wisten we niet waar we moesten kijken. Bij mij ging het helemaal in mijn neus zitten en de tranen liepen over mijn wangen. We konden niks meer uitbrengen. Waarschijnlijk zat er iets van citroenzuur in, want we hebben de hele avond en vroeg in de morgen nog last gehad van onze keel. Ik voelde alsof ik snipverkouden was van het een op het andere moment. Na deze ervaring waren we ook wel klaar met het gevangenisrestaurant! We zijn nog even naar een wolkenkrabber gegaan waar we vanaf de bovenste verdieping Tokyo bij nacht konden aanschouwen. Zo ver als je kunt kijken, zie je lichtjes! Daarna zijn we nog naar een gezellige buurt geweest, waar je allemaal cafe's had waar je maar met 7 of 8 mensen per keer konden zitten. Leuke gesprekken met twee Japanners en twee Fransen gehad. Nog even een goede daad gedaan toen we terug op het station van ons hostel waren. Er lag namelijk een dronken Japanners op het perron. Naar mijn mening veel te gevaarlijk. Ik heb hem helpen opstaan en vervolgens proberen te vragen waar hij naartoe moest. Hij was veel te geïnteresseerd waar wij vandaan kwamen, maar het lukten ons toch om hem in de goeie trein te stoppen. Natuurlijk weten we niet of het allemaal goed is gekomen met de beste man! 's Morgens zijn we naar een district gegaan waar heel veel games worden gespeeld. Als je een gamehal binnenkomt, moet je gewoon je handen voor je oren doen, zo hard is het geluid. We zijn ook naar een rustiger gamecenter gegaan. 6 verdiepingen met allerlei soorten spellen en apparaten waar je in kunt zitten om een spel te kunnen spelen. En dan is er niet één gebouw, maar ontelbare gebouwen waar je dit kunt doen. Camilla en ik hebben gebatteld met een spel waar je op een grote trom moest slaan op de juiste tel. Lise had nog wat gewonnen bij een grijpspel. Daarna zijn we met z'n drieën in een photobooth gegaan. Je moet op allerlei gekke manieren poseren, bijvoorbeeld als een kat. Daarna kun je alle foto's bewerken. Natuurlijk op zo'n schattig mogelijke manieren. Hartjes, snoepjes, engeltjesvleugeltjes, andere lipkleur... alles is mogelijk! Daarna krijg je ze uitgeprint mee. Ook een hele hit hier! Je kunt zelfs pakken huren om je te verkleden als verpleegster of serveerster bijvoorbeeld. Manga, de stripverhalen met vooral schattige meisjes met grote bambi-ogen zijn ook erg populair. Overal vind je afbeeldingen, poppen, sleutelhangers en natuurlijk de boeken. We zijn een winkel binnen gegaan en waren wel benieuwd naar de afdeling voor volwassenen. Natuurlijk troffen we daar aan wat we dachten; seksmanga! Het was echt niet normaal wat er in sommige stripboeken werd afgebeeld. Zo werd een heel stripboek lang een meisje verkracht door een monster. Mensen lezen dit dus voor hun plezier. Ze zijn soms echt raar hier! Na al die spellen wilden we even relaxen in een manga-cafe. Je kunt hier een stoel huren waar je voor een paar cent kunt slapen. De stoel staat in een openbare ruimte of in een soort van kleedhok. Hilarisch! Wij wilden mangastrips lezen of een film kijken, maar aangezien alles in het Japans was, hebben we het toch maar niet gedaan. Lise ging weer terug naar het ziekenhuis is Osaka. Camilla had afgesproken met drie Japanners die ze tijdens een uitwisseling in Amerika had ontmoet. We spraken af in een maidcafé. Ook weer raar natuurlijk. Blijkbaar niet typisch Japans, want ze waren er alle drie nog nooit geweest. De serveersters had beren- of konijnenoren op en waren verkleed in een of ander schattig pakje. Als je iets wilde bestellen, moest je samen met de serveerster bijvoorbeeld miauwen met een rare beweging erbij. Ook gaven ze soms een zang- en dansoptreden. Mijn rijstcurry kreeg ik in de vorm van een beertje en Camilla had een pakket gekocht inclusief ijsje, konijnenoren en een foto met een zelf uitgekozen serveerster. Dit was raar, maar omdat we het gevangeniscafé al hadden gehad, viel dit 100% mee! Het was rond 9 uur toen we weg gingen. Camilla en ik wilden nog wel iets leuks doen. We vroegen de jongens mee om te gaan karaoke. Blijkbaar typisch Japans; ze waren moe en gingen niet mee! Camilla had ditzelfde al gemerkt in Amerika. Het zijn niet bepaald feestbeesten! Toen zijn we zelf maar lekker gaan zingen. Camilla had een beetje liefdesverdriet, dus we hebben flinke knallers uitgekozen! Camilla is trouwens een echte Nederlanders, vind ik! Ze probeert namelijk alles gratis te krijgen. Genoeg inside-jokes over te maken dus! Camilla en ik besloten dat we de laatste dag sowieso sumo-worstelaars wilden zien. Makkelijk was het niet, want we waren in het weekend in Tokyo en dan trainen ze niet. Het is ook nog eens vakantie hier, waardoor het nog lastiger werd. Een mevrouw van het hostel heeft ons geholpen met het reserveren van een training. Helaas kregen we antwoord dat het vol zat. Daar lieten we het natuurlijk niet bij zitten!! 's Morgens vroeg op pad om toch een glimp op te vangen. Ze hadden namelijk verteld dat je misschien door het raam konden kijken. We liepen naar de plek en in een steegje zagen we wel 10 enorm dikke mannen gekleed in alleen zo'n minibroekje/touw! We waren helemaal enthousiast. We vroegen aan ze of we een training mochten bijwonen en een foto mochten maken. De blik die we kregen was zo vreemd. Ze leken wel contactgestoord. Ze keken zo door ons heen en zeiden niks. Met handen en voeten proberen uit te leggen wat we wilden en één stemde in met een foto. Super leuk! De training bijwonen was niet gelukt, want het zat echt vol. Helaas was er ook geen raam, maar we hebben de worstelaars dus wel gezien! Daarna zijn we doorgegaan naar vismarkt. Beetje jammer, want door de vakantie was de binnenmarkt gesloten. Buiten was er wel van alles te zien, maar ik denk niet zo spectaculair als binnen. Natuurlijk moesten we daar de verse vis proberen en zijn we om 11.00 's morgens maar naar een rollend sushi restaurant gegaan, waar alle sushi vanzelf voorbij komt op een lopende band. Natuurlijk moest er ook gewinkeld worden in Tokyo! Bij het passen van kleding, krijg je een kapje mee dat je over je hoofd en gezicht moet trekken, zodat er geen make-up op kleding komt. Ook moet je je schoenen uit doen, voordat je het pashokje in gaat. Er staan meestal ook pumps klaar die je aan kunt trekken, om te zien hoe het staat. Natuurlijk waren die voor mij 5 maten te klein. Camilla pakte een ander paar. Die bleken van een vrouw te zijn die ook aan het passen was. Ze dacht dat die schoenen ook als pasmodel waren. Toen kwam die mevrouw haar schoenen dus terug halen! Je moet deze cultuur en de mensen ervaren om nog meer te weten dat je zoiets echt niet kunt maken! Terug in het hostel kwamen we op het dakterras aan de praat met twee Duitse jongens die samen aan het reizen waren met een Japanner. We hebben voor zeker 5 minuten aan een stuk door gelachen, maar onze nieuwe vrienden begrepen er niks van. De japanner kende de jongens van een uitwisselingsprogramma in Duitsland. Hij liet nu Japans zien. Toen hij in Duitsland was, had zijn Amerikaanse gastgezin gezegd dat hij uit moest kijken voor nazi's. Die wilden hem misschien wel vermoorden. De Duitsers zeiden helemaal niks. Het was echt zo'n ongemakkelijk moment. De Japanner deed er nog een stapje bovenop door meer over nazi's te vertellen. De Duitsers zeiden nog steeds niks. Wij waren zo verbaasd dat deze Japanner zo vrij was (lees; waarschijnlijk dronken) dat we niet meer bijkwamen. Een te gekke afsluiter van Japan. Helaas afscheid moeten nemen van Camilla, maar ik ga haar zeker nog een keer zien!